فرید خلیفی – درست در آستانه جنگ جهانی دوم، فیزیک هسته‌ای دچار تحول عظیمی شد. حالا بشر کشف کرده بود که می‌توان انرژی زیادی از «شکاف هسته اتم» به دست آورد. فرآیندی که خیلی زود دریافت شکاف هسته اتم می‌تواند باعث شکاف هسته اتم‌های بیشتر شود و بدین ترتیب به واکنش زنجیره‌ای خودپایدار رسید. اگرچه طولی نکشید که روشن شدن پتانسیل انرژی هسته‌ای در حین یکی از بزرگترین وقایع نظامی تاریخ، ادامه مسیر این دانش را به سمت استفاده نظامی سوق دهد، ولی چشم‌پوشی از یافتن راهی برای تولید انرژی مقرون به صرفه در زمین ممکن نبود. با وجود آنکه راکتورهای اولیه در دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ اغلب با هدف پیشبرد اهداف نظامی گسترش پیدا کردند، این تلاش‌ها همچنین منجر به تولید برق از انرژی هسته‌ای هرچند در مقیاس آزمایشی شد. با گذشت چند سالی از پایان یافتن جنگ جهانی دوم که در آن متفقین پیش از نازی‌ها به سلاح هسته‌ای رسیدند و توانستند این نبرد ویرانگر را به نفع خود تمام کنند، در ۱۹۵۳ آیزنهاور رئیس جمهور آمریکا در سازمان ملل سخنرانی با عنوان «اتم‌ها برای صلح» درباره لزوم استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای و گسترش آن ایراد کرد. از ژانویه ۱۹۵۴ راکتورهای اتمی به ناوهای هواپیمابر و زیردریایی‌ها در ایالات متحده راه پیدا کردند تا انرژی مورد نیاز آنها را تأمین کنند. کمی بعدتر در ژوئن ۱۹۵۴ اتحاد جماهیر شوروی برق حاصل از یک نیروگاه اتمی ۵ مگاواتی را وارد شبکه سراسری برق کرد.
