زمان فیلی- جمهوری اسلامی در ایران و ابتذال نام‌شان با یکدیگر گره خورده است. این موضوع بر اساس انقلاب اسلامی به عنوانِ نطفه‌ی این حاکمیت دزدسالار قابل رؤیت و آشکار اما بعداز گذشت چهل و یک سال با قاطعیت می‌توان بیان کرد ملایان از مرزهای ابتذال نیز گذر کرده‌اند.
عملکردِ فاجعه‌بار سیستم فاسد ولایت فقیه در ایران از همان زمانی شروع شد که، پیرمردی مرتجع و واپسگرا فرهنگ و منش یک کشور به همراه ملت‌اش را در قاموس «هیچی»اش بیان داشت و سقوطِ همه‌جانبه در عرصه‌های مختلف کلید خورد.
نهادینه ساختن مرگ، گستراندن بی‌اعتمادی و دروغ، از میان برداشتنِ همدلی اجتماعی با قرار دادن مردم مقابل یکدیگر و تقسیم نمودن قومیتی، الفبای شروع به کار راهزنانی شد که بر خوانِ نعمتِ ایرانیان هجوم آورده بودند.
مهاجمان دوزخ‌ساز درواقع برای آنچه «غنیمت اسلامی» نام نهادند نه زحمتی کشیده بودند و نه در به وجود آمدنش نقشی ایفا کرده بودند و به اصطلاح بر سفره‌ی آماده‌ای دست یازیدند که در راه اعتبار و شهرتِ جهانیِ ملت ایران، برای ساختنش خون دل‌ها خورده شده بود و به نقل از سعدی: چنین عزیز نگینی به دست اهرمن افتاد.
اگر اقلیت منحطِ حاکم و حلقه‌ی وابستگان آن کنار گذاشته شود ملت ایران به درازی چهل و یک سال تا کنون از شرایط یک زندگیِ عادی به دور بوده و بی‌گمان بیست و یکم بهمن‌ماه پنجاه و هفت آخرین روزی‌ست که اکثریت مردم با آن وداع کرده و از همان هنگام ابتذالِ انقلاب اسلامی بر آنان چیره گشت.
ابتذال در قاموس حاکمیت دزدسالار تنها به موضوعات موردی ختم نمی‌گردد بلکه لایه‌لایه‌های ساختارِ فاسد ولایت فقیه را در بر می‌گیرد. برای دریافت و لمس این موضوع باید نگرش اجتماعی صدر تا ذیل جمهوری اسلامی را نگریست به‌خصوص در هنگامه‌هایی که مردم در شرایط بحرانی اعم از طبیعی یا غیرطبیعی قرار می‌گیرند و با مدیریت ناکارآمد و بدون برنامه‌ی رجاله‌های یقه سه سانتی مواجه می‌گردد.
آنچه تا حال از جمهوری اسلامی به تجریه دیده می‌شود مدیریتِ مبتذلی‌ست که تماما گرفتاری‌های مردم و کشور در کلیه‌ی سطوح از آن نشات می‌گیرد. تزریقِ بی‌مسئولیتی اجتماعی و عدم پاسخگویی از سوی نظام فاسد باعث شده مردم همواره در برزخ مشکلات و انفعال غوطه‌ور باشند و نتیجه‌اش نیز شکافِ عمیق میان حاکمیت و مردمی گردیده که قربانی و رنجور و زیان‌دیده‌ی ناهنجاری مدیریت امام‌زمانی شده‌اند.
ابتذال در حاکمیت ورشکسته‌ی فرهنگ‌ستیزان درواقع همین عملکرد امام‌زمانی است که همواره از آن به عنوان «مدیریت جهادی» یا همان کلامِ مستهجنِ آتش به اختیار نام می‌برند و خروجی‌اش نیز جز ضرباتِ مستقیم بر سطوح مختلفِ زندگی مردم و آزار در بُعد داخلی و بی‌اعتباری و نشان‌دهنده‌ی عقب‌ماندگی در وجهه‌ی خارجی نبوده است.
در کنار مشکلات برآمده از سوی خودِ دزدسالارانِ حاکم، اوجِ بی‌کفایتی و ابتذال این بی‌وطنان در پیش‌آمدهای غیرمترقبه است. ملایان علاوه بر اینکه هیچ برنامه‌ای برای چنین مواقعی، چه کوتاه مدت یا بلند مدت هرگز نداشته‌اند، نمک بر زخم نیز پاشیده و مردم بیشتر از حادثه در رنج و گرفتاری فرو می‌روند.
با نگاهی ساده به حوادث طبیعی از قبیل سیل و زلزله در گوشه و کنار کشور می‌توان به عمق ابتذال ولایت‌معاشان تحت عنوان نیروهای جهادی در قالب امدادگر پی برد که جملگی مانند دیگر امورِ مملکت زیر نظر سپاه تروریستی اسلامی قرار دارند.
از بسیجیِ دم درِ مسجدی گرفته تا استاندار و زیرمجموعه‌های اداریِ مختلف در چنین مواقعی تغییر کاربری داده و از پوست بازجو و شکنجه‌گر درآمده و یک‌باره متخصص تمام امور شده و در جهت خودنمایی به گونه‌ای دیگر به آزارِ مصیبت‌دیدگان می‌پردازند.
جلوگیری از کمک‌های مردمی و دزدیدن آن و همچنین برخورد با گروه‌های مدنی و مراسم سینه‌زنی در میانِ سیلاب برای فروکش نمودن آب تنها نمونه‌ای از ابتذال شخصیتیِ حکومتی‌ست که تربیتِ عواملش تمام و کمال قابل مشاهده و نمایانگر خودش است.
در آخرین مورد مدیریتِ مبتذلِ اجانب حاکم، انتقالِ عامدانه‌ی ویروس کرونا از چین به ایران بوده تا با ایجادِ سپر انسانی- همانند شلیک عمدی به هواپیمانی اوکراینی- سقوط خود را چند صباحی دیگر به تاخیر بیاندازد.
آنچه مورد اهمیت و تکرار مداوم است اینجاست که اهریمن حاکم هرگز برای جان و سلامتی مردم ارزش و اهمیتی قائل نبوده و نیست. ملایان با شیوعِ عمدی ویروس کرونا در حقیقت قصد واکسینه نمودن ماندگاری‌شان را دارند؛ به همین خاطر با اعلام شدن شهر قم به عنوان مرکزیت ویروس به واسطه‌ی آخوندک‌های چینی و عدم قرنطینه‌ی آن، آخوندها فوج فوج از این شهر خارج شده و به نقاط مختلف ایران گریختند که همین باعث شد در کوتاه‌ترین زمان ممکن کل کشور آلوده گردد.
امروز با قاطعیت باید گفت: ملایان ویروس کرونا را به کمک خود گرفته و با آن به کشتار و سرکوب هر چه بیشتر مردم آمده‌اند. اخراج پزشکان بدون مرز، پنهان نمودن آمارِ قربانیان، استفاده از نیروهای تروریستی فاطمیون و انتشار اخبار خلاف واقع، تنها بخش کوچکی است تا مردم دریابند اکنون در کنار جمهوری اسلامی، یک دشمن دیگر به آنها تاخته، با این تفاوت که ویروس کرونا ماندگاری‌اش به چهل و یک سال نخواهد رسید.
جمهوری اسلامی با توجه به اینکه همواره از طریق بحران و بحران‌آفرینی به حیات خود ادامه داده، طبعا در قبال ویروس کرونا نیز مانند موارد مختلف دیگر که با مردم و جامعه ارتباط دارد فاقد هرگونه برنامه‌ریزی و کنترل و آگاهی می‌باشد؛ چنانچه علی خامنه‌ای نوک هرمِ ابتذالِ این رژیم، از ابتدایی‌ترین آمار موجودِ روزانه اطلاعی ندارد و توصیه‌اش به مردم برای بهبودی، پناه بردن به جهل و لاطائلات اسلامی- شیعی است.
شفا دادن از طریق سم‌پاشی به مکان‌های شفادهنده
در ایران از هر سویی که به بیماری همه‌گیر«کووید۱۹» نگریسته می‌شود، گرفتاری‌های آن با رژیم اسلامی برای مردم چندین برابر شده است. مردم روزانه با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند؛ اما ملاپاسداران کمک‌های بشردوستانه را برای استفاده‌ی حلقه‌ی «خودی»ها احتکار کرده و همچنین به ارسال آن از طرقِ مختلف برای گروهای تروریستی‌شان درعراق، سوریه و لبنان اقدام ورزیده و رئیس جمهور ویترینی، به شکل حیرت‌انگیزی مدام از کاهش روند مرگِ ناشی از ویروس کرونا می‌شود.
در همین راستا، سپاه تروریستی پاسداران انقلاب اسلامی حتی به عمد بیمارستان‌ها را با کمبود شدید لوازم پزشکی مواجه ساخته و پزشکان را به هرگونه اطلاع‌رسانی در این مورد تهدید کرده تا اهمال و بی‌کفایتی خود را به تحریم‌های هوشمند آمریکا قرار ارتباط دهد؛ هر چند موارد دارویی- غذایی در لیست تحریم‌ها هرگز قرار نداشته‌اند.
جمهوری وحشت بعداز آنکه، دیگر نتوانست به پنهانکاری در رابطه با شیوع سریعِ ویروس کرونا در سطح جامعه ادامه دهد- در حالی‌که کار از کار گذشته بود- به اقدامات بی‌تاثیری دست زد تا مثلا همراهی خود را با مردم نشان دهد اما در واقع برنامه‌هایش مانند همیشه در خدمت منافع خود است.
رنج مضاعف و بزرگ‌تری که، مردم همواره با آن روبرو بوده و هستند؛ عدم وجودِ ساختار و حداقل‌های «رفاه» اجتماعی است. این مهم از سوی دزدسالاران چنان بی‌اهمیت و نادیده جلوه داده شده، تا مردم با ابتدایی‌ترین حقوق ملیِ خود بیگانه باشند.
جلوگیری از ورود ماشین‌های غیر بومی! و پلمب نمودن مغازه‌ها و همچنین اصرار بر خانه ماندن، در حقیقت در راستای گسستِ اجتماعی و دور نمودن مردم از یکدیگر بوده وگرنه اگر به جان مردم از سوی ملایان اندک توجهی می‌شد، بایستی مردم از بسترِ رفاه اجتماعی برخوردار می‌بودند تا در این مواقع که ملت با حادثه‌ای چنین مواجه می‌شود بتواند با پشتوانه‌ی آن امورات معیشتی و روزانه‌ی خود را بگذراند و در تنگنا و دغدغه‌های مختلف در برزخ قرار نگیرد.
از سوی دیگر همین ابتذال‌گرانی که مردم را بدون هیچ تمهیداتی به ماندن در خانه فرا می‌خوانند به جشن‌های مذهبی- حکومتی در خیابان‌ها پرداخته که نشان می‌دهد؛ اقلیتِ حاکم، کشور را قربانی خودخو‌اهی‌های خود کرده است.
با این تفاصیل مردم باید این واقعیت را بپذیرند که، مبارزه با ویروس کرونا تنها با شکست دادنِ رژیم تباهی میسر بوده و با سم‌پاشی و تب‌سنجیِ جهادی بسیجی‌های ناقلِ انواعِ بیماری‌ها، جامعه بیشتر از هر زمان دیگر با توجه به خویشاوندی نظام اسلامی و ویروس کرونا، شاهد تلفات و اضمحلال اجتماعی خواهد شد.
