فیروزه رمضان‌زاده- ساعت ۱۱ صبح دوشنبه ۲ نوامبر ۲۰۲۰ برابر با ۱۲ آبان ۱۳۹۹ در حالی که قرار بود «نمایشگاه مشترک کتاب افغانستان و ایران» با حضور شماری از مقامات دو کشور در دانشگاه کابل به عنوان بزرگترین دانشگاه افغانستان گشایش یابد، سه مرد مهاجم مسلح با ورود به دانشکده حقوق این دانشگاه، دانشجویان و استادان حاضر در محوطه و کلاس‌ها را به رگبار بستند.
در پی این حمله تروریستی که طبق گزارش‌ها به کشته‌شدن ۲۲ نفر منجر شد اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان این عملیات مرگبار را «جنایت جنگی» خواند و روز سه‌شنبه ۱۳ آبان را روز «ماتم ملی» اعلام کرد.
گروهی موسوم به «خراسان» وابسته به دولت اسلامی یا «داعش» مسئولیت این جنایت را بر عهده گرفته است. دو هفته قبل نیز در جریان یک حمله انتحاری توسط همین گروه «خراسان» وابسته به داعش در مقابل مرکز آموزشی «کوثر دانش» در کابل۲۴ نفر کشته و ۵۷ نفر زخمی شدند.
https://kayhan.london/1399/08/14/%d8%a2%d9%86%da%86%d9%87-%d8%a7%d8%b2-%d8%ad%d9%85%d9%84%d9%87-%d8%aa%d8%b1%d9%88%d8%b1%db%8c%d8%b3%d8%aa%e2%80%8c%d9%87%d8%a7%db%8c-%d8%a7%d8%b3%d9%84%d8%a7%d9%85%db%8c-%d8%a8%d9%87-%d8%af%d8%a7
دانشگاه کابل همواره هدف تروریستهای اسلامی بوده و تابستان سال گذشته نیز یک انفجار انتحاری در برابر در ورودی این دانشگاه، ۸ کشته و بیش از۳۳ تن زخمی برجای گذاشت.
طالبان و داعش همکاری می‌کنند و مردم از این جنگ و ترور خسته‌اند
وحید پیمان روزنامه‌نگار ساکن کابل این رویداد فجیع را یک «حادثه غم‌انگیز» توصیف می‌کند و به کیهان لندن می‌گوید: «این حادثه مردم افغانستان را بهت‌زده کرد. رویدادهایی از این دست طی نیم قرن جنگ در افغانستان کمتر اتفاق افتاده. مثلا حمله گروهی به یک آموزشگاه خصوصی و یا یک دانشگاه که در آن ده‌ها هزار نفر درس می‌خوانند حداقل در جنگ‌های تنظیمی افغانستان، جنگ‌های افغانستان با شوروی و دوران حاکمیت طالبان و جنگ مردم افغانستان با طالبان در زمان حاکمیت‌شان سابقه ندارد. متاسفانه در این اواخر می‌بینیم اتفاقاتی از این دست زیاد شده و ما طی سه سال گذشته شاهد حملاتی به نهادهای آموزشی بودیم که در این حوادث، تعداد زیادی از جوانان نخبه افغانستان جان خود را از دست دادند.»
این خبرنگار ساکن افغانستان ترس افراط‌گرایان از روشنگری را عامل اصلی چنین جنایاتی می‌داند و معتقد است: «از دید من در سالهای اخیر رجوع نسل جوان افغانستان به آموزش و پرورش بسیار زیاد شده و این نوید یک آینده درخشان برای نسل‌های بعدی افغانستان می‌دهد و دشمنان مردم افغانستان نگران هستند و می‌دانند که آموختن، تحصیل و رجوع به دانشگاهها باعث می‌شود که در آینده‌‌ای نزدیک و در سالهای پیش رو نسل جدید افغانستان فکر نو و ارزش‌های نو را وارد جامعه کنند و دشمنان مردم افغانستان از این بابت بسیار نگران هستند.»
به گفته وحید پیمان، در حادثه اخیر بر اساس آماری که حکومت افغانستان منتشر کرده ۲۲ نفر از دانشجویان جان خود را از دست دادند و ۲۲ نفر دیگر زخمی شده‌‌اند و بیشتر دانشجویان کشته‌شده خانم‌ها هستند.
وی می‌افزاید «وقتی با یک منبع امنیتی در وزارت کشور افغانستان صحبت کردم او تایید کرد که نزدیک به ۱۵ تن از جانباختگان این رویداد دخترخانم‌های جوانی بوده‌‌اند که جهت تحصیل به دانشگاه کابل رفته بودند. آنجا یک بخشی است به نام ستاژ قضایی که دانشجویان دانشکده حقوق دانشگاه کابل کارهای عملی خود را در آنجا انجام میدهند، درواقع تمرین فعالیت حقوقی در آنجا انجام میدهند و حمله دقیقاً در همان محل صورت گرفت.»
با توجه به اینکه یک نمایشگاه کتاب در دانشگاه کابل در حال بازگشایی بود، این ارزیابی وجود داشت که شاید حمله‌ی تروریستی داعش واکنشی باشد علیه نمایشگاهی که قرار بود به صورت مشترک توسط افغانستان و ایران در دانشگاه کابل برگزار شود. اما وقتی خبرنگاران به محل حادثه رفتند آنجا پرچم گروه طالبان را دیدند و شعارهایی که درواقع امضای تروریست‌ها را داشت:« زنده باد امارت اسلامی افغانستان»!
به گفته‌ی وحید پیمان روزنامه‌نگار افغانستانی، «این نشان می‌دهد که حمله‌کنندگان تفکر طالبانی داشته‌اند و خود را وابسته به جریان گروه طالبان می‌دانستند ولی این حمله را داعش بر عهده گرفت.»
تقریبا دو دهه از زمان سرنگونی رژیم طالبان در افغانستان می‌گذرد، اما این کشور همچنان شاهد موارد متعدد خشونت و جنگ از سوی این گروه و دیگر گروه‌های تروریستی اسلامی است.
پیمان خبرنگار ساکن کابل معتقد است: « شکی که بین مردم افغانستان در سالهای اخیر ایجاد شده این است که طالبان حملات گسترده‌‌ای در نقاط مختلف افغانستان انجام میدهند زمانی که تلفات غیرنظامیان بسیار گسترده باشد، این گروه مسئولیت رویداد را بر عهده داعش واگذار می‌کند تا دست‌کم خود را از زیر فشار خشم و انزجار افکار عمومی خارج سازد.»
به گفته وحید پیمان، «این کشتار فجیع یکی از متاثرکننده‌ترین رویدادها در سالهای اخیر بوده است؛ اگرچه مردم افغانستان در سالهای اخیر آنقدر متاسفانه اتفاقاتی از این دست مشاهده کرده‌‌اند که به یک روند عادی در زندگی روزانه‌ی آنها بدل شده است!»
اما حمله به مراکز آموزشی و تصاویر دختران و پسرانی که به خون غلتیده‌‌اند در داخل کلاس‌ها و مدرسه و دانشگاه هرگز برای مردم افغانستان عادی نیست. درست است که در اماکن عمومی و خیابانها و پاسگاه‌های پلیس، مراکز دولتی، پارکینگ‌ها قبلا حملات تروریستی انجام شده و هر سال صدها تن در افغانستان بر اثر عملیات مشابه کشته و زخمی می‌شوند اما خونریزی در مراکز آموزشی جایی که بسیاری از جوانان بدون تعلق سیاسی به هیچیک از جناح‌های حکومتی و غیرحکومتی، تروریستی و غیرتروریستی، آمده‌‌اند تا درس بخوانند طبیعی است که به لحاظ عاطفی و روانی مردم را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد و خشم و نفرت آنها را علیه تروریستهای اسلامی اعم از طالبان و داعش بر می‌انگیزد. شبکه‌های اجتماعی پر است از واکنش مردم افغانستان که خواهان استعفای مقامات امنیتی این کشور و همچنین خواهان اعدام جنایتکاران در افغانستان هستند. شهروندان این کشور خواهان برخورد جدی با کسانی هستند که در وظایف امنیتی خود تعلل و سهل‌انگاری می‌کنند. در مجموع مردم افغانستان خواستار این هستند که بر اینهمه جنگ و خشونت سرانجام نقطه پایان گذاشته شود. ایرانیان نیز در این رویدادها با مردم افغانستان احساس همبستگی می‌کنند و هم‌اینک با هشتگ #جان_پدر_کجاستی احساسات خود را به اشتراک می‌گذارند و در این «ماتم ملی» با شهروندان افغانستان همدلی و همدردی نشان میدهند.
«جان پدر کجاستی» پرسش پدری نگران است که در تلفن همراه یکی از دانشجویان در کنار پیکر بی‌جان وی دیده می‌شد. پس از شنیدن خبر حمله تروریست‌ها به دانشگاه کابل، پدر تماس گرفته تا ببیند فرزندش کجاست.
ویدئوی از یکی از دانشجویان نیز که در این ترور جان خود را از دست داده در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌چرخد:
کدام کشور به تروریستهای طالبان کمک می‌کند تا روند صلح شکست بخورد؟!
محمد عمر کمال کارشناس سیاست خارجی ساکن افغانستان با بیان اینکه این حمله وحشیانه و بزدلانه بین مردم وحشت ایجاد می‌کند به کیهان لندن می‌گوید: « اگر فرض کنیم طالبان در این حمله نقش نداشته این حادثه نشان می‌دهد که قسمتی از گروه طالبان کم کم دارند جدا می‌شوند و به نوعی زیر نام داعش فعالیت می‌کنند حتی اگر توافق بر صلح ایجاد شود باز هم جنگ در افغانستان خاتمه پیدا نمی‌کند. حوادث اخیر پیامی را به همراه دارد و آن این است که هر قدر پروسه صلح پیش برود جنگ در افغانستان پایان پیدا نمی‌کند. بُعد دیگر قضیه این است که عملًا در میان طالبان گروه‌های دیگری پیدا شده‌‌اند که از بدنه گروه جدا شده‌‌اند و حالا دست به چنین حملاتی می‌زنند.»
وی ضعف و ناتوانی دولت افغانستان را از عوامل وقوع چنین حوادثی می‌داند و معتقد است: «خود امرالله صالح معاون نخست ریاست جمهوری به صراحت می‌گوید که ما از بُعد استخباراتی ضعیف عمل کردیم. بنابراین دولت افغانستان تضعیف شده و ضربه دیده تا حدی که به قلب شهر کابل و بزرگترین دانشگاه این شهر حمله صورت می‌گیرد. هرچند سال‌هاست جنگ در افغانستان ادامه دارد ولی این رویداد نشان داد که دولت افغانستان دیگر قدرت سابق را ندارد و طی این سال‌ها نه تنها قوی نشده بلکه ضعیف هم شده است هم از بعد نظامی و هم از بعد استخباراتی و این مسئله فرصتی را فراهم کرده برای گروه‌هایی که یا از طالبان جدا شده‌‌اند و نام‌شان را تغییر داده‌‌اند و مایل به برقراری صلح و آرامش در افغانستان نیستند و می‌خواهند زمینه را برای چنین اقداماتی مساعد کنند تا هم روند صلح ناکام شود و هم نشان دهند که قرار نیست روند جنگ در افغانستان پایان پیدا کند و این مسئله بدون حمایت یک کشور دیگر امکانپذیر نیست!»
این کارشناس سیاست خارجی افغانستان تأکید می‌کند: «اگر حمایت یک کشور خارجی نباشد یک گروه تروریستی محال است به این شکل بتواند چنین حملات هدفمند با هدف کشتن غیرنظامیان را برنامه‌ریزی کند. به نظر می‌رسد همه کسانی که از روند صلح طالبان ناراضی بوده‌‌اند و می‌خواستند که این جنگ دوام پیدا کند از طالبان جدا شده و بیرق‌شان را تغییر داده‌‌اند و با نام دیگری می‌جنگند و می‌خواهند نشان دهند که هنوز هم کلید جنگ در دست آنهاست.»
محمد عمر کمال پیشبرد نافرجام گفتگوهای صلح و عدم توجه ایالات متحده به وضعیت کنونی افغانستان را از دیگر عوامل بروز چنین جنایاتی در افغانستان می‌داند و می‌افزاید: «متاسفانه کندی روند صلح، درگیری‌های شدید و همچنین حملات طالبان که به آتش‌بس تن نمی‌دهند، زمینه را برای قدرت گرفتن این گروه‌ها بیشتر کرده است. از سوی دیگر مسئولیت‌پذیری بیشتر مقامات افغانستان کم‌رنگ شده و اولین حق هر شهروندی که دولت باید امنیت وی را تأمین کند زیر سؤال رفته است. چرا حکومت نمی‌تواند امنیت شهروندان را تأمین و تضمین کند؟! این یک ضعف بزرگ است. متاسفانه این روند برای گروه‌های دیگر چه طالبان یا غیرطالبان فرصت بیشتری برای وحشت‌افکنی فراهم می‌کند.»
فکر کردم این خبر هم زیر اخبار مربوط به ترور چند انسان بیگناه بد نباشد و با رذالت این رژیم که بر همگان مشخص شده بیشتر آشنا شویم در ارتباط با کشتار دانشجویان بی گناه افغانی شهرداری تهران با توجه به پیام تلفنی پدر یکی از دانشجویان با گفته : جان پدر کجاستی ؟ در حالیکه فرزندش کشته شده بود با نصب بنرو درج این جمله روی بنردر معابر شهر با آنها همدردی کرده :
نقل از فرارو :
کاربران شبکه‌های اجتماعی در افغانستان از جمله فیسبوک و توئیتر عکس‌هایی از بنری را به اشتراک گذاشته اند که شهرداری تهران آن را در خیابانها نصب کرده است.
به گزارش فرارو، کاربران با نوشتن “ممنون همسایه” از ابراز همدردی مردم کشورمان با مردم افغانستان و خانواده‌های شهدا.
ضمن همدردی با این بیگناهان باید به شهردار بی شرافت یادآور شد این جمله از اول این شورش ننگین جمهوری جهل و جنون فرقه تبهکار بر زبان چندین هزار پدر و مادر ایرانی جاری شده ؟
لینک مربوط با عکس بنرها : https://fararu.com/fa/news/461120/تصاویر-بازتاب-نصب-بنرهای-جان-پدر-کجاستی-در-تهران
افغانستان تسلیت کابل تسلیت غم بزرگیست برای هر انسان آزاده . ملت ایران درکنار شماست در غم شما شریکیم
این کشتار وحشیانه یکبار دیگر نشان داد مسلمانان از علم و دانش و دانشگاه و دانشجو تنفر دارند.
تا برقرارشدن امنیت کامل در جامعه افغانستان و محیط زندگی مردم طی سالهای اینده تمام دانشگاهها و مدارس و ادارات دولتی باید تحت پوشش حفاظت ماموران مخفی مسلح باشد .
تمام خیابانها و ساختمانهای دولتی باید به دوربینهای حفاظتی مدار بسته مجهز باشند .
پیشنهادی برای مردم و جوانان عزیز افغانستان .
تنها راه کاستن از عملیات تروریستی و متوقف کردن تروریستهای طالبان که با نام جعلی داعش هم عملیات کشتار انجام میدهند ،،
مسلح کردن قشری از مردم در محلات ، ادارات و دانشگاه ها و بازار در کنار همکاری با پلیس افغانستان میباشد .
با تحقیات واطلاعات در مورد اشخاص میهن پرست افغانی در دانشگاه ها ادارات ، بازار ، محلات که متعصب مذهبی نمیباشند و ارزوی امنیت و رفاه جامعه افغانستان را دارند ،،
با دعوت انها به همکاری و به عهده گرفتن مسولیت در تیم های داوطلبانه حفاظتی میتوان هسته های حفاظتی و تور گسترده امنیتی در سطح محلات و شهرها در کنار همکاری با پلیس و سازمان اطلاعات افغانستان ایجاد کرد .
با اموزش و شناخت این افراد و خواست مسولیت پذیری انها برای هوشیاری جهت پیشگیری از وقوع عملیات تروریستی میتوان قدم به قدم به سطح امنیت بالاتر در جامعه افغانستان رسید .
هیچ چیزی اسان و یک شبه بدست نمی اید ،، با برنامه ریزی و شروع این طرح تا یکسال دیگر قدم های زیادی بر خواهیم داشت .
با ارزوی امنیت برای افغانستان و ایران و منطقه .