مرکز آمار ایران گزارش خود درباره آمار نیروی کار را برای سه ماه اول سال ۱۳۹۸ منتشر کرده که نشان از کاهش نرخ مشارکت جمعیت فعال کشور دارد.
آمار منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران نشان می‌دهد که بازه سنی ۲۰ تا ۲۴ سال با ۲۷.۹ درصد بالاترین نرخ بیکاری را در بین تمام بازه‌های سنی ثبت کرده است. کمترین نرخ بیکاری با ۱.۹ درصد نیز متعلق به رده سنی ۶۵ سال و بالاتر است.
مرکز آمار ایران با بیان اینکه میزان مشارکت نیز در افراد دارای سن بالا کمتر است افزوده است اگر فردی در این سن به دنبال کار باشد، با احتمال بیشتری نسبت به یک فرد جوان، صاحب کار می‌شود.
از سوی دیگر، میزان نرخ بیکاری در بازه ۲۰ تا ۲۴ سال، نسبت به سایر گروه‌ها بیشتر بوده و نشان می‌دهد که سابقه کار نقش مهمی در یافتن شغل ایفا می‌کند.
این موضوع می‌تواند به این دلیل باشد که در ایران عمده مهارت شغلی، در ضمن انجام کار فراگرفته می‌شود و تحصیلات نقش کمتری برای یافتن شغل در کشور ایفا می‌کند.
آمار نشان می‌دهد وضعیت اشتغال برای زنان همچنان بدتر از مردان است و زنان در جستجوی کار با مشکلات بیشتری روبرو هستند. نرخ اشتغال مردان ۹۰.۷ است که نسبت به نرخ اشتغال زنان که ۸۲.۷ درصد است فاصله معناداری دارد.
به عبارتی دیگر میزان بیکاری برای زنانی که در جستجوی کار هستند ۸ واحد درصد بیشتر است. این آمار نشان می‌دهد که اشتغال در نقاط شهری وضعیت بدتری نسبت به نقاط روستایی دارد.
یکی دیگر از شاخص‌های مهم ارائه شده از سوی مرکز آمار ایران سهم اشتغال ناقص است که درصد افرادی است که به هر دلیلی کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار کرده‌اند. لرستان با ۲۱.۱ درصد بالاترین آمار اشتغال ناقص را در کشور داشته است که نسبت به سال قبل افزایش سریع ۵.۴ واحد درصدی دارد که نمایشگر پایین آمدن کیفیت کارهای موجود در این استان است. تهران نیز با ۴.۷ درصد پایین‌ترین آمار اشتغال ناقص را در سه ماه اول امسال داشته است.
طبق اعلام مرکز آمار تعریف اشتغال ناقص عبارت است از «افراد دارای اشتغال ناقص زمانی، شامل تمام شاغلانی است که در هفته مرجع، حاضر در سر کار یا غایب موقت از محل کار بوده، به دلایل اقتصادی نظیر رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کار بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و … کمتر از ۴۴ ساعت کار کرده و خواهان و آماده برای انجام کار اضافی در هفته مرجع بوده اند.» بالا بودن نرخ اشتغال ناقص را می‌توان یکی از نشانه‌های پایین بودن کیفیت کارهای ارائه شده در بازار کار دانست.
آمار مربوط به سهم اشتغال بخش‌های مختلف نیز نشان می‌دهد که سهم اشتغال در بخش خصوصی نسبت به بهار سال قبل با ۰.۵ واحد درصد افزایش به ۸۴.۸ درصد رسیده است و ۱۵.۲ درصد باقی مانده افراد نیز در بخش عمومی مشغول کار هستند. سهم این دو بخش در دو ناحیه شهری و روستایی تفاوت قابل توجهی دارد. ۸۱.۳ درصد از افراد شهری در بخش خصوصی مشغول به کار هستند و مابقی افراد در بخش عمومی فعالیت می‌کنند. درصد افراد شاغل در بخش خصوصی شاغلان ساکن در روستاها اما به طور قابل توجهی بیشتر از افراد شهرنشین است. ۹۴.۶ درصد از افراد روستایی در بخش خصوصی شاغل‌اند و ۵.۴ درصد در بخش عمومی.
