«هتل مروین، اطاق ۱۷» که توسط نویسنده بریتانیایی ایرلندی‌تبار، مارتین مک‌دونا، نوشته شده است، در مورد خشونت است، ولی در سالن نمایش خنده را لحظه‌ای از لبان تماشاگران دور نمی‌سازد. داریوش رضوانی با شجاعت دیالوگ‌هایی را به زبان فارسی برای این نمایشنامه نوشته است که ساختارهای کلاسیک تئاتر فارسی را در هم می‌ریزد. نقش‌آفرینان جوان، روی صحنه با زبانی صحبت میکنند که اگرچه در میان هم‌نسلان آنها رایج است، ولی در ادبیات سنتی و کلاسیک نمی‌توان اثری از آن یافت.
نوگرایی یا ساختار شکنی «هتل مروین، اطاق ۱۷»، البته برخی از تماشاگران را بهت‌زده کرد که انتظار نداشتند از روی صحنه صدای دشنام، گاهی رکیک، به گوش‌شان برسد. برخی تشویق و دیگران این کار داریوش رضوانی را انتقاد کردند. شاید این تفاوت در قضاوت با شکاف نسلی بی‌ارتباط نباشد.
احمد رأفت در پایان این نمایش با داریوش رضوانی کارگردان، کی‌ناز پروز یکی از هنرپیشگان، و دو تن از تماشاگران، یکی مشوق و دیگری منتقد، گفتگو کرده است.
