زیاده‌روی در «میدان» سبب شکست «دیپلماسی» می‌شود! «جان‌‌فدا» هشدار داد، «رهبر» نشنید!

با ادامه یافتن حملات راکتی از غزه به سوی شهرهای اسرائیل بیش از ۴۰ سناتور جمهوریخواه در نامه‌ای از جو بایدن خواسته‌اند فوری مذاکرات اتمی در وین را پایان دهد و به صراحت اعلام کند که کاهش تحریم‌ها علیه جمهوری اسلامی صورت نخواهد گرفت.

آنها با اشاره به حمایت‌های مالی و تسلیحاتی رژیم ایران از شبه‌نظامیان منطقه تأکید کرده‌اند «آمریکا نباید اقدامی کند که دشمنان اسرائیل را تقویت کند از جمله نباید تحریم‌ها علیه رژیمی که قصد نابودی اسرائیل را دارد کاهش دهد.»

چندی پیش از آنکه حماس و جهاد اسلامی عملیات «شمشیر قدس» را آغاز و نزدیک به ۱۵۰۰ راکت و موشک به سوی اسرائیل پرتاب کنند، از رهبر جمهوری اسلامی و فرماندهان ارشد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نماینده ولی فقیه در سپاه  تا شماری از نمایندگان مجلس شورای اسلامی به صراحت اعلام کردند قرار است چه اتفاقی بیفتد.

به عنوان مثال محسن دهنوی نماینده بسیجی و عضو هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی در توئیتی اسرائیل را به «بارانی از موشک‌ها» تهدید کرد و حجت‌الاسلام حاجی‌صادقی نماینده ولی فقیه در سپاه قدس وعده «شلیک موشک‌ به اسرائیل از پایگاه‌های انقلاب» را داد و حتا خود علی خامنه‌ای در خطبه‌های «روز قدس» به جوانان عرب توصیه کرد «سلاح‌های مؤثر بسازید و خط جهاد و شهادت را تقویت کنید!»

شادی انقلابیون حزب‌اللهی

اما غربی‌ها احتمالاً با این باور که این تهدیدات دائمی و تکراری فقط لفظی و لاف و گزاف است آنها را جدی نگرفتند. در مقابل، نهادهای امنیتی اسرائیل از ماه‌ها قبل پیش‌بینی چنین وضعیتی را کرده و برای برخورد با هر نوع اقدام نظامی نیز اعلام آمادگی کرده بودند. همچنین آنها بلافاصله پس از به قدرت رسیدن جو بایدن در کاخ سفید به او هشدار دادند که هر تلاش برای احیای برجام منجر به آغاز جنگ خواهد شد زیرا جمهوری اسلامی همانگونه قبلا از برجام به سوء استفاده پرداخت، مواضع دولت جدید آمریکا را نیز به «ضعف» تعبیر کرده و بیشتر دست به یاغیگری و خرابکاری خواهد زد.

این هشدار که فقط از سوی اسرائیل نبوده دو دلیل عمده داشت:

۱) جمهوری اسلامی ایران همواره از شبه‌نظامیان به عنوان اهرم فشار در مذاکرات بین‌المللی استفاده کرده و هربار که از راه «دیپلماسی» (بر اساس همان درکی که از دیپلماسی در حد سیاست‌های حقیر خود دارد) به اهدافش نرسید، با «میدان» منطقه را به آشوب کشیده است. چنانکه در شرایط فعلی نیز مذاکرات برجام در وین، برخلاف انتظار سران جمهوری اسلامی که فکر می‌کردند با پیروزی جو بایدن در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا تحریم‌ها به سرعت لغو خواهد شد، بسیار کند پیش می‌رود و با وجود لفاظی خوش‌بینانه‌ی طرفین در مقابل خبرنگاران، در عمل توافقی حاصل نشده و همزمان حملات شبه‌نظامیان به منافع آمریکا و اسرائیل و متحدان ایالات متحده تشدید شده است.

۲) واقعیت این است که احیای برجام هیچ سودی به حال مردم ایران ندارد چنانکه انجام آن در سال ۲۰۱۵ نیز در طول دو سالی که هنوز آمریکا در آن حضور داشت، منابع به دست آمده نه برای زیرساخت‌های کشور و مشکلات مردم بلکه برای سپاه قدس و شبه‌نظامیان و همچنین پیشبرد برنامه‌های اتمی و  موشکی خرج شد. همچنین پول‌هایی که اوباما به صورت چمدانی به رژیم ایران داد به جیب آیت‌الله‌ها و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و گروه‌های مافیایی رژیم سرازیر شد. اکنون نیز احیای همان توافق، پیامدی جز این نخواهد داشت.

عزم جمهوری اسلامی برای نابودی اسرائیل لاف و گزاف و شوخی و تهدید توخالی نیست! نابودی اسرائیل بخشی از تفکر ایدئولوژیک رژیم فرقه‌ای و مذهبی ایران است. سال‌ها پیش قبل از آنکه برنامه اتمی جمهوری اسلامی لو برود، این علی اکبر هاشمی رفسنجانی بود که در یکی از نمازهای جمعه دهان‌لقی کرد و گفت: یک بمب اتمی کافیست تا اسرائیل را نابود کند! آنچه مقامات اسرائیل به عنوان تهدید علیه موجودیت کشور خود از آن صحبت می‌کنند، جدی است اما غربی‌ها با وجود ارادت‌شان به اسرائیل و با وجود احساس تعهد نسبت به این کشور، این خطر را جدی‌ نمی‌گیرند! در ایران اما انقلابیون حزب‌اللهی پس از حملات راکتی به اسرائیل که بیشتر آنها خنثی شده و بسیاری از آنها در خاک خود غزه به زمین خوردند، چنان گستاخ شده‌اند که تهدید می‌کنند قصد دارند «نماز را در بیت‌المقدس اقامه کنند!»

همان بسیجی که دولت ترامپ وی و خانواده‌اش را به آمریکا راه نداد و آنها را اخراج کرد و وی از مجلس شورای اسلامی و هیئت رئیسه‌ی آن سر درآورد در توئیتی دیگر از شادی حمله‌ی گروه‌های وابسته به جمهوری اسلامی در پوست خود نمی‌گنجد.

اسرائیلی‌ها تصور نمی‌کردند اشغال وحشیانه چند خانه در محله شیخ جراح به ناآرامی‌های فراگیر در کل فلسطین تبدیل شود.
این روز‌ها بوی انتفاضه‌ دیگری می‌آید.
دل‌های ما در میانه‌ی میدان با برادران و خواهران مسلمان‌مان است و ایمان داریم که با آنان در قدس نماز خواهیم خواند.#FreePalestine

— سید محسن دهنوی (@SMDehnavi) May 11, 2021

بن‌بستی که اصلا تازه نیست!

معادلات اروپا و آمریکا و معامله غرب با رژیم ایران سال‌هاست که به بن‌بست رسیده است. این بن‌بست را غرب از همان زمانی که «دیالوگ انتقادی» را پس از ترورهای خونین جمهوری اسلامی در خارج کشور شروع کرد، آنقدر نپذیرفت تا برنامه اتمی جمهوری اسلامی به وعده‌ی غنی‌سازی بالای ۹۰درصد و بُرد موشک‌های آن تا اروپا برسد!

واقعیت این است که رهبری جمهوری اسلامی و سپاه پاسدارانش حاضر به مذاکره برای توقف تهدیدات موشکی و منطقه‌ای نیستند و هر جا به بن‌بست می‌رسند از اهرم‌‌های نظامی و خرابکاری برای پیشبرد اهداف خود استفاده می‌کنند. با چنین شرایطی غربی‌ها اگر با رژیم ایران معامله کنند بیشتر خودزنی کرده‌اند زیرا چه با  توافق و چه بی‌توافق در نهایت جمهوری اسلامی حاضر به کنار گذاشتن موشک‌ها و دست برداشتن از فعالیت‌های اتمی و حمایت از شبه‌نظامیان به عنوان تنها ابزار کارآمد در برابر ناکارآمدی‌های سیاسی و اقتصادی خود نیست!

دولت ترامپ با آگاهی از پیامدهای برجام از توافق خارج شد و تلاش کرد با کارزار فشار حداکثری تأمین مالی و شبکه مالی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نیابتی‌ها را مختل کند و موفق نیز بود. در مرحله بعدی قاسم سلیمانی و همکارانش به عنوان فرماندهان اخلال و تقویت نظامی‌گری در منطقه حذف شدند که ضربه‌ای جانانه و سرنوشت‌ساز علیه جمهوری اسلامی بود. اما دولت ترامپ نیز این سیاست‌ها را برای تحت فشار قرار دادن رژیم ایران جهت نشستن پای میز مذاکره پیش برد. به نظر می‌رسد محاسبه‌ی دولت پیشین ایالات متحده این بود که یا با این فشارها رژیم جمهوری اسلامی را پای معامله می‌کشاند و یا اینکه جمهوری اسلامی از درون دچار فروپاشی اقتصادی می‌شود و مردم علیه آن وارد عمل خواهند شد. از نگاه جمهوری اسلامی اما چنین سیاستی چه با معامله و چه بدون معامله، مساوی با «براندازی» بود! از همین رو همه فشارها را تحمل کرد تا دولت حزب دمکرات و جو بایدن ساکن کاخ سفید شود. اما این جابجایی در آمریکا دست‌کم تا کنون سودی در مذاکرات وین برای رژیم ایران نداشته است. لابیگران جمهوری اسلامی نیز که با خوش‌خیالی فکر می‌کردند با رفتن ترامپ بسیاری از تحریم‌ها لغو شده و جمهوری اسلامی نفسی تازه خواهد کرد درست مانند دولت بایدن تحت فشار هستند.

یک نکته قابل توجه اینکه در جریان مذاکرات اتمی که به توافق ژوئیه ۲۰۱۵ انجامید، روسیه و چین که در ظاهر دوستان جمهوری اسلامی هستند، انگیزه‌های بیشتری برای کمک به روند توافق داشتند اما اکنون آنها سیاست‌ انفعالی در پیش گرفته‌اند و به نظر می‌رسد مذاکرات وین را در حاشیه‌ی مسائلی که خود با آنها دست به گریبان هستند، دنبال می‌کنند. ناگفته نماند که مسکو و پکن حتا بعد از توافق اتمی نیز شبکه‌های بانکی خود را به روی جمهوری اسلامی باز نکردند و در سال‌های اخیر بیشتر از غربی‌ها در مورد ضرورت پیوستن به FATF به تهران هشدار داده‌اند.

حالا مذاکرات وین چنان قفل شده و جمهوری اسلامی بار دیگر چنان در تنگنا گیر کرده که راهی جز کمک گرفتن از متحدان منطقه‌ای خود یعنی گروه‌های تروریستی و شبه‌نظامیان وابسته و مزدور ندارد. در تهران به صراحت اعلام می‌کنند که اسرائیل عامل به بن‌بست رسیدن مذاکرات است چرا که این کشور مرتب درباره احیای برجام به همان شکل ناقص و معیوبی که بوده هشدار می‌دهد و به اروپا و آمریکا فشار می‌آورد.

موشک‌های نیابتی «میدان» در خدمت «دیپلماسی» اما در حد «اعتدال»!

بعد از حمله راکتی حماس و جهاد اسلامی از غزه به سوی اسرائیل، علی شمخانی دبیر شورای‌ عالی امنیت ملی جمهوری اسلامی آن را ستود و از آن به عنوان «تغییر معادلات امنیتی» و «تنبیه اشرار» یاد کرد!

تارهای عنکبوتی که صهیونیست‌ها مدعی آهنین بودن آن بودند با موشک‌های مقاومت #فلسطین فرو پاشید.
جوانان انقلابی فلسطین با تغییر معادلات امنیتی، #میدان را به قلب سرزمین‌های اشغالی توسعه داده‌‌اند.
إِنَّ أَوْهَنَ الْبُیُوتِ لَبَیْتُ الْعَنْکَبُوتِ(قرآن کریم)#تنبیه_اشرار

— علی شمخانی (@alishamkhani_ir) May 12, 2021

محمدجواد ظریف وزیر خارجه جمهوری اسلامی در فایل صوتی خود که بعدا به خاطر سخنانی که در آن گفته بود عذرخواهی و سرسپردگی و جان‌فدایی خود را به ولی فقیه اعلام کرد، به صراحت گفته است که «قاسم سلیمانی دیپلماسی را فدای میدان کرد». این حرف را کسی می‌زند که شهرتش را از «ماله‌کشی» بر جنایت‌های جمهوری اسلامی دارد. هرچند ظریف در تمام دوران مسئولیت‌اش به عنوان وزیر خارجه رژیم ایران با شدیدترین انتقادات از سوی جریان انقلابیون حزب‌اللهی مواجه بود اما واقعیت این است که اگر نظام و رهبری آن به او اعتماد نمی‌داشت، هرگز نمی‌توانست هشت سال موقعیت خود را حفظ کند و مجری سیاست خارجی جمهوری اسلامی باشد که بخش مهمی از آن توسط «میدان» و به گفته‌ی خود علی خامنه‌ای، از سوی «مقامات بالادستی» تعیین می‌شود!

https://kayhan.london/1400/02/06/%d8%b8%d8%b1%db%8c%d9%81-%d8%af%d8%b1-%d8%ad%d8%a7%d9%84%db%8c-%d9%85%db%8c%e2%80%8c%da%af%d9%88%db%8c%d8%af-%d8%b3%d9%84%db%8c%d9%85%d8%a7%d9%86%db%8c-%d8%af%db%8c%d9%be%d9%84%d9%85%d8%a7%d8%b3

محمدجواد ظریف بعد از انتشار این مصاحبه جنجالی مدعی می‌شود «اگر می‌دانستم منتشر می‌شود آن را به زبان نمی‌آوردم.» این ادعا در حالیست که این مصاحبه ویدئویی با برنامه‌ریزی و در چارچوب یکسری گفتگو برای انتشار تهیه شده بود. اما پس از جنجالی شدن این مصاحبه ظریف از خانواده سلیمانی و دخترش و همچنین علی خامنه‌ای به دلیل «مکدّر شدن خاطرش» عذرخواهی کرد. اینهمه یعنی سرسپردگی و جان‌فدایی ظریف به خاطر نظام در چنان مرتبه‌ای قرار دارد که از یکسو اعتراف می‌کند اگر می‌دانست مردم این حرف‌ها را می‌شنوند حاضر بود واقعیت‌ها را پنهان کرده و به وظیفه‌ی ماله‌کشی خود عمل کند و از سوی دیگر به خاطر نظام و رهبرش با جان‌نثاری خودش را فدا کرد و به دلیل واقعیاتی که بر زبان آورده بود عذر خواست.

در ایران جریان انقلابی و حزب‌اللهی و منتقدان ظریف می‌گویند اگر «میدان» نمی‌بود در «دیپلماسی» روی ظریف «باقالی» هم بار نمی‌کردند! به این معنی که اگر سپاه قدس به فرماندهی سلیمانی به سوریه و عراق و یمن نیرو نمی‌برد و شبه‌نظامیان تشکیل نشده و حمایت مالی و تسلیحاتی از آنها نمی‌شد و همچنین اگر انواع موشک‌‌های بالستیک ساخته نمی‌شد و کشتی‌های تجاری و تأسیسات نفتی عربستان و پایگاه‌های آمریکایی هدف قرار نمی‌گرفتند، ظریف در مذاکرات هیچ اهرمی برای باج‌گیری نداشت! خود ظریف هم در فایل صوتی به نقش مؤثر «میدان» در «دیپلماسی» اعتراف می‌کند!

حرف ظریف در فایل صوتی این است که با وجود ضرورت «میدان» برای «دیپلماسی» و باج‌خواهی، اما زور «میدان» بسیار بیشتر از آن است که باید باشد! اما بعدا  عقب‌نشینی و اعلام جان‌فدایی وی به درگاه رهبر جمهوری اسلامی این پیام را داشت که این زور واقعا بسیار بیشتر از آن است که حتا فرد معتمد و ماله‌کشی مانند وی به خود این اجازه را بدهد که درباره «میدان» اظهار نظر خشک و خالی بکند! علی خامنه‌ای نیز در واکنش به فایل صوتی ظریف، سخنان وی را «مایه تأسف» خواند و به او هر دولت و وزیر دیگری یادآوری و  تأکید کرد که «وزارت خارجه تصمیم‌گیر نیست و فقط مجری است.»

علی خامنه‌ای به راستی معتقد است موشک‌ها و آنچه وی «اقتدار منطقه‌ای» جمهوری اسلامی می‌داند  «مسائل ناموسی» انقلاب‌اند. اوست که خط‌ مشی نظام و باید و نبایدهای حکومت را تعیین می‌کند. حمایت مالی و تسلیحاتی از گروه‌های شبه‌نظامی که زیر پرچم «مقاومت» در منطقه تروریسم را توسعه می‌دهند به خواست خامنه‌ای است. او معتقد است «مقاومت قویترین سلاح ملت است.» جریان گوش به فرمان رهبر جمهوری اسلامی به صراحت می‌گوید «صدای نفس‌های محور مقاومت بیخ گوش اسرائیل است.»

علی خامنه‌ای در سال‌های اخیر بارها ادعا کرد «نه مذاکره می‌کنیم و نه جنگ می‌شود» اما اکنون با تصمیم اوست که عباس عراقچی و همکارانش در وین مشغول مذاکره با اروپا و آمریکا هستند. علی خامنه‌ای در تمام این سال‌ها برای باز کردن قفل مذاکره با غربی‌ها و معامله‌ای که کاری به کار خرابکاری‌ها و جنایات نظام وی در کشور و منطقه نداشته باشد، «شبه‌نظامیان» را به اهرم فشار تبدیل کرده است زیرا اقدامات خرابکاری و نظامی مورد نظر وی را انجام می‌دهند بدون آنکه مسئولیت‌اش متوجه جمهوری اسلامی شود! اگرچه همه می‌دانند شبه‌نظامیان از کجا تأمین می‌شوند و چه کسی به آنها مأموریت می‌دهد! این شیوه‌ای است که مدتی است رجب طیب اردوغان رهبر اسلامگرای ترکیه نیز از جمله در کشورهای آفریقایی در پیش گرفته است.

اما از آنجا که قفل مذاکرات وین از جمله به دلیل فشارهای همه‌جانبه بر غرب باز نمی‌شود، جمهوری اسلامی مجبور شده شدت عمل به خرج داده و فرمان «بارانی از موشک‌ها» به سوی اسرائیل را صادر کند.

آنچه در جریان حملات موشکی از غزه به سوی اسرائیل اتفاق می‌افتد اجرای حملاتی است که قبلا به اشکال مختلف اعلام شده بود. محمدجواد ظریف به عنوان «سردار دیپلماسی» درباره این «شدت عمل» و «زیاده‌روی» در فایل صوتی خود هشدار داده و گفته است که دپیلماسی فدای میدان می‌شود! اقدامات نظامی و «میدان» زمانی می‌تواند به «دیپلماسی» ظریف و جمهوری اسلامی کمک کند که از «اعتدال» خارج نشود و بتوان آنها را در مذاکره به کار برد!

https://kayhan.london/1398/11/11/%DA%A9%D9%86%D8%AF%D9%86-%D8%B4%D8%B1%D9%91-%D8%A7%D8%B3%D8%B1%D8%A7%D8%A6%DB%8C%D9%84-%D8%B3%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%82%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D9%86%DB%8C

وقتی «دیپلماسی» و «میدان» هر دو به آخر خط می‌رسند!

یکی از اهداف اصلی «پیمان ابراهیم» به عنوان میراث دولت دونالد ترامپ، ائتلاف و همکاری اسرائیل و کشورهای عربی برای مقابله با تهدیدات جمهوری اسلامی است. سعودی‌ها نقش اساسی در به ثمر رسیدن «پیمان ابراهیم» داشتند. اما ابزار اصلی جمهوری اسلامی از جمله در برابر این پیمان، شبه‌نظامیان هستند که عربستان بیشترین ضربات را از آنها خورده است. با وجود این اما پس از پاسخ اسرائیل به حملات راکتی حماس و جهاد اسلامی، پادشاه سعودی اولین نفر بود که اسرائیل را محکوم کرد. حال آنکه جو بایدن در اظهاراتی کوتاه بر حق دفاع مشروع اسرائیل در برابر این حملات تأکید نمود. آیا رهبران اسرائیل باید قبول کنند که در هر شرایطی اصلی‌ترین متحد آنها آمریکاست؟ آیا با وجود «پیمان ابراهیم»، آنکه همواره مدافع امنیت و موجودیت اسرائیل خواهد بود نه کشورهای عربی عضو این «پیمان» بلکه آمریکا خواهد بود صرف نظر از اینکه چه حزب و کدام فرد قدرت را در دست داشته باشد؟! در مورد اروپایی‌ها چطور که سرنوشت اسرائیل با آنها پیوندی عمیق‌تر دارد؟ اکنون یک و ماه نیم دور دیگری از مذاکرات اتمی در پایتخت کشوری شروع شده که پس از برجام نیز تهران را برای به رسمیت شناختن اسرائیل زیر فشار گذاشته بود.

محمدجواد ظریف احتمالاً زودتر از خامنه‌ای متوجه شد که پیشبرد سیاست خارجی با موشک و نیابتی‌‌ها و اتکای زیادی بر «میدان» دیر یا زود به آخر خط می‌رسد. تشدید حملات نیابتی در هفته‌های اخیر نه تنها قفل مذاکرات را باز نکرد بلکه فشارها بر دولت آمریکا را برای توقف مذاکرات بیش از پیش کرد! آن «میدان» که در گذشته‌ای نه چندان دور گره‌گشای «دیپلماسی» به شمار می‌رفت، اکنون برای خامنه‌ای به خودزنی تبدیل شده است.

به همین دلیل وقتی سیدمحسن دهنوی نماینده مجلس شورای اسلامی اسرائیل را تهدید به تکرار پرتاب «بارانی از موشک‌های پیشرفته ایران» به سوی اسرائیل کرد، حمید ابوطالبی دوست نزدیک محمدجواد ظریف و مشاور سابق او به دهنوی هشدار داد.

برخی در ایران معتقدند این محمدجواد ظریف است که در فایل صوتی دست به «خودزنی» و «خودکشی» زده است اما به نظرمی‌رسد او فقط شکست ترفند اصلی جمهوری اسلامی یعنی تکیه بر «میدان» برای پیشبرد «دیپلماسی» را به صدا درآورد. میدان شوم و خونینی که اصلی‌ترین بازیگران خود را نیز بلعیده است: از قاسم سلیمانی، محسن فخری‌زاده، شعبان نصیری تا عبدالله اسکندری و حسن تهرانی مقدم و دیگران.

در چنین بن‌بستی است که محمدجواد ظریف می‌گوید «آماده‌ام هزینه شوم تا نظام و رهبری حفظ شود!»

هرچند دولت ترامپ هم به دنبال معامله با جمهوری اسلامی بود اما آنچه رهبران اسرائیل را قانع می‌کرد که علیه جمهوری اسلامی دست به اقدام نظامی نزنند سیاست کلی کاخ سفید در آن دوران بود. آنها مطمئن بودند ترامپ و اطرافیانش درک کافی از تهدیدات جمهوری اسلامی دارند و ترامپ نیز با تحریم‌های گسترده و حذف سلیمانی این اطمینان را بیشتر کرد اما با روی کار آمدن بایدن نیروهای سنتکام حتا برای پاسخ به حملات راکتی به پایگاه‌های آمریکایی نیز منفعل‌ عمل می‌کنند. این به معنای ناتوانی نظامی آمریکا برای پاسخ نیست بلکه سیاست کلی دولت بایدن این است که به روی خود نیاورد چنانکه دولت اوباما نیز نه تنها به روی خود نمی‌آورد بلکه برای رسیدن به برجام با جمهوری اسلامی همراهی نیز کرد. به این ترتیب حتا حمایت بایدن از حملات اسرائیل در پاسخ به راکت‌پرانی‌های حماس و جهاد اسلامی با عنوان حق این کشور، برای اسرائیل دلگرم کننده به نظر نمی‌رسد. به ویژه آنکه وقتی خامنه‌ای ادعا کرد «نه جنگ می‌شود و نه مذاکره»، اسرائیلی‌ها هشدار دادند «اگر مذاکره شود جنگ می‌شود!» حالا که مذاکره شروع شده و به انسداد رسیده، جمهوری اسلامی نیابتی‌ها و گروه‌های شبه‌نظامی متحد خود را به کار انداخته تا با تلاش «میدان» در غزه، به «دیپلماسی» در وین کمک کند!