شکوه میرزادگی – به دنبال انتشار خبر عضویت جمهوری اسلامی در «کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد» بسیاری از مدافعان حقوق بشر و سازمان‌ها و زنانی از کشورهای مختلف نسبت به این عضویت به شدت اعتراض کرده‌اند. یکی از این سازمان‌ها «سازمان دیدبان حقوق بشر است که ضمن اعتراض به عضویت چهارساله حکومت اسلامی در کمیسیون مقام زن، روز چنین انتخابی را «روز سیاه برای حقوق زنان و حقوق بشر» خوانده است. نویر مدیر اجرایی این سازمان با انتشار توئیتی نوشته است: «انتخاب جمهوری اسلامی آیت‌الله خامنه‌ای برای حمایت از حقوق زنان، مانند این است که یک فرد آتش‌افروز را به عنوان مسئول آتش‌نشانی شهر انتخاب کنید.»
به راستی چگونه ممکن است سازمانی که وظیفه‌اش بالابردن توان و برابری جنسیتی زنان است، چنین «غلط آشکاری» را مرتکب شود و چنین هدیه شرم‌آوری را تقدیم کشوری کند که زیر سلطه حکومتی قرار دارد که میزان عملی شدن هیچکدام از کنوانسیون‌های حقوق بشری مربوط به زنان، با توجه به قوانین موجود در آن روشن نیست. حتی کنوانسیون‌هایی که از سوی حکومت «ظاهرا» تصویب شده است.
نکته‌ی بسیار مهمی که سازمان غیردولتی «دیدبان سازمان ملل» به آن پرداخته این است که باید روشن شود که چه کشورهایی به این انتخاب رای مثبت داده‌اند.
رای‌گیری به شکل مخفی و به روی کاغذ انجام شده است و فقط نشان داده می‌شود که از ۵۴ عضو کمیسیون ۴۳ رأی به انتخاب جمهوری اسلامی ایران رای مثبت داده‌اند. دیدبان سازمان ملل اکنون می‌خواهد بداند که این رای‌دهندگان از کدام کشورها بوده‌اند. از کشورهای نقض‌کننده حقوق بشر و حقوق زنان؟ و یا از کشورهایی که مدعی حقوق بشرند و بارها به عملکرد حکومت اسلامی در مورد زنان اعتراض کرده‌اند؟
«دیدبان سازمان ملل» حدس می‌زند که از حداقل ۱۵ کشور اروپایی و غربی که عضو شورای اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل هستند باید ۴ کشور به این عضویت رای داده باشند و از کشورهای غربی عضو خواسته است آرای خود را علنی کنند.
تردیدی نیست کشورهایی که چنین رأیی را به نفع حکومت اسلامی ایران داده‌اند، به شکلی روشن پای بر حقوق زنان ایران گذاشته‌اند.
من فکر می‌کنم انتظاری نمی‌شود از کشورهایی که خود ناقض حقوق زنان هستند داشت اما زنان و مردان کوشنده‌ی حقوق بشر، و کوشندگان حقوق و برابری ایران نیز موظف‌اند تا در هر کجایی از جهان که هستند از کشورهایی که مدعی حقوق بشرند بخواهند موضع خودشان را در این مورد بسیار حساس روشن کنند و درواقع پاسخگوی میلیون‌ها زن حقوق از دست داده، و رنجدیده‌ی کشوری باشند که ۴۲ سال است زیر لوای قوانینی واپسگرا و قرون وسطایی زندگی می‌کنند و به شکلی علنی شدیدترین تبعیض‌ها در مورد آنها اعمال می‌شود.
قطعا انگلیس و آمریکا دو تا ازون چهارتا هستند چون آمریکا و اروپا حامیان پنهان جمهوری اسلامی هستند