در مبارزه با جمهوری اسلامی قدرت و تاثیر‌گذاری رسانه‌ها بیشتر است یا اپوزیسیون؟

جمشید عنبرستانی – اطلاع‌رسانی در شرایط خاص و ویژه‌ای که جامعه در یک حالت اضطراب و التهاب بسر می‌برد، شرط لازم و محرک اصلی  برای آماده‌سازی فکری و فیزیکی مردم برای ایجاد تغییر و تحول و به حرکت درآوردن جامعه در مسیری خاص و مشخص و برای رسیدن به اهدافی است که اکثریت ملت خواهان آن هستند.

جمهوری اسلامی در عمل و برای مقابله با رسانه‌های تصویری و نوشتاری مخالف خود در برون مرز و خنثی کردن نفوذ این رسانه‌ها در داخل کشور و نزد مردم با بهره‌گیری از تمام امکانات و تکنولوژی‌های لازم که از سوی حامیان و کشورهای استعمارگر غربی و شرقی در اختیارش گذاشته شد با تمام توان خود برای مقابله با اطلاع‌رسانی رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی و اینترنتی مخالف خود اقدام نمود.

جمهوری اسلامی بزرگترین دشمن آزادی بیان و اندیشه و حقوق شهروندی و کرامت انسانی است و از مخوف‌ترین حکومت‌هایی است که تعداد بی‌شماری روزنامه‌نگار و خبرنگار و دگراندیش را در زندان‌هایش اسیر کرده  و چنان جوّ وحشت و امنیتی ایجاد نموده که حتا بسیاری از شهروندان معمولی هم جرأت نمی‌کنند در فضای مجازی با یکدیگر آزادانه تماس داشته باشند و یا اطلاع‌رسانی کنند.

رسانه‌های تصویری فارسی‌زبان در خارج از کشور که بیننده و مخاطبان بسیار زیادی درکشور ایران دارند، عمدتا یا وابسته به دولت‌های متبوع خود هستند و با بودجه‌های کلان دولتی اداره می‌شوند مانند «بی‌بی‌سی» و «صدای آمریکا» و یا مانند تلویزیون «ایران اینترنشنال» و شبکه تلویزیونی «منوتو» با بودجه‌های هنگفت دولت‌های خارجی کنترل و اداره می‌شوند. این قبیل رسانه‌ها پیرو سیاست‌هایی هستند که در راستای منافع دولت‌ها و سرمایه‌گذاران این رسانه‌های پر بیننده می‌باشند. این رسانه‌های دولتی در جهت کمک به مردم ایران و شفاف‌سازی اطلاعات عمل نمی‌کنند و بیشتر با اخبار و گزارش‌های تحریف شده و گمراه کننده برای ایجاد شک و شبهه در ذهنیت مردم و ناتوان کردن آنان در تصمیم‌گیری و انتخاب  مسیر درست مبارزه علیه حکومت ملایان عمل می‌کنند.

اپوزیسیون بدون کمک و همکاری رسانه‌ها، دارای قدرت عمل زیادی نخواهد بود چرا که تصمیمات و نقطه نظرهای سیاسی و مبارزاتی تشکیلات و رهبران سیاسی از طریق رسانه‌های قدرتمند می‌تواند در سطح گسترده‌ای به مردم معرفی شود و رسانه‌های معتبر ملی و پر مخاطب می‌توانند کانال ارتباطی مهمی‌میان مردم و رهبران سیاسی و اپوزیسیون باشند.

در شورش سال ۵۷ رسانه‌های دولتی کشورهای استعمارگر و در صدر آن رادیو «بی بی سی» نقش ویژه‌ای در معرفی خمینی به مردم ایران داشتند. رادیوی فارسی «بی بی سی» لندن به نحوی موذیانه کانال ارتباطی میان خمینی و یارانش در خارج از کشور با دار و دسته‌های آشوبگر و رهبران سیاسی مخالف رژیم شاه در داخل کشور بود و نقش مهمی ‌در فریب دادن مردم با نشر اخبار انحرافی و فریبنده در جهت به تهییج درآوردن مردم برای حضور در اعتراضات خیابانی داشت.

در عصر جدید و پیشرفت تکنولوژی و دسترسی مردم  به فضای مجازی و اینترنت دگرگونی بزرگی در امر اطلاع رسانی در سطح بین‌المللی پدید آمده است. اما در کشورهای دیکتاتوری از جمله ایران، حکومت کنترل فضای مجازی در داخل کشور را در دست دارد و در لحظات و روزهای بحرانی، مانند خیزش مردم در آبان ۹۸ به راحتی می‌تواند سیستم اینترنت را خاموش کند و تماس مردم را با یکدیگر در داخل و خارج از کشور قطع کند.

ترس و بی‌عملی مردم ایران از مشتی روضه‌خوان و لات‌های بی‌سر و پا و دزد و جنایتکار که ملت را با این حجم گسترده از فقر و فلاکت و نکبت دچار ساخته‌اند قابل فهم و درک نیست.

جنایات و بی‌حرمتی‌هایی که حکومت ملایان در طی چهار دهه در حق ملت و کشور ایران روا داشته بسیار فراتر از دوران سیاه و وحشتناک حمله و اشغال ایران توسط  اعراب است است.

جامعه‌ی کنونی ایران بسیار منفعل و پراکنده و سردرگم است. ملت برای نجات خود از شرّ حکومت ملایان و نیروهای اوباش نظامی حکومت، به نفرین کردن و دعا متوسل شده‌اند و در آرزوی به میدان آمدن یک ناجی بسر می‌برند.

اما در همین جامعه‌ی از هم گسیخته و ناتوان و بی‌عمل، بخش کوچکی از مردم هستند که دست تسلیم در مقابل حکومت ملایان بالا نبرده‌اند و قدرت و شهامت لازم برای رویارویی با این نظام عقب مانده و قرون وسطایی را دارا هستند. در دی‌ماه ۹۶ و آبان ۹۸ شاهد خشم و عصیان این گروه از مردم شجاع در مقابل جنایتکاران بی‌وجدان حکومت اسلامی بودیم.

اپوزیسیون و رهبران سیاسی باید روی همین گروه کوچک از ایرانیان حساب باز کنند و اگر این بخش از جامعه در اعتراضات توسط رهبران میدانی هماهنگ و رهبری شوند راه پیروزی و نجات هموارتر خواهد شد.

رسانه‌های ملی و قدرتمند نقش کلیدی و اساسی در آماده‌سازی افکار عمومی و تحریک جامعه برای حرکت به سوی آزادی دارند. رهبران سیاسی با کمک و همیاری رسانه‌ها قادر خواهند بود پیام‌ها و خواسته‌های خود را با ملت در میان بگذارند و از این طریق سیاستمداران و دولت‌ها و افکار عمومی جهانی نیز با رهبران سیاسی و اپوزیسیون و پیوند آنان با مردم ایران در داخل کشور و خواسته‌های حق‌طلبانه ملت در جهت رسیدن به آزادی آگاهی می‌یابند. این امر می‌تواند تاثیر مثبت در سیاستمداران دولت‌های خارجی و حمایت افکار عمومی از مبارزات مردم ایران برای نیل به آزادی و بازگشت دوباره به جامعه‌ی جهانی داشته باشد.