فرید خلیفی – منادیان عذاب، تهدیدگران کیهان و پیامبران خدایان؛ القابی‌اند که از گذشته‌های دور به یکی از اسرارآمیزترین معماهای کیهان نسبت داده شده. اجسامی نورانی در آسمان که مشاهده آنها در بخش‌های مختلف زمین گاهی یادآور نیروی شرّ بوده و گاهی نشانه خیر و برکت پنداشته می‌شده. امروزه ما این اجسام را با نام «دنباله‌دار» و در گذشته «ستاره دنباله‌دار» می‌شناختیم. دنباله‌دارها اگرچه مانند ستارگان در آسمان شب می‌درخشند و همانطور که از نامشان پیداست دنباله‌ای طولانی همراه خود دارند، ولی به هیچ وجه ستاره نیستند و ساختار و اندازه آنها تفاوت‌هایی اساسی با ستارگان دارد. درک کنونی بشر از سرّ درون دنباله‌دارها نتیجه بیش از دو هزار سال مشاهده و تحقیق است. معمایی که امروز تا حد زیادی رمزگشایی شده داستانی طولانی دارد. در حدود ۳۰۰ سال پیش از میلاد، ارسطو فیلسوف برجسته یونانی از نخستین دانشمندان شناخته‌شده‌ای بود که مطالعاتی در خصوص دنباله‌دارها انجام داد. او معتقد بود دنباله‌دارها باید در کره ماه باشند و آنها مشخصاً از فلک جدا شده‌اند! نظریه ارسطو برای صدها سال پذیرفته شده بود تا آنکه سرانجام از قرن نخست میلادی زمزمه‌هایی مبنی بر زیر سوال بردن جدی نظریه ارسطو به گوش رسید. نزدیک به دو هزار سال ماهیت دنباله‌دارها بحث داغ میان دانشمندان صاحب‌نظر بود.
