تلویزیون آمریکایی ای‌بی‌سی نیوز در گزارشی به خیزش آبان ۹۸ (نوامبر ۲۰۱۹) در ایران و سرنوشت یکی از معترضان مجروح پرداخته است. در این گزارش به سرنوشت مهیار ابراهیمی، شهروندی که در آن اعتراضات مورد اصابت گلوله مأموران امنیتی جمهوری اسلامی قرار گرفت، اشاره و با وی گفتگو شده است. مهیار ابراهیمی می‌گوید دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد و به همین دلیل اکنون حرف می‌زند با اینکه می‌داند با این کار جان خود و خانواده‌اش را به خطر می‌اندازد.
این شهروند می‌گوید مقامات جمهوری اسلامی نه تنها مسئول شلیک به وی هستند که بر اثر آن شنوایی یک گوش‌اش را از دست داده و انبوهی هزینه درمان برای وی به بار آورده بلکه مسئول دو سال آزار و اذیت خانواده‌اش هستند. همزمان وی از هر نوع فعالیت شغلی نیز باز مانده است.
جوان ۳۱ ساله ایرانی می‌گوید: «من یک انسان هستم و حق زندگی دارم. من و خانواده‌ام فشارهای زیادی را تحمل کرده‌ایم ولی حالا بعد از دو سال سکوت خود را می‌شکنم به این امید که با کمک شما مردم عزیز بتوانم حقوق انسانی خود را پیگیری کنم.»
مهیار ابراهیمی‌می‌گوید، او یکی از ایرانیان بی‌شماری است که در اعتراضات گسترده دو سال پیش در سراسر کشور مجروح شد. شمار کشته‌شدگان و آسیب‌دیدگان بسیار است اما به دست آوردن آمار رسمی در ایران کاری بسیار دشوار است.
ای‌بی‌سی نیوز می‌نویسد، اکنون در دوسالگی اعتراضات آبان و سرکوب خونین آن، ایران خود را در برابر انبوهی از مشکلات و بحران‌های اقتصادی و سیاسی مشابه می‌بیند که سبب آن اعتراضات شد. به گفته برخی تحلیلگران، کشور روی انبار باروت نشسته و موج جدیدی از تظاهرات می‌تواند دوباره به راه بیفتد که پاسخ به آن به همان اندازه می‌تواند وحشیانه باشد. به گفته ناظران حقوق بشر، ابراهیم رئیسی رئیس دولت سیزدهم جمهوری اسلامی که یک ملای افراطی و نزدیک به علی خامنه‌ای است در زمان آن اعتراضات رئیس قوه قضائیه بود. اعتراضاتی که سرکوب آن هزاران کشته و زخمی و زندانی به همراه داشت. ناظران حقوق بشر می‌گویند توانسته‌اند اطلاعات بیش از ۳۰۰ شهروند را که جان خود را در آن خیزش از دست دادند، مستند کنند.
هادی قائمی مدیر اجرایی «کمپین حقوق بشر ایران» مستقر در ایالات متحده می‌گوید: «رهبری جمهوری اسلامی نشان داده است که مسئولیت اقدامات غیرقانونی حکومت را نمی‌پذیرد. بر جامعه جهانی است که از بی‌اعتنایی و مصلحت‌جویی پرهیز کرده و از حقوق مردم ایران دفاع کند.»
مرجع مهیار ابراهیمی نیز جامعه بین‌المللی است. او شکایتی را به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد ارائه کرده که از سوی«کمپین حقوق بشر ایران» در اختیار ای‌بی‌سی نیوز نیز قرار گرفته است. رویه شکایت به سازمان ملل متحد به افراد، گروه‌ها یا سازمان‌های غیردولتی که قربانی نقض حقوق بشر توسط حکومت‌ها هستند، اجازه می‌دهد از آن یاری بخواهند به ویژه زمانی که حکومتی که مسئول نقض حقوق بشر است از هر اقدامی خودداری می‌کند.
مهیار ابراهیمی در شکایت‌نامه خود به سازمان ملل نوشته است: «در طول دو سال گذشته به دلیل ترس از این رژیم هیچ شکایتی به قوه قضاییه نکردم. می‌ترسیدم زندگی من و خانواده‌ام را تهدید کنند یا به ما صدمه بزنند و به زندان بیندازند.»
این ترس و نگرانی حاصل تجارب دردناک وی است. ابراهیمی ۲۹ ساله بود که در شهرک کارگری «اندیشه» در خارج از تهران کارهای ساختمانی می‌کرد. وی مانند هزاران نفر دیگر در سراسر کشور به تظاهراتی پیوست که در اعتراض به افزایش شدید قیمت بنزین شروع شد و خیلی زود به اعتراض علیه شرایط اقتصادی و سیاست‌های ماجراجویانه و پرهزینه‌ی حکومت جمهوری اسلامی گسترش یافت.
جمهوری اسلامی برای ده روز اینترنت را قطع کرد و در سراسر کشور در شهرهای معترض به قلع و قمع معترضان پرداخت.
خانواده وی پس از آن سرکوب خشن به خاطر اینکه پسرشان به اعتراضات پیوسته بود نگران بودند. ابراهیمی می‌گوید وی در ۱۶ نوامبر که دومین روز تظاهرات بود به آن پیوست اما روز بعد با عذاب وجدان در خانه ماند تا اینکه شب دوباره به معترضان پیوست و همانوقت همه چیز در زندگی او تغییر کرد.
او تعریف می‌کند، وقتی به پایگاه بسیجی‌ها که یک گروه شبه‌نظامی وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است و به سرکوب‌های وحشیانه مشهور است، نزدیک می‌شد به جمعیتی پیوست که در حال شعار دادن بودند.
همزمان با اینکه جمعیت بیرون پایگاه بسیج شعار می‌دادند، برخی از اعضای بسیج بطور مسلح و در زره‌پوش تیر هوایی شلیک کرده و گاز اشک‌آور پرتاب کردند. تا اینکه زنی از مهیار ابراهیمی کمک خواست که به او و دخترش کمک کنند تا از میان جمعیت خارج شوند. او به همراه آنان مسیر خیابان را در پیش گرفت.
ابراهیمی پس از کمک به آنان در حال عبور از خیابان بود که گلوله‌ای به سرش اصابت کرد. گلوله از گونه راستش عبور کرد و گوش راست او را سوراخ کرد.
اگرچه حکومت ایران استفاده از گلوله جنگی علیه معترضان را تکذیب کرده ولی همان زمان مقامات جمهوری اسلامی معترضان و مردم را «اراذل و اوباش» می‌نامیدند که با «خارج» و ایالات متحده در ارتباط هستند. البته وزارت خارجه آمریکا این اتهام را رد کرده است.
همچنین در حالی که مقامات مسئول جمهوری اسلامی شمار کشته‌شدگان را کم و «بی‌اهمیت» جلوه می‌دهند، اما گروه‌های حقوق بشری اعلام کرده‌اند که صدها نفر با سلاح‌های مرگبار کشته شده‌اند. سازمان عفو بین‌الملل اعلام کرد تا کنون توانسته اطلاعات مربوط به ۳۲۳ تن از کشته‌شدگان آبان را مستند کند.
همان زمان رویترز به نقل از سه مقام وزارت کشور جمهوری اسلامی اعلام کرده بود که در کمتر از دو هفته بیش از ۱۵۰۰ تن کشته شده‌اند. اما علی خامنه‌ای این گزارش را «جعلی» خواند. سازمان عفو بین‌الملل در گزارش خود آورده است با اینکه تظاهرات در مواردی تند و همراه با تخریب بود اما هیچیک از تظاهرکنندگان سلاح نداشتند و استفاده نیروهای امنیتی و انتظامی جمهوری اسلامی از سلاح گرم غیرقانونی بوده است.
ای‌بی‌سی نیوز گزارش خود را چنین ادامه می‌دهد، تارا سپهری فر که به عنوان پژوهشگر دیده‌بان حقوق بشر اشتغال دارد در همین ارتباط گفته است: «اسناد و گزارش‌های حقوق بشری گسترده وجود داشت که نشان می‌داد حکومت با استفاده از گلوله‌های جنگی تظاهرکنندگان را هدف قرار می‌داد.» او به ای‌بی‌سی نیوز گفته است «در بیشتر موارد، قربانیان از قسمت بالاتنه نزدیک به قفسه سینه یا گردن مورد اصابت گلوله قرار گرفتند که بیانگر این است که احتمال دارد این تیراندازی‌ها هدفمند و برای کشتن آنها بوده است.»
به گفته سازمان عفو بین‌الملل، معترضان در ۳۷ شهر ایران در هشت استان کشته شدند. طبق گفته عفو بین‌الملل، قشرهای تنگدست و کارگران قلب این اعتراض‌ها بودند که نشان می‌دهد این اعتراضات ناشی از نابرابری‌های اجتماعی- اقتصادی بوده. همچنین محلات و حومه‌های تنگدست اطراف شهر تهران بیشترین آمار مرگ را در آبان ۹۸ داشتند. بطوری که دست‌کم ۱۶۳ تن از جانباختگان مستند شده توسط عفو بین‌الملل از این مناطق بوده‌اند.
پس از تیراندازی، بر اساس یادداشت‌ها و صورت‌حساب‌های پزشکی مهیار ابراهیمی که توسط ای‌بی‌سی نیوز بررسی شده، وی بیش از یک هفته در بیمارستان «میلاد» بین مرگ و زندگی بسر می‌برد تا اینکه جای اصابت گلوله درمان شد. وی می‌گوید پس از دو هفته درخواست کرد که از بیمارستان مرخص شود زیرا خانواده‌اش نمی‌توانستند هزینه‌های بیمارستان را پرداخت کنند. پس از آنکه پزشکان درخواست مرخصی او را رد کردند وی دست به اعتصاب غذا زد و سرانجام از بیمارستان مرخص شد. اما بعدا درد گوش و گردن و سرش تشدید شد و پزشکان خواستند که برای درمان اقدام کند. وی با قرض گرفتن از بستگان برای چند عمل از جمله عمل چشم راست در بیمارستان فارابی» بستری شد اما باز مجبور شد درمان را به دلیل افزایش هزینه‌ها متوقف کند. وی می‌گوید خانواده‌اش هنوز به همین دلیل بدهکار هستند.
خود ابراهیمی نیز به دلیل جراحات و آسیبی که دیده و به خاطر برخورد کارفرمایان نتوانسته شغلی پیدا کند: «در دو سال گذشته، شبانه‌روز درد و ترس و اضطرابی باورنکردنی را تحمل کردم. به خاطر اتفاقاتی که برای من و وضعیت جسمانی‌ام افتاده هیچکس در هیچ جا به من کار نمی‌دهد. همه آدم‌های زندگی از من دور شده‌اند تا خودشان به دردسر نیفتند.» وی علاوه بر از دست دادن شنوایی گوش راست و آسیب به چشم راست با مشکلات فک و دندان نیز دست و پنجه نرم می‌کند زیرا سیستم اعصاب نیمی از صورتش آسیب دیده است.
تارا سپهری فر می‌گوید «در حالی که حکومت استفاده از گلوله جنگی را انکار کرده، بسیاری از قربانیان تحت فشار قرار گرفتند تا غرامت دریافت کنند و از پیگیری اتهامات یا تحقیقات خود صرف نظر کنند.» به گفته‌ی وی «پاسخگویی و پذیرش مسئولیت از سوی مقامات اساسا صفر بوده است.»
به گفته «کمپین حقوق بشر ایران» هیچکس هرگز به مهیار ابراهیمی پیشنهاد کمک نکرده؛ در همین ارتباط ابراهیمی به این نهاد گفته است: «آنها مرا شکنجه می‌کنند بدون اینکه به من دست بزنند!»
عدم پاسخگویی از سوی مسئولان و بی‌عدالتی از بی‌شمار مسائلی هستند که به شدت خشم مردم ایران را بر می‌انگیزد. به گفته تارا سپهری فر، دولت رئیسی با وخامت شرایط اقتصادی و تحریم‌های آمریکا و بین‌المللی و دهه‌ها سوء مدیریت حکومت مواجه است که مورد اخیر در ارتباط با پاندمی کرونا ایرانی‌ها را «به ویژه برآشفته» کرده است!
سپهری فر در ارتباط با این موضوع که ابراهیم رئیسی ممکن است به سمت تغییر سیاست‌های اقتصادی از جمله یارانه‌های دولتی حرکت کند که می‌تواند به مشکلات تازه‌ای منجر شود گفت: «همه اینها نکاتیست که می‌تواند جرقه‌های اعتراضات جدید را شعله‌ور کند زیرا جامعه ناامید است و وضعیت اقتصادی بسیار سخت است. اگر رئیسی نتواند به این مشکلات جواب بدهد، فکر نمی‌کنم مردم بیشتر از روحانی به او فرصت بدهند.»
ای‌بی‌سی نیوز می‌نویسد، در حال حاضر ممکن است جامعه در یک دوره انتظار در ارتباط با دولت رئیسی بسر ببرد. در هر حال سرکوب شدید و شرایط بد اقتصادی، سازماندهی اعتراضات را بطور فزاینده دشوار کرده است.
در عوض، افرادی مانند مهیار ابراهیمی برای درخواست کمک به جامعه جهانی و نهادهای بین‌المللی رجوع می‌کنند. همین هفته گذشته در لندن «دادگاه مردمی آبان» برگزار شد و طی چند روز ده‌ها تن از قربانیان و بازماندگان و کارکنان بهداشت و درمان و مقامات امنیتی و دیگران درباره آنچه در آبان ۹۸ اتفاق افتاد شهادت دادند.
هبا مُرایف مسئول خاورمیانه و شمال آفریقا در سازمان عفو بین‌الملل در همین ارتباط گفت: «کشورهای عضو سازمان ملل هنوز موظف به تحقیقات بین‌المللی مستقل در مورد جنایات مندرج در قوانین بین‌المللی و نقض جدی حقوق بشر توسط مقامات جمهوری اسلامی در جریان اعتراضات نوامبر ۲۰۱۹ و پس از آن نشده‌اند.» وی افزود: «باید به این مصونیت سازمانیافته از سوی حکومت ایران برای عاملان سرکوب پایان داده شود!» مُرایف همچنین گفت همین کم‌کاری در عرصه بین‌المللی و همچنین در خود ایران، قربانیانی مانند مهیار ابراهیمی را مستأصل کرده و در حالی که حرف زدن وی درباره آنچه بر وی رفته ممکن است جان او و خانواده‌اش را به خطر بیندازد اما دو سال درد و آزار و اذیت هیچ راه دیگری جز کمک خواستن از مراجع بین‌المللی باقی نگذاشته است.
*منبع: شبکه تلویزیونی ای‌بی‌سی نیوز
*ترجمه و تنظیم از کیهان لندن
این جمله در متن برایم آشنا بود:
… مهیار ابراهیمی به این نهاد گفته است: «آنها مرا شکنجه می‌کنند بدون اینکه به من دست بزنند!»
کشورهای اروپایی و آمریکا فقط زر مفت حقوق بشری میزنن برای همین دیکتاتورها به کار کثیف خود ادامه می دهند هیچ کار پر هزینه ای لازم نیست انجام دهند فقط کل اطرافیان فامیلی حکومتیهارو اجازه ورود به کشورهاشون ندن یا اخراجشون کنن ولی سیاستمدارهای کثیف این کشورها که دستشون به خون مردم خاورمیانه آلودس فکر منافع مادی خود هستند