فرید خلیفی – شیمیدان آلمانی مارتین هاینریش کلاپرُت در ۱۷۸۹ میلادی هنگامی که در حال انجام آزمایش‌های تجربی خود روی سنگ معدن اورانیت در برلین بود به رسوبی زردرنگ رسید که گمان می‌کرد اکسید عنصری هنوز کشف نشده است. حدس مارتین درست بود و این عنصر تازه را «اورانیوم» نامگذاری کرد. اگرچه اورانیوم پیش از آن هم ماده نادیده‌ای نبود و دست‌کم از سال ۷۹ میلادی در امپراتوری رم باستان به عنوان رنگ زرد به لعاب ظروف سرامیک اضافه می‌شد. ولی این مادّه در علم شیمی به عنوان یک عنصر شناسایی نشده بود. اما باز هم با آنکه کلاپرُت عنصر اورانیوم را کشف کرد، همچنان خاصیت ویژه این عنصر برای یکصد سال از دیده پنهان ماند. تا آنکه هانری بِکرِل فیزیکدان فرانسوی در ۱۸۹۶ طی آزمایشی که در آن خاصیت تابش فسفر در نمک‌های اورانیوم را بررسی می‌کرد با پدیده پرتوزایی اورانیوم مواجه شد و در ۱۹۰۳ به همراه ماری و پیر کوری جایزه نوبل فیزیک را به واسطه کشف پدیده پرتوزایی خودبه‌خودی دریافت کردند. این کشف بزرگ سر نخی بود برای دانشمندان تا عنصرهای دیگری را نیز با خاصیت پرتوزایی بیابند.
