روز ٢۵ نوامبر روز منع خشونت بر زنان نامگذاری شده است. در روز ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ سه خواهر به نام‌های پاتریا، ماریا و آنتونیا میرابال در راه مبارزه با حکومت دیکتاتوری رافائل توروخیو در جمهوری دومینیکن کشته شدند.
۲۱ سال بعد در سال ۱۹۸۱، در همایشی در بوگوتا، با شرکت مدافعان حقوق زنان در آمریکای لاتین و منطقه کارائیب، پیشنهاد اختصاص دادن روز قتل خواهران میرابل به روز منع خشونت علیه زنان مطرح گردید و در سال ۱۹۹۹ سازمان ملل نیز ۲۵ نوامبر را به عنوان روز جهانی منع خشونت علیه زنان به رسمیت شناخت. از آن پس هر ساله این روز گرامی داشته می شود و اعتراضات جهانی گسترده ای برای منع خشونت بر زنان صورت می‌گیرد.
با وجود مبارزه مداوم زنان و مردان پیشرو، خشونت علیه زنان همچنان در سراسر جهان ادامه دارد و نیمی از جامعه یعنی زنان را هدف سرکوب خود قرار داده است زیرا نه تنها قوانین تبعیض آمیز بلکه فرهنگ به شدت مرد- پدرسالار نیز بر جهان حکمروایی می کند، ولی به دلیل آگاه شدن زنان آزادیخواه و برابری‌طلب، این مبارزه نیز به یکی از مهمترین مبارزات برابری‌خواهانه علیه هرگونه تبعیض و نابرابری‌های عمیق اجتماعی تبدیل شده است. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز، به واسطه تسلط مذهب و شرع بر قوانین مصوب کشور، تبعیض علیه زنان به شدت نهادینه شده است و در نتیجه هر صدای اعتراضی را با خشونتی سازمان یافته و به شدت مردسالار، از چند زاویه مورد هدف قرار داده و زنان آزادیخواه و برابری‌طلب را به شدت سرکوب و حتی تحقیر می‌کنند.
بنا بر آمار سازمان ملل متحد، ۳۵ درصد زنان جهان، در طول عمرشان تحت خشونت‌های جسمی، روانی و آزار جنسی قرار می‌گیرند. این آمار در بسیاری از کشورهایی که زیر سلطه حکومت‌های دیکتاتوری و قوانین زن‌ستیز قرار دارند به بیش از ۷ درصد هم می‌رسد. خشونت و تبعیض علیه زنان در کشور ما ایران نیز در همین رده قرار دارد و با قوانین شریعت اسلامی و تثبیت فرهنگ مردسالاری، این خشونت افسارگسیخته به شدت اعمال می‌شود.
رژیم «جمهوری» اسلامی در عمر چهل ساله‌اش ابتدا با فرمان حجاب اجباری توسط روح‌الله خمینی، خشونت را آغاز و به تدریح با تثبیت قوانین زن‌ستیز، خشونت علیه زنان را گسترش داده است. بطوری که امروز ایران بالاترین رقم خودکشی زنان در خاورمیانه، قتل‌های ناموسی و آمار بالای ازدواج کودکان را دارا است که از نظر متخصصین رابطه‌ای مستقیم با سیاست‌ها و قوانین مردسالارانه حکومت اسلامی ایران دارد.
مسئله چندهمسری، صیغه (فحشاء موقت)، نداشتن حق انتخاب همسر، ممنوعیت سقط جنین، نداشتن حق نگهداری فرزندان پس از درگذشت شوهر، نداشتن حق تعیین محل سکونت و مسافرت، نداشتن حق تحصیل و کار در بعضی از رشته‌ها، قوانین ارث و طلاق و حجاب اجباری نمونه‌های بارزی از قوانین زن ستیزانه‌ای است که بطور سیستماتیک خشونت‌های جنسیتی را در جامعه پایدار می‌سازد. متاسفانه در برخی از مناطق ایران اگر چه به صورت محدود، عمل شنیع و وحشیانه ختنه دختران هنوز صورت می‌گیرد و جمهوری اسلامی ایران برای جلوگیری از این عمل تبهکارانه هیچ اقدام فرهنگی و قانونی به کار نمی‌برد.
مبارزات زنان آگاه و پیشرو ایران پس از صدور فرمان حجاب اجباری به عنوان اولین اقدام رژیم بر ضد زنان، از ۸ مارس ۱۹۷۹ آغاز و تا کنون بطور مداوم ولی با فراز و فرودهایی ادامه داشته است و زنان در مواردی نیز توانسته‌اند رژیم را به عقب‌نشینی وادار کنند و در این راه از دستگیری، زندان و شکنجه نهراسیده و هر گز از پا ننشسته‌اند. با گسترش مبارزات زنان آزادیخواه و برابری‌طلب به ویژه از سال ۹۶ به بعد، سرکوب‌های رژیم شدیدتر و وحشیانه‌تر شده است و حکم‌هایی بسیار سنگین برای زنان مبارز صادر می‌کنند و در حال حاضر نیز تعداد قابل توجهی از این زنان فعال در حوزه‌های مدنی، سیاسی و عقیدتی در زندان‌های مختلف حکومت اسلامی ایران با احکام بسیار سنگین در حبس‌اند و گاه زیر آزار و اذیت‌های جنسیتی بسر می‌برند که بر خود لازم دیدیم که نام تعدادی از آنها را در این جا ذکر کنیم:
آزیتا رفیع زاده، آیلار باختری، ارس امیری، اسرین درکاله، النا اله وردی، الهام برمکی، حکیمه (گندم) بهمانی، حوریه (فاطمه) ضیایی آزاد، رقیه حاجی ماشاالله، زینب جلالیان، زهرا زهتاب چی، زهرا صادقی، سپیده مرادی، سمانه نوروز، سهیلا مرادی، سیما انتصاری، سپیده قلیان، شکوفه یداللهی، صبا کرد افشاری، فاطمه باختری، فاطمه (آتنا) دائمی، فاطمه سپهری، فاطمه مثنی، گلرخ ابراهیمی ایرایی، لیلا حسین زاده، مریم اکبری منفرد، مریم محمدی، مژده نگهدار، مژگان (مایا) کشاورز، معصومه (مینو) قاسم زاده ملک شاه، منیره عربشاهی، نازنین زاغری رتکلیف، معصومه عسکری، ناهید بهشید، ندا ناجی، نرگس محمدی، نسرین ستوده، نگین قدمیان، هنگامه شهیدی، یاسمن آریانی.
رژیم با سرکوب شدید و تحقیر زنان و احکام سنگین و وثیقه‌های وحشتناک تر برای آزادی موقت بسیاری از زندانیان چه زن و چه مرد، می‌خواهد جلوی مبارزات زنان را برای دستیابی به حقوق انسانی‌شان بگیرد ولی زهی خیال باطل، حکومت از مبارزات پیگیرانه و شجاعانه زنان به شدت ترسیده و ناتوان شده است و عجز حکومت را به وضوح می‌توان مشاهده کرد.
زنان مبارز ایران برای برخورداری از کرامت انسانی و پی‌ریزی جامعه‌ای آزاد و بدون تبعیض و به ویژه برای برقراری برابری جنسیتی و حقوقی، همچنان به مبارزات آزادیخواهانه و برابری‌طلبانه خود ادامه می‌دهند و دور نیست روزی که به حقوق انسانی خود دست یابند. ما نهادهای دادخواه و مدافع حقوق برابری انسان‌ها، امضاکنندگان این بیانیه، روز جهانی مبارزه برای رفع خشونت از زنان را گرامی می‌داریم و در راه از بین بردن هرگونه ستم و خشونت و تبعیض به زنان و برای حذف ساختار و قوانین زن‌ستیز، همراه زنان مبارز و آگاه ایستاده و تلاش کرده و از تمامی زنان و مردان برابری‌خواه درخواست داریم که برای دستیابی به این مهم با ما همراه شوند.
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران
آبان ماه ۱۳۹۸ برابر با ماه نوامبر۲۰۱۹
امضاء:
۱ – انجمن زنان ایرانی – مونترال
۲ – انجمن تئاتر ایران و آلمان ـ کلن
۳ – انجمن ایرانیان نیویورک
۴ – انجمن جمهوری خواهان آلمان
۵ – انجمن همبستگی ایرانیان – تگزاس
۶ – انجمن جمهوریخواهان ایران – پاریس
۷ – انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ
۸ – بنیاد اسماعیل خویی
۹ – مادران پارک لاله ایران
۱۰ – حامیان مادران پارک لاله – دورتموند
۱۱ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۱۲ – حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۱۳ – شاخه زنان حزب آزادی و رفاه ایرانیان
۱۴ – شبکه همبستگی ملی فرزنو – کالیفرنیا
۱۵ – شورای هماهنگی جنبش جمهوری خواهان دموکراتیک و لائیک ایران
۱۶ – فدراسیون اروپرس
۱۷ – کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۸ – کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۹ – کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو
۲۰ – کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۲۱ – مادران صلح مونترال
۲۲ – نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۲۳ – همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – هلند
۲۴ – همبستگی برای حقوق بشر در ایران – کلگری
۲۵ – همبستگی جمهوریخواهان ایران (هجا) – مونترال
۲۶ – همبستگی جمهوریخواهان ایران (هجا) – ونکوور
