زمان فیلی – فترت و عدم اراده‌ی جدی از سوی تیم مذاکره‌کننده‌ی غربی خصوصا آمریکا، جمهوری اسلامی را در این توهم نگاه داشته تا خود را در جایگاه تعیین‌کننده قرار داده و برای حضور در مذاکرات وین، شروطی مانند لغو مصوبه‌های قانونیِ تحریم‌ها در آمریکا بگذارد که به خیال خودش دست بالا را داشته باشد.
اگر اندکی به قبل نگریسته شود، دولت انقلابی جمهوری اسلامی همان افرادی هستند که مدام با مشت‌های گره کرده خواستار آتش زدن «برجام» در تایید حرف و اجرای منویات رهبرشان بودند و نهایتا عده‌ای از آنان با هزاران آرزو سینه‌خیز راهی فرنگ شدند تا در وینِ بدنام، آب روی آتش برجام بریزند.
بعداز وقفه‌ای چند ماهه، جمهوری اسلامی در حالی دوباره پای میز مذاکره آمده که چهل دزدِ چمدان‌کش را روانه‌ی هتل کوبورگ در وین کرد. شوق رسیدن به دلارهای نقد باعث شد آنها در گرانترین هتل وین اقامت کنند اما ظاهرا خروجیِ داد و ستد غربی‌ها با تروریست‌های جمهوری اسلامی نشان می‌دهد آنها باید با چمدان‌های خالی به تهران بازگردند.
آنچه از ابتدا محرز بود، دو طرف گفتگو پشت درهای بسته، در حقیقت در پسِ نام ویترین مذاکره، قصد یک «پولشویی» بزرگ دارند تا سرانجام ماجرای برجام موقتا سر و ته‌اش هم آورده شود ولی تروریست‌های رژیم اسلامی، اهداف مختلفی در سر داشتند که با یک تیر چند هدف نشانه بگیرند.
فرستادگان جمهوری اسلامی از منظر داخلی و خارجی در راستای پروپاگاندای همیشگی در همان ابتدا همه چیز را مثبت و رو به جلو اعلام نمودند. از نظر داخلی آنها قصد ناتوان جلوه دادنِ سلفِ خویش یا تیم مذاکره‌ی روحانی و خود را تابع فرامین خامنه‌ای دانسته و جهت خوراک داخلی بر این طبل می‌زنند که هیچ امتیازی به حریف نمی‌دهند.
در سویه‌ی خارجی، طبعا جمهوری اسلامی به دنبال همان برنامه‌های آمریکاستیزی و اسرائیل‌ستیزی و ادای اقتدار است تا علاوه بر انحراف افکار عمومی، حقارتش در این گفتگوها را با اعلام شکست آمریکا و اسرائیل در رسانه‌هایش به خاطر راضی نگاه داشتن دلواپسان برجام اعلام دارد.
از سوی دیگر غربی‌ها با اندیشه‌ی صیغه نمودن آیت‌الله برجام وحداقل توافق در حالی جمهوری اسلامی را وارد حجله کرده‌اند که همچنان عامدانه از تشخیص جنسِ جمهوری اسلامی با تمام عملکرد مخرب چهل ساله‌اش، خود را عاجز نشان می‌دهند.
اروپا و آمریکا، با چشم‌پوشی کامل از ارزش‌های غربی و پشت کردن به خواست ملت ایران، در روزهایی تسلسل باطلی را با تروریسم جمهوری اسلامی از سر گرفته‌اند که هنوز خون تظاهرکنندگان در اصفهان روی زمین جاری است و همین برای بی‌اهمیت بودن نتیجه‌ی این گفتگوهای بی‌خاصیت و شکست آن در نطفه بسنده می‌کند.
فارغ از پاکت تشویقی غربی‌ها و تسلیم شدن جمهوری اسلامی، هر دو طرف معامله سند رسمی از یکدیگر طلب می‌کنند اما قادر به به دست آوردنش نیستند. جمهوری اسلامی به عنوان طرفِ از پیش تسلیم شده خواستار هرگونه تعهدی در قبال تضمین بقاست و از سپردن ضمانت کتبی- عملی در جهت برنامه‌های اتمی‌اش طفره می‌رود و این از سوی اروپا و آمریکا قابل پذیرش نیست.
قاعده‌ی مذکور باعث شده تا میزبانان اروپایی، تلویحا بن‌بست مذاکره را اعلام نمایند و بوق‌های نعره‌کش جمهوری اسلامی، توسط سپاه تروریستی به خط و نشان کشیدن‌های پوچ روی آورده، و کماکان از ادامه‌ی مذاکرات سخن می‌گویند. همین موضوع حاکی از بیهوده بودنِ تلاش برای کنترل کاغذیِ پدرخوانده‌ی تروریسم در منطقه و جهان خبر می‌دهد.
جمهوری اسلامی نیک می‌داند لغو تحریم‌هایی که از رای کنگره و سنای آمریکا گذشته، امری محال و غیرممکن است و تنها سعی دارد با لودگی منحصر به فرد خود، همان قاعده‌ی کشت به امید خدا یا از این ستون به آن ستون را ادامه دهد و بالاخره بمب اتم خود را روی میز مذاکره قرار دهد.
در کنار این موضوع، اروپا و آمریکا به عنوان صاحبان اصلی جمهوری اسلامی، با رویاپردازی سودمحور و خوش‌بینیِ جاهلانه با آتشی مشغول بازی هستند که دوست ندارند به پیامد و عاقبت آن فکر نمایند. غربی‌ها که قصد حمایت از مردم را ندارند لاجرم در ته چاهی خواهند ماند که برای ایران کنده‌اند.
واقعیت اینست که سیرک برجام شکست خورده و ادامه دادن بیشتر این بله‌برونِ بی‌حاصل جز کمک به استمرار محور شرارتِ منطقه و دادن فرصت بیشتر به جمهوری اسلامی برای رفتن به سوی بمب هسته‌ای، راه به جایی نخواهد برد. جمهوری اسلامی امروز در داخل به دلیل عدم توانایی اداره‌ی کشوربا نارضایتی کامل ملت روبروست و در انزوای مطلق همین برجام‌بازان خارجی قرار دارد و اروپا و آمریکا در صورت عدم تجدید نظر در سیاست فعلی‌شان در نهایت ناچار می‌شوند؛ به دلیل تکرار بلاهت‌شان در مقابل جمهوری اسلامی چندین برابر هزینه پرداخت نمایند.
جمهوری اسلامی چه با توافق یا غیر آن، و چه با اتم یا بدون آن، یک نظام برآمده از ایدئولوژی اسلامی- انقلابی است، و هرگز نمی‌تواند مانند یک حکومت عادی رفتار نماید. امید بستن به مهار این پدیده‌ی مرگ‌آفرین، جز ویرانی نمی‌آفریند مگر آنهایی که در پناه دیوار خرابی‌ها به سایه پناه می‌برند.
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
با شما موافقم، ۹۹٫۹۹٪!