احمد رأفت (+ویدئو) وضعیت جسمی و به ویژه روانی پناهجویان ایرانی در اردوگاه‌های جزایر «پاپوا گینه نو» روز به روز بدتر می‌شود. یکی از این پناهجویان که ۶ سال پیش قصد مهاجرت غیرقانونی به استرالیا را داشت و از همان زمان در جزیره «مانوس» اسکان داده شده است، در تماسی تلفنی با کیهان لندن از شرایط بد جسمی و روحی ساکنین این اردوگاه و به ویژه پناهجویان ایرانی می‌گوید.
بسیاری از این پناهجویان چشم امید به انتخابات اخیر در استرالیا داشتند. امیدوار بودند که حزب کارگر در انتخابات پیروز شود و قوانین مهاجرت تسهیل شوند تا شاید سرنوشت دیگری برای آنها رقم بخورد. با وجود اینکه در بسیاری از نظرسنجی‌ها حزب کارگر از حزب لیبرال پیشی گرفته بود، ولی از صندوق رای نتیجه دیگری بیرون آمد و لیبرال‌ها در قدرت باقی ماندند.
دوزخ روی زمین
همایون (نام مستعار است زیرا پناهجویانی که در این اردوگاه زندگی می‌کنند از دادن نام واقعی خود واهمه دارند) پیروزی مجدد حزب لیبرال در انتخابات استرالیا را «حکم مرگ با اعمال شاقه» برای خود و دیگر پناهجویان می‌خواند و می‌افزاید: «ما که در دو اردوگاه مانوس و نائورو زندانی هستیم، چون برخلاف آنچه استرالیایی‌ها می‌گویند اینجا اسکان داده نشدیم بلکه محبوس هستم، هیچ روزنه‌ای نمی‌بینیم و مانند محکومین در بازوهای مرگ در انتظار اجرای حکم هستیم. شانس اینکه به ما عفو بخورد و زنده از اینجا خارج شویم روز به روز کمتر می‌شود». همایون می‌گوید «ندیدن بحران انسانی در این اردوگاه‌ها از سوی جامعه جهانی مرا به یاد سال‌هایی می‌اندازد که اردوگاه‌های نازی‌ها را نادیده گرفتند و اجازه داد فاجعه‌ای رخ دهد که امروز همه شرمنده‌ی آن هستیم.»
اشاره همایون به اقدام به خودکشی ۲۶ پناهجو که ۹ نفر از آنها ایرانی هستند، در پیامد پیروزی مجدد حزب لیبرال است. اسکات موریسون رهبر این حزب در جریان کارزار انتخاباتی وعده داده بود که قوانین ضد مهاجرت را سخت‌تر کند و احتمالا دولت جدید به این وعده عمل هم خواهد کرد. همایون می‌افزاید: «نه تنها استرالیا حکم مرگ ما را با این رفتار خود صادر کرده بلکه آمریکا نیز که وعده داده بود گروه‌هایی از پناهجویان این دو اردوگاه را به عنوان پناهنده بپذیرد و در عمل زیر قول خود زده و به بسیاری از متقاضیان پاسخ منفی داده و تنها شمار بسیار اندکی توانستند به آمریکا بروند، شریک جرم است. همه درها را به روی ما بسته‌اند، نه راه پیش داریم و نه راه پس، باید بین زندگی در شرایط غیرانسانی در اردوگاه‌ها و خودکشی، یکی را انتخاب کنیم.»
خودکشی‌های مشکوک
دو سال پیش خودکشی یک پناهجوی ایرانی به نام حامد شمشیری خبرساز شد. پیکر بی‌جان این جوان ۲۸ ساله که از درختی حلق‌آویز شده بود در بیرون اردوگاه جزیر مائوس پیدا شد. او سه سال در این ادوگاه در انتظار دریافت پناهندگی از استرالیا یا کشور دیگری بسر می‌برد. همایون می‌گوید «بسیاری از ما معتقدند که حامد را کشتند و با حلق‌آویز کردن او تلاش کردند این جنایت را خودکشی معرفی کنند. اگر حامد خودکشی هم کرده باشد، باز هم کسانی مسئول مرگ او هستند که زندگی را چنان بر حامد سخت کردند که انتخاب دیگری در مقابل نداشت. بسیاری هر روز در فکر خودکشی هستند چون در این اردوگاه‌ها زنده وارد می‌شوی ولی تنها پس از مرگ می‌توانی خارج شوی.»
اخیرا اعتراض و خودکشی و خودزنی در دو اردوگاه «نائورو» و «مانوس» چنان افزایش پیدا کرده که دولت استرالیا اقدام به راه‌اندازی یک بیمارستان جدید و یک زندان در «بندر مورسبی» کرده است. یک پناهجوی ایرانی که اخیرا در اردوگاه مانوس اتاق خود را آتش زده بود، اولین میهمان این زندان است. همایون می‌گوید «البته تفاوت زیادی بین این زندان و اردوگاه نیست، در هر دو ما ارتباطی با جهان خارج نداریم، شاید تفاوت در این باشد که در زندان دسترسی به تلفن نداریم.» همایون در خاتمه گفتگوی تلفنی با کیهان لندن می‌گوید «برخی خودزنی را وسیله‌ای برای نجات از این دوزخی که در آن گرفتار شدیم می‌دانند. بیمارستان «بندر مورسبی» امکانات بسیاری ندارد و اگر شدت جراحات بیش از حد باشد، پناهجو را به استرالیا منتقل می‌کنند.»
صداهایی از «مانوس»
البته برخی از پناهجویان در این شرایط سخت نیز تلاش می‌کنند با هنر خود صدای پناهجویان باشند. بهروز بوجانی، روزنامه‌نگار و مستندساز با مستند «چوکا» که با تلفن همراه فیلمبرداری شده، توانست توجه بسیاری از جشنواره‌های سینمایی مهم جهان را به خود و مساله پناهچویان در اردوگاه‌های «مائوس» و «نائورو» جلب کند و جوایزی نیز به دست آورد. بهروز بوچانی با کتابی که با عنوان «هیچ دوستی جز کوه‌ها» نوشته و در استرالیا به زبان انگلیسی منتشر شد، توانست مهم‌ترین جایزه ادبی این کشور را به دست آورد. او قبلا کتاب دیگری را نیز با عنوان «نامه‌ای از جزیره مانوس» به زبان انگلیسی منتشر کرده بود. مقالات بهروز بوچانی که در رابطه با آنچه در این اردوگاه‌ها می‌گذرد و در روزنامه بریتانیایی «گاردین»منتشر می‌شوند، مخاطبان بسیاری پیدا کرده است.
فرهاد بندش، موسیقیدان نیز از چندین سال پیش «میهمان» اردوگاه «مائوس» است. کارهای این پناهجو نیز که اخیرا به چهره شناخته شده‌ای در جهان موسیقی تبدیل شده، مخاطبان بسیاری پیدا کرده است. اخیرا از فرهاد بندش دو نماهنگ که در همین اردوگاه تهیه شده‌اند در شبکه‌های احتماعی قرار گرفته‌اند. یکی از ساخته‌های فرهاد بندش با عنوان Big Exhale توسط بسیاری از هنرمندان دیگر کشورها نیز اجرا شده است. دیگر نماهنگ او بر مبنای ترانه‌ای با عنوان «فرار از جنگ» در «مانوس» فیلمبردای شده است.
بیشک شایسته انسان امروزى نیست که چنین مکان هایى در جهان وجود دارد و باید به این شرایط پایان داد.
ولى چرا باید جهان امروز بپذیرد که رژیم هاى جنایتکارى چون جمهورى اسلامى در ایرانى باشد که خواست و اندیشه مردمانش قرن ها متمدن تر از گردانندگانش است.
شرم بر چپ ها و کمونیست ها که محصولشان روسیه و چینى است که حیات این بو گندوترین رژیم هاى جهان را پشتیبانى و تضمین مى کنند.