در ایران تحت حکومت جمهوری اسلامی فعالیت‌های فرهنگی و هنری نیز با محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های فراوان روبروست. اگرچه سال‌هاست جامعه راه خود را در پیش گرفته و از موسیقی و سینما و تئاتر تا نقاشی و مجسمه‌سازی را به حکومت تحمیل کرده، اما از نظر قانونی، حق آزادانه‌ی فعالیت هنری تضمین شده نیست و هر مقام و ملّایی می‌تواند خودسرانه مزاحم هنرمندان و دوستداران هنر شود.
مهمان این پارگراف ژاله پورهنگ هنرمند نقاش، استاد سابق انستیتو مربیان امور هنری و مدیر گالری معروف مانی در تهرانِ پیش از انقلاب است.
–برخی از تابلوهای شما، به ویژه با سوژه‌ی زنان، پس از انقلاب و پاکسازی دانشگاه‌ها از بین رفت. آیا بعدا آنها را بازسازی کردید؟
–فعالیت در عرصه‌ی هنرهای تجسمی، پیش از انقلاب، در زمانی که شما مدیر گالری مانی بودید، چگونه بود؟
–می‌دانید که اگرچه بسیاری از هنرمندان از ایران مهاجرت کردند ولی در همه عرصه‌ها «رشد»، دست‌کم رشد کمّی، وجود داشته. شما چه تفاوت‌هایی می‌بینید بین امروز و دیروز؟ امروز چه نقاط ضعف و قوتی دارد؟
–شما معتقدید به نقش هنر در رشد سیاسی و اجتماعی جامعه اهمیت لازم داده نمی‌شود؛ مثلا چه باید کرد؟
