دکتر سیروس آموزگار روز سه‌شنبه یازده آبانماه از میان ما رفت. این حقوقدان، روزنامه‌نگار پیشکسوت، نویسنده و استاد دانشگاه در دولت ملی دکتر شاپور بختیار وزیر اطلاع‌رسانی و جهانگردی و وزیر مشاور بود.
او در سال ۱۳۱۳ در شهر بابل چشم به جهان گشوده بود و آموزش متوسطه را در شهر خوی به پایان برده بود. به همین جهت در دوران تحصیل توانسته بود شاهد رفتار خشن و ضدملی فرقه‌ی دموکرات آذربایجان که در ۱۳۲۴ سلطه‌ی شوم خود را بر استان آذربایجان برقرارساخته بود باشد. او سپس برای تحصیلات عالی در دانشکده حقوق تهران ثبت نام کرد و پس از اتمام تحصیلات در تهران با دکترا در حقوق عازم انگلستان شد و دکترای اقتصاد را در آن کشور به دست آورد.
آموزگار از خانواده‌ای فرهنگ‌پرور و ایراندوست بود که خواهر ارجمندش دکتر ژاله آموزگار استاد برجسته‌ی فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران را نیز به کشور داده است.
او با اینکه در آغاز جوانی مدتی کوتاه به حزب توده روی آورد اما با جنبش ملی شدن صنایع نفت و اوج نهضت ملی به رهبری دکتر مصدق هوادار این نهضت شد.
در سال ۱۳۵۷ با مشاهده‌ی بحران سیاسی خطرناک عارض بر جامعه دعوت شاپور بختیار به عضویت در دولت او به منظور نجات کشور از سلطه‌ی ارتجاع توتالیتر دینی را به رغم اینکه هم خود او و هم بختیار به امکان شکست در این کوشش آگاهی داشتند، پذیرفت و پس از دادن دست یاری به بختیار در همه‌ی شرایط به راهی که در پیش گرفته بود وفادار ماند. او پس از برقراری سلطه‌ی خمینی مدتی را در زندان بسر برد و سپس با خروج از کشور تا پایان زندگی، وفادار به راه و آرمان ملی و آزادیخواهانه‌ی خود دور از وطن در پاریس بسر برد. او در کنار احمد میرفندرسکی دیپلمات تراز اول کشور و وزیر خارجه، دکتر امین ریاحی استاد برجسته‌ی ادبیات و وزیر آموزش و پرورش، دکتر عباسقلی بختیار وزیر صنایع و معادن و دکتر منوچهر رزم‌آرا متخصص بیماری‌های قلبی و وزیر وفادار بهداری از برجسته‌ترین وزیران دولت بختیار و همه‌ی وزیران ربع قرن پیش از آن بوده است. در مهاجرت اجباری نیز وی همچنان از یاران نزدیک و وفادار بختیار و از مشاوران برجسته‌ی او بود. در مصاحبه‌ای با یک رادیوی خارجی می‌گوید بسیار متأسف است «از اینکه دکتر بختیار شانس خدمت به ایران را بطور کامل پیدا نکرد. حضور دکتر بختیار تا این تاریخ که من با شما صحبت می‌کنم، آخرین شانسی بود که ایران برای دموکرات شدن داشت، که او بتواند یک حکومت دموکراسی ایجاد بکند.»
او در سن هشتاد و هفت سالگی همچنان بر سر راه خود بود و اخیراً نیز از امضاکنندگان یک نامه سرگشاده به امانوئل ماکرون رییس جمهور فرانسه بود که در در روزنامه فرانسوی معتبر اواِست فرانس منتشرشد، نامه‌ای در پاسخ به نامه سرگشاده‌ی دیگری که عده‌ای از لابیگران جمهوری اسلامی به بالاترین مقام فرانسه نوشته بودند و او را به گسترش روابط اقتصادی با جمهوری اسلامی تشویق کرده بودند.
ما فقدان این یار پرارج نهضت مقاومت ملی ایران، مبارز ملی و آزادیخواه و یار وفادار بنیانگذار نهضت را به همسر ارجمند و خانواده‌ی محترم وی، و نیز به همه‌ی ایراندوستان و آزادیخواهان کشور تسلیت گفته برای همگی آرزوی بردباری داریم.
ایران هرگز نخواهد مرد
شنبه، ۱۵ آبانماه ۱۴۰۰
نهضت مقاومت ملی ایران
به راستی چه انسانهای دلیر و ایران پرستی بودند وزرای کابینه بختیار که در شرایط توفانی و وانفسای آن دوران شوم جرات کردند و به بختیار پیوستند براستی که دل شیر داشتند. افسوس که سران خائن جبهه ملی مصدق و نهضت ضد آزادی بازرگان خائن که مانند مصدق دون کیشوت به ایران و ایرانی خیانت کردند و برای ماتحت لیسی خمینی گجستک به پاریس رفتند و با آخوند و اسلام سیاسی بیعت کردند و ایران و ایرانی را به خاک سیاه کنونی رساندند. درود بر سیروس آموزگار ایران پرست راستین