۴۵ تن از محکومین اعتراضات سراسری آبان ۹۸ محبوس در زندان تهران بزرگ (فشافویه) در نامه‌ای به ابراهیم رئیسی رئیس قوه قضاییه خواستار رسیدگی به وضعیت خود شدند.
این زندانیان نوشته‌اند روند دادرسی آنها بدون برگزاری جلسات قانونی دادگاه، بدون حضور وکیل، بدون توجه به دفاعیات، بدون توجه به حق اعتراض به حکم دادگاه بدوی و رسیدگی قانونی به حق اعتراضشان و تنها مبتنی بر گزارش‌های رابطین قضایی و اعترافات تحت فشار روحی و روانی بوده است. آنها نوشته‌اند در نهایت به احکام سنگین محکوم شده‌اند و «این محکومیت سرپرستان خانوارها لرزه بر بنیان خانواده‌های آنها که اکثرا از قشر ضعیف اقتصادی جامعه هستند، انداخته است.»
متن کامل این نامه به شرح زیر است:
نامه به رئیس محترم قوه قضاییه جناب آیت‌االله سید ابراهیم رئیسی
موضوع درخواست: رسیدگی به وضعیت به محکومین اعتراضات آبان‌ماه سال ۱۳۹۸
با عرض سلام و خسته نباشید
احتراما به استحضار می‌رساند ۴۵ تن امضاکننده‌ی این مرقومه همگی از محکومین اعتراضات آبان‌ماه سال ۱۳۹۸ محبوس در زندان تهران بزرگ هستیم که اکثرا با اینکه سابقه‌ی محکومیت کیفری نداریم با سخت‌گیری زایدالوصفی بدون برگزاری جلسات قانونی دادگاه، بدون حضور وکیل، بدون توجه به دفاعیاتشان، بدون توجه به حق اعتراض آنها به حکم دادگاه بدوی و رسیدگی قانونی به حق اعتراضشان و تنها مبتنی بر گزارشات رابطین قضایی و اعترافات تحت فشار روحی و روانی و… به احکام سنگینی محکوم شده‌ایم و این محکومیت سرپرستان خانوارها لرزه بر بنیان خانواده‌های آنها که اکثرا از قشر ضعیف اقتصادی جامعه هستند، انداخته است.
با اینکه حدود یک‌سال در این شرایط وخیم و بحرانی اقتصادی و سلامتی و وضعیت کرونایی در حبس هستیم، بدون بهره‌مندی از امتیازاتی همچون مرخصی کرونایی، عفو، تخفیف مجازات، آزادی تحت نظارت سامانه‌های الکترونیکی و… در وضعیت روحی و روانی بد و بغرنجی به سر می‌بریم.
علی‌رغم وعده و وعیدهای عفو و تخفیف مجازات چند ماه اخیر مسئولین قضایی و قول مساعد آنها به قرار گرفتن نام اکثرا محکومین اعتراضات آبان‌ماه در لیست عفو ۱۷ ربیع الاول (۱۳ آبان ۱۳۹۹) متاسفانه هیچ‌کدام از این وعده‌ها تا به امروز عملی نشده است.
امضا کنندگان این مرقومه خواستار رسیدگی و توجه جناب عالی به مشکلات عدیده‌ی شخصی و خانوادگی خود و اعطای عفو و تخفیف مجازات یا مرخصی کرونایی … و «برخورد توام با رأفت اسلامی» هستند تا به امید خدا هر چه سریع‌تر به آغوش گرم و کانون پر مهر خانواده‌هایشان بازگردند.
۲۳ آذر ۱۳۹۹
امضاکنندگان:
حسین ریحانی – سیامک مقیم – محسن سبزعلی – رضا علی‌دوست – علی بیکس – صمد علیجانی – رضا رمضان‌زاده – رامین باقریان – محمد بیگی – سیدرضا قریشی – مهدی حسنی‌پور – توحید فتوحی – رضا بیگوند – سید امید موسوی – سعید رزاقی – رضا مرادیانی – سیامک پایمرد – علی‌اصغر کرامتی – احمدعلی حاتمی – جواد آدینه‌وند – امید میردریکوند – جمیل قهرمانی – وحید باقری – مجید قراباغی – ابوالفضل شهبازی – مهدی باقری – محمد خدابخش – سعید هادی‌لو – ساحل رضایی – داوود غفاری – ایمان مرزان بخش – سعید اسدی – حسین آرمند – محمد آدم – محمدباقر سوری – احسان خزایی – میلاد ارسنجانی – امیراحسان قاضی – حمید جهانگیری – مهدی وحیدی – نوید لطیفی پارسا – هادی خاتمیان – امیرحسین کشاورزی کرجی – مهرشاد سعدی‌نیا – کیانوش ولی الهی
اگر ما ایرونیها دست جمعی و مصرانه خواستار آزادی این عزیزان دربند و زندانی شده بودیم، تأ حالا آزاد شده بودند. فراموششان نکنیم!
اگر یه دهم جمعیت تهرون، از هر ده نفر یک نفر، جلوی زندان اعتراض و تحصن کنند، زندونیها آزاد میشن.
اگر همین ملت با بیل و کلنگ به جون زندان بیفتن و زندون رو خراب کنند، در آینده هم زندونی نخواهیم داشت.
ولی، وقتی رژیم میبینه که ما ملت منفعل زندونیها رو فراموش کرده‌ایم، هیچ اجباری به آزادی اونها نداره.
اپوزیسیون پر مدعا‌ی ایرونی اگر تشکل داشت، اگر اتحاد داشت، اگر احزاب داشت، لااقل میتونست یه لیست و دیتا‌بیس از اسم و راسم کشته شدگان و زندونیهای اعتراضات آبان تهیه کنه تا سندی باشه برای افشای رژیم. افسوس. افسوس.