نادر کاکاوند – پس از ناآرامی‌ها، درگیری‌ها و به خاک و خون کشیدن مردم بی‌دفاع ایران که حسّ دزدزدگی به مال و جان‌شان داشتند، گفتارهای خامنه‌ای، روحانی، خاتمی و دیگر کار به دستانِ جمهوری اسلامی از قبیل لیلا واثقی، فرماندار اصلاح‌طلب قلعه حسن خان، که آشکارا گفت: «من دستور داده بودم هر که از در فرمانداری وارد شد، بزنید»، آتش خشم مردم ایران را صدچندان و دلیل را برای براندازی رژیم تکمیل کرد.
در این میان، بیاینه‌های مختلفی از طرف هنرمندان، سیاسیون و… منتشر شد که اتفاقا یکی از آنها، امید را به قلعه ناامیدِ اصلاح‌طلبان بازگرداند؛ و آن چیزی نبود بجز گفته‌های میرحسین موسوی.
در آن بیانیه او تلاش کرد یکی به نعل و یکی به میخ بزند. او در بیانیه‌اش گفت: «برخورد حکومت با این اعتراض‌ها «شباهت تام و تمام با کشتار بی‌رحمانه مردم در ۱۷ شهریور خونین ۵۷ دارد.» و همچنین افزود: «آدمکشان سال ۵۷، نمایندگان یک رژیم غیر دینی بودند، و ماموران و تیراندازان آبان ۹۸، نمایندگان یک حکومت دینی. آنجا فرمانده کل قوا، شاه بود و امروز اینجا، ولی فقیه با اختیارات مطلقه.»
به خاطر داشته باشیم که اصلا میدان ژاله قابل قیاس با هم اکنون نیست و اگر بخواهیم مقایسه کنیم، باید جنایت سینما رکس آبادان را که کار خود انقلابیون مذهبی بود یادآوری کنیم.
اینان از هنگامی که اقبال عمومی به خاندان پهلوی را دیده و لمس کرده‌اند، نوک تیزِ پیکانِ اتهام‌هایشان را به دو سمت گرفته‌اند: سازمان مجاهدین خلق و خاندان پهلوی!
خوب می‌دانند که نفرت عمومی از سازمان مجاهدین خلق در میان مردم وجود دارد و اتفاقا هرگاه بخواهند انگ‌های امنیتی به فرد یا گروهی بزنند، او را با این عنوان خطاب می‌کنند؛ ولی این نخستین‌بار پس از سال‌ها بود که علی خامنه‌ای، مردم جان به لب رسیده را گروهی نامید که از طرف «خاندان منحوس پهلوی» تحریک شده‌اند! (حتی اگر شاهزاده رضا پهلوی به دادن چند بیانیه، گفتگو با چند رسانه و ملاقات با چند سناتور و نماینده بسنده کرده باشد).
از اینها که بگذریم، هر روز دُم خروس این دروغگویان بیشتر بیرون می‌زند! روزگاری نه چندان دور بود که روحانی در تبلیغات انتخاباتی‌اش ادعا می‌کرد دولت او از آزادی اینترنت و شبکه‌های اجتماعی حمایت می‌کند و ضمن انتقاد از شنود و کنترل زندگی خصوصی شهروندان، در حضور وزیر ارتباطات خود می‌گفت: «وزیر ما اینجاست و به مردم قول می‌دهد دستش روی دکمه فیلترینگ نخواهد رفت.»
دستشان روی دکمه نرفت ولی اینترنت کل ایران را قطع کردند تا پشت درهای بسته، کشتار خویش را پیش ببرند!
این رژیم که کمبود بودجه خود را با سه برابر کردن قیمت بنزین می‌خواهد جبران کند، حالا یک لایحه بودجه برای تصویب به مجلس شورای اسلامی آورده که بد نیست نگاهی به آن بیندازیم تا عمق فاجعه را دریابیم:
بودجه برخی نهادها در سال ۹۹ به میلیارد تومان:
-سازمان بسیج: ۹۲۳ میلیارد تومان؛
-دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم: ۱۵۲ میلیارد تومان؛
-جامعه المصطفی: ۳۱۷ میلیارد تومان؛
-مجمع جهانی اهل بیت: ۴۰ میلیارد تومان؛
-سازمان تبلیغات اسلامی: ۵۱۴ میلیارد تومان؛
-موسسه نشر و آثار امام خمینی: ۳۲ میلیارد تومان؛ خانواده خمینی البته در بودجه سالانه، دو ردیف دیگر هم دارند: ۲۳ میلیارد تومان برای مقبره خمینی و حدود ۱۰ میلیارد تومان برای «پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی»، که جمع آنها می‌شود ۶۶ میلیارد تومان.
-شورای سیاست‌گذاری حوزه‌های علمیه خواهران: ۲۰۶ میلیارد تومان؛
– سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی: ۲۴۱ میلیارد تومان؛
-شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی: ۴۵ میلیارد تومان؛
-مجمع جهانی تقریب مذاهب: ۳۲ میلیارد تومان…
سر انگشتی، نزدیک به سه هزار میلیارد تومان می‌شود!
بودجه تارنمای خامنه‌ای در سال جاری ۲۹ میلیارد تومان بوده که برای سال بعد، ۳۴ میلیارد تومان شده است!
نام بودجه سال ۹۹ را هم گذاشته‌اند: «ایستادگی و استقامت»! ایستادگی و استقامت چه کسی یا چه کسانی در برابر چه؟
اگر منظور اینان، ایستادگی و استقامت در برابر تحریم‌های آمریکاست (که گلوی اقتصادی رژیم جمهوری اسلامی را چنان فشار داده که تا به حال نمونه‌ی آن را به خود ندیده بودند)، از دست مردم بینوای ایران چه بر می‌آید؟!
این حجم از بیکاری، فساد، رانت، ظلم، ستم و تبعیض، دیگر چه جای همکاری و همیاری مردم با رژیم تبهکار باقی گذاشته است؟!
هنگامی که ثروت‌های ملی مردم در دست گروه‌های نظامی مانند سپاه و بسیج است و از آن برای سرکوب و کشتار مردم استفاده می‌کنند، ایستادگی چه معنایی دارد؟!
