۳۰ اوت روز جهانی ناپدیدشدگان قهری است. گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل متحد در ۴ سال اخیر نام ۲۰ ایرانی، ۱۷ مرد و سه زن را که در دهه ۶۰ ناپدید شدند و از سرنوشت آنها خبر موثقی در دست نیست، اگرچه به نظر می‌رسد به قتل رسیده و در محل ناشناسی به خاک سپرده شده‌اند، وارد فهرست خود کرده است. گروه کاری ناپدیدشدگان قهری از جمهوری اسلامی خواستار اطلاعات در رابطه با سرنوشت این افراد شده ولی گویا تنها در یک مورد پاسخی دریافت کرده است.
کسی که از سوی ماموران دولتی بازداشت و بطور فراقضایی اعدام شده باشد و پس از اعدام، مقامات رسمی درباره سرنوشت یا محل دفن او اطلاع‌رسانی نکرده باشند، در قوانین بین‌المللی «ناپدیدشده قهری» تلقی می‌شود.
نفیسه روحانی یکی از قربانیانی است که از سوی سازمان ملل به عنوان ناپدیدشده قهری به رسمیت شناخته شده است. او در سال ۶۰ وقتی فقط ۱۴ سال داشت، به دلیل هواداری از سازمان مجاهدین خلق بازداشت و زندانی شد. نفیسه چند سالی پس از آزادی، در تابستان ۶۷ برای دیدار با یکی از دوستان‌‌اش از خانه خارج شد، اما هرگز بازنگشت.
احمد رأفت با بردارش روزبه که در برلین زندگی می‌کند گفتگویی انجام داده است.
جناب آقای رأفت با تشکر از خبرنگاری دقیق شما که جزئیات مبهم پدیده های تاریک کشورعزیزمان را روشن می فرمایید.شرح بلاهایی که بر سر این نوجوان و خانواده اش آورده اند فقط نوکِ کوه یخ جنایات حکومت آخوندی شناور در اقیانوسِ ظلم و تعدی است. در این فاجعهٔ هولناک نه تنها برادر را اعدام کرده و دخترک را هم به شکلی مخوف نابود کرده اند بلکه خانواده را نیز به پریشانی رسانده اند.
یکی دیگر از شیوه های انهدامِ غیرِخودی ها، کشتار آنها به شکل راندن به سوی خودکشی است. و پس از گذشت زمان در صورت عدم دسترسی به شخص مزبور شاهد اصلی قضیه را طبق روال خودشان بی آبرو و رانده از دوست و آشنا و سپس نابود می کنند.
از که آموختند و می آموزند این همه شیطان صفتی را؟