در تمام سال‌های گذشته هرگاه جمهوری اسلامی در ایران به دلایل مختلف تحت فشارهای داخلی و خارجی قرار می‌گرفت و یا زمانی که موضوع صلح در خاورمیانه بین اسرائیل با فلسطین و دیگر کشورهای عربی به مراحل جدی می‌رسید، می‌بایست منتظر خرابکاری و ترور می‌بودیم!
از اکتبر پارسال که تظاهرات در عراق و سپس لبنان علیه حکومت‌های فرقه‌ای و دخالت‌های جمهوری اسلامی در آن کشورها شروع شد و در خود ایران نیز پس از دو سال که از اعتراضات دی‌ماه ۹۶ می‌گذشت، مردم به ویژه جوانان در آبان ۹۸به خیابان‌ها ریختند و توسط نیروهای امنیتی رژیم یا کشتار شدند و یا به زندان‌ها افتادند، مرتب بر فلاکت‌ها و تنگناهای «نظام مقدس» اضافه می‌شود.
در این میان، معلوم شد «عمق استراتژیک» نظام که فکر می‌کرد از یکسو با عراق و یمن و سوریه و لبنان و غزه به بیخ گوش اسرائیل و از سوی دیگر با ونزوئلا و رژیم‌های چپگرای منطقه به بغل گوش آمریکا می‌رسد، به اندازه یک بند انگشت بیشتر نیست که آنهم هر روز بیش از پیش می‌خشکد!
آن «محور مقاومت» که جمهوری اسلامی مدعی‌اش بود، مدت‌هاست به محور ایستادگی مردمان این کشورها علیه دولت‌های ایدئولوژیک و دست‌نشانده و فرقه‌ای تبدیل شده که خواهان نظام‌ها و دولت‌هایی کارآمد و متکی بر آزادی و صلح و امنیت و منطبق با نیازمندی‌های جهان امروز و جوانان قرن بیست و یکم هستند.
اگر زمانی این گمان می‌رفت که با تقسیم قدرت بین فرقه‌های مذهبی و قومی (شیعه، سنی، کُرد، دروزی و غیره) و یا با اختراع «جمهوری‌های اسلامی» در کشورهای مسلمان‌نشین می‌توان به صلح و امنیت دست یافت، اکنون در عمل به اثبات رسیده است که این نوع تقسیم قدرت و این حکومت‌های بی‌ثبات و ناپایدار، خود به منابع انفجاری برای دعواها و درگیری‌های تازه‌ای تبدیل می‌شوند که این کشورها چه بسا آن را پشت سر نهاده بودند! مانند ایران که با انقلاب مشروطه و دوران پهلوی‌ها، مشروعه را پشت سر گذاشته بود اما ترس از ببر کاغذی کمونیسم و پشتیبانی خالصانه‌ی کشورهای غربی، کشور را به دامان هیولای حکومت فرقه‌ای جمهوری اسلامی انداخت! غافل از آنکه ده سال بعد شوروی کمونیست از درون فرو می‌پاشد و همزمان نظام اسلامی در ایران تمام منطقه را به آشوب می‌کشد.
اگر جمهوری اسلامی در تمام چهل سال گذشته یکی از موانع اصلی بر سر راه صلح اسرائیل و فلسطین بوده اما این توانایی بی‌نظیر را داشته که بتواند سبب نزدیکی و اتحاد سیاسی اعراب و اسرائیل شود!
این روزها نیز باید منتظر بود تا اگر نائی در رژیم ایران باقی مانده، خرابکاری و تروری، اینجا و آنجا، در پاسخ به طرح عادی شدن روابط امارات متحده عربی و اسرائیل که «پیمان ابراهیم نام گرفته، روی دهد. مگر اینکه کفگیر چنان به ته دیگ خورده باشد که کسی برای انجام چنین کارهایی گوش به حرف جمهوری اسلامی نکند.
الاهه بقراط
