فرید خلیفی – زمان حالی که در آن زندگی می‌کنیم، آینده گذشتگانی‌ست که تخیلات و آرزوهای بزرگی برای آینده در سر داشته‌اند. پرواز آدم‌ها در آسمان از رویاهایی بود که صنایع هوایی «بل» در آمریکا تلاش کرد تا پیش از ورود به قرن بیست و یکم، آن را به واقعیت تبدیل کند. در ۱۹۵۷ یک دهه پس از پایان جنگ جهانی دوم، نیروی زمینی ارتش آمریکا به دنبال راه‌هایی تازه بود تا به پیشروی سربازان سرعت ببخشد. صنایع «بل» که در نوآوری و ساخت چنین تجهیزاتی پیشرو بود، چندین وسیله کانسپت برای این منظور طراحی کرد. در میان آنها وسیله کوچکی با نام «جت‌بلت» به چشم می‌خورد که برای استفاده انفرادی طراحی شده بود و سرباز مجهز به آن قادر بود بطور عمودی از زمین برخاسته و به همان صورت فرود بیاید. اما با وجود کاربردهای متنوع، دلایلی چون برد عملیاتی محدود باعث شد تا این ایده خیلی مورد توجه قرار نگیرد و توسعه آن متوقف گردد. کوله‌ای با وزن بیش از ۴۵ کیلوگرم، می‌توانست سرباز را کمتر از ۳۰۰ متر جابجا کند و سوخت آنهم بیشتر از ۳۰ ثانیه دوام نمی‌آورد.
بعلت مصرف سوخت بالا، استفاده کاربردی از جت پک فقط در شرایط نیروی جی g force نزدیک صفر و اتمسفر بسیار رقیق توجیه پذیر است. این شرایط در فضای خارج از جو زمین برای راه پیمایی فضایی با جت پک در اطراف یک ایستگاه فضایی فراهم می گردد.