توهم جمهوری اسلامی نسبت به «شرق»

جمهوری اسلامی دو شعار «نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی» و «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» را از شعارهای محوری ایدئولوژیک خود قرار داده بود و حتا شعار نخست را بر سر در ساختمان وزارت امور خارجه‌ی خود نصب کرده است.

رژیم ایران سیاست خارجی خود را در عمل بر شعار «نه غربی» و با بالا رفتن از دیوار سفارتخانه‌ها و شعار «مرگ بر» این و آن  بنا گذاشت. این در حالیست که برای تضمین حیات نظام، غرب را هم در بزنگاه‌های مختلف دریافته و در برابر آن کرنش کرده. «نه شرقی» را نیز سال‌هاست با ادعای «استقلال»، به آغوش باز برای روسیه و چین تبدیل کرده است.

گذشته از «شرق و غرب»، رژیم ایران نه تنها از ابتدا تا کنون نسبتی با «آزادی» و «استقلال» نداشته بلکه اکنون، پس از ۴۳ سال تباهکاری و بی‌کفایتی و فساد سازمان‌یافته، خود «جمهوری اسلامی» نیز فرسوده و از درون پوسیده شده است.

جمهوری اسلامی، آویزان به دامان شرق!

اینهمه در حالیست که جمهوری اسلامی با سیاست‌ها و اقدامات خود نه  تنها روزگار مردم  ایران را سیاه کرده بلکه پیامدهای این نظام بی‌تردید بر زندگی نسل‌های بعدی نیز تأثیرات منفی در عرصه‌های مختلف خواهد داشت. یکی از ابعاد اقدامات نگران‌کننده جمهوری اسلامی امضای قراردادهایی با برادران و رفقای «شرقی»‌ است که به «ایرانفروشی» معروف شده است؛ قرارداد همکاری ۲۵ ساله با چین و قرارداد همکاری ۲۰ ساله با روسیه در پی برنامه‌های علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی بر اساس «نگاه به شرق» دنبال شده است.

در این میان، رئیس دولت سیزدهم در حالی در کاخ کرملین رو به قبله می‌ایستد و دست به دعا بلند می‌کند که وزرای خارجه دولت‌های اصلاح‌طلب و اصولگرا پیام‌هایی به زبان ماندارین به زمامداران چین کمونیست توئیت می‌کنند!

اما امید و نگاه عاجزانه‌ی نظام به شرق، فضا را برای بهره‌برداری و سوء استفاده بیشترِ روسیه و چین از  ایران فراهم کرده است.

در روزهای گذشته با سفر حسین امیرعبداللهیان وزیر امور خارجه به پکن قرارداد ۲۵ ساله اجرایی و به گفته امیر عبداللهیان وارد «فاز عملیاتی» شد. پس از بازگشت وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی از چین، ابراهیم رئیسی راهی مسکو شد تا گام دیگری در رابطه با قرارداد همکاری ۲۰ ساله با روسیه بردارد.

البته مردم که بار همه خسارت‌ها و فلاکت‌های جمهوری اسلامی را به دوش می‌کشند، برای اطلاع از محتوای این قراردادهای بلندمدت غریبه به شمار می‌روند. مفاد قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین همچنان در ابهام است و متن این قرارداد هنوز منتشر نشده. این موضوع درباره قرارداد ۲۰ ساله ایران و روسیه که پس از قرارداد ایران و چین در دستور کار جمهوری اسلامی قرار گرفت نیز صادق است. پیش از این نیز جمهوری اسلامی از انتشار متن کامل توافقنامه هسته‌ای معروف به «برجام» خودداری کرده بود.

مجتبی ذوالنوری رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی درباره جزئیات توافق‌نامه ۲۵ ساله ایران با چین گفته: «در مورد دادن اطلاعات ما مشکلی نداریم. کشور ما یک کشور خاص به لحاظ شفافیت اطلاعات است اما در اینگونه توافق‌نامه‌ها معمولا اینکه چقدر اطلاعات به بیرون درز پیدا کند، طرفین توافق تصمیم می‌گیرند. در حال حاضر جمهوری اسلامی فعلا علاقه به بیان جزئیات ندارد و در حد همین کلیاتی که گفتم این اطلاعات منتشر می‌شود».

هرچند برخی منابع از جمله وبسایت اویل پرایس بخشی از جزییات این قراردادها را منتشر کرده‌اند اما مقامات جمهوری اسلامی به صورت قطره‌چکانی و البته هدفمند درباره این قراردادها صحبت می‌کنند.

https://kayhan.london/1400/10/26/%d8%a8%d8%a7%d8%b2%d9%86%d8%b4%d8%b1%d8%9b-%d9%85%d8%aa%d9%86-%da%a9%d8%a7%d9%85%d9%84-%da%af%d8%b2%d8%a7%d8%b1%d8%b4-%d8%a7%d9%88%db%8c%d9%84-%d9%be%d8%b1%d8%a7%db%8c%d8%b3-%d8%af%d8%b1

مذاکرات وزارتخانه‌ها با چینی‌ها برای تداوم «ایرانفروشی»

پنهان کردن مفاد قرارداد ۲۵ ساله از افکار عمومی کافی نیست، قراردادهای بیشتری نیز در هرعرصه قرار است بسته شود آنهم توسط وزارتخانه‌هایی که خود کانال‌های اختلاس و رانت و فساد هستند! احسان خاندوزی وزیر اقتصاد دولت ابراهیم رئیسی در همین ارتباط گفته است«هر کدام از وزارتخانه‌ها بطور مثال صمت، نیرو، نفت و… در حوزه‌های مرتبط به خود با طرف چینی وارد مذاکره شده‌اند تا به یک قرارداد برسند و بعد از آغاز این قراردادهاست که عملا سرمایه‌گذاری و رشد مد نظر ما، اجرایی خواهد شد».

وزیر امور اقتصادی و دارایی دولت «قاضی مرگ» افزوده «براساس اطلاعات من تا کنون این قراردادها به مرحله انعقاد نهایی و آغاز اجرا نرسیده است و این موضوع مستلزم مذاکرات اولیه بود که در سفر اخیر امیرعبداللهیان به چین و صحبت‌هایی که با همتای چینی خود داشت، مقدمات لازم انجام شده است.»

او همچنین گفته که از این پس «وزارتخانه‌ها هرکدام به تناسب قراردادهای حوزه خود ورود پیدا کرده و با جزئیات چند ساله و اینکه با چه قیمت و در چه سطح سرمایه‌گذاری انجام شود، کار خود را آغاز می کنند.»

آنچه احسان خاندوزی از آن به عنوان «سرمایه‌گذاری» یاد کرده همان امتیازهای ریز و درشتی است که بر اساس گزارش‌های منتشر شده قرار است جمهوری اسلامی از جیب ملت ایران به چین کمونیست تقدیم کند. قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین دارای ابعاد مختلف نظامی، امنیتی، صنعتی، نفتی، عمرانی و خدماتی است. این قرارداد پس از پنج سال «مذاکره پنهانی» مقامات جمهوری اسلامی با مقامات جمهوری کمونیست چین، میان دو کشور امضا شد.

جمهوری اسلامی مقدمات نشست شرکت‌های چینی را پای خوان نعمت منابع کشور پیش از اینها فراهم کرده بود. علاوه بر قراردادهایی که در حوزه‌های نفتی و معدنی با چین بسته شده، این کشور سال‌هاست در صنعت نفت ایران حضور دارد. اما یکی از ابعاد «ایرانفروشی» بر پایه سند ۲۵ ساله، حضور چین در برداشت از میدان گازی چالوس است بطوری که چین و روسیه یا «شرق»‌ از این میدان گازی عظیم، سود بیشتری می‌برند تا خود ایران!

https://kayhan.london/1400/08/26/%d8%aa%d8%af%d8%a7%d9%88%d9%85-%d8%a7%db%8c%d8%b1%d8%a7%d9%86%d9%81%d8%b1%d9%88%d8%b4%db%8c-%d8%a8%d8%a7-%d9%86%d9%82%d8%b4%e2%80%8c%d8%a2%d9%81%d8%b1%db%8c%d9%86%db%8c-%d8%b3%d9%be%d8%a7

همچنین تعدادی از نمایندگان «مجلس انقلابی» طرحی را امضا و به هیئت رئیسه مجلس شورای اسلامی تقدیم کردند که بر اساس آن معافیت‌های مالیاتی و بسته‌های تشویقی برای شرکت‌های چینی فعال در ایران در نظر گرفته می‌شود! اوایل دی‌ماه ۱۴۰۰ نیز هیئت وزیران دولت رئیسی با صدور مجوز برای گشایش سرکنسولگری چین در بندرعباس موافقت کرد. برخی معتقدند این اقدام در پی قرارداد ۲۵ ساله جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین صورت گرفته است.

اینترنت ملی؛ رجزخوانی شکست‌خورده!

هرچند قرارداد ۲۵ ساله با چین ابعاد مختلفی دارد اما به نظر می‌رسد جمهوری اسلامی تنها بر اطلاعاتی درباره این سند همکاری مانور می‌دهد که تبلیغاتی باشد و یا بتواند افکار عمومی را به سمت مورد دلخواه نظام سوق دهد.

«اینترنت ملی» یکی از اقداماتی است که مقامات جمهوری اسلامی سال‌هاست ادعای اجرای آن را دارند. جنبه‌ای از این طرح، تحت عنوان «طرح صیانت» در مجلس اسلامی مطرح و با واکنش اعتراضی افکار عمومی، معلق مانده است.

جمهوری اسلامی انتظار دارد با اجرای این طرح‌ها فعالیت مردم در شبکه‌های اجتماعی را کنترل و دسترسی به اینترنت جهانی را قطع و شبکه‌ای داخلی برای اینترنت راه‌اندازی شود. در بودجه امسال نیز وزارت ارتباطات بیشترین درصد تغییر بودجه را در میان وزارت‌خانه‌ها داشت. ۱۰ هزار میلیارد تومان، از بودجه ۱۳ هزار میلیارد تومانی وزارت ارتباطات به ایجاد «اینترنت ملی» اختصاص یافته.  همچنین مشخص شده که این طرح در ارتباط با سند همکاری ۲۵ ساله قرار است با «کمک» چین اجرا شود.

محمود نبویان نایب رئیس کمیسیون اصل ۹۰ مجلس شورای اسلامی فروردین ۱۴۰۰ و چند روز پس از امضای سند همکاری ۲۵ ساله گفته بود با توجه به اینکه حاکمیت فضای مجازی «از دست ما خارج شده»، «برای ما بسیار حائز اهمیت است که با همکاری با چینی‌ها بتوانیم بر فضای مجازی خود حاکمیت داشته باشیم».

توهم راه‌اندازی «اینترنت ملی» و اجرای «طرح صیانت» با کمک چین در حالیست که کارشناسان  آنرا غیرممکن و طرحی می‌دانند که فقط منابع کشور را بیش از پیش به باد می‌دهد.

ایمان سمیع‌زاده متخصص هوش مصنوعی در گفتگو با کیهان لندن می‌گوید «مقامات جمهوری اسلامی فقط رجزخوانی می‌کنند. اینترنت ملی درواقع طرح «خیانت ملی» و اجرا نشدنی و پیشاپیش شکست خورده است. این طرح بارها نامش عوض شده و بندهای آن تغییر کرده. مقامات جمهوری اسلامی همیشه با الفاظ بازی کرده و رجزخوانی می‌کنند. با دنیایی که ما امروز با آن سر و کار داریم و با اینترنتی که امروزه به صورت غیرمتمرکز ارائه می‌شود، جمهوری اسلامی نمی‌تواند این طرح را اجرا کند».

به گفته ایمان سمیع‌زاده کاری که جمهوری اسلامی می‌خواهد انجام دهد دقیقا مثل اینست که در دنیایی که اتومبیل‌ها برقی شده و اتومبیل‌هایی مثل «تسلا» وجود دارد، مقامات رژیم ایران با کمک دوستان چینی‌شان یک ارابه بسازند و بسیار هم خوشحال باشند که در حال ساخت این ارابه هستند!

محمود تجلی مهر کارشناس مخابرات در آلمان نیز در اینباره به کیهان لندن می‌گوید اجرای طرحی مانند اینترنت ملی غیرممکن است و سال‌هاست مقامات جمهوری اسلامی به اسم این طرح پول جیب به جیب کرده‌اند!

محمود تجلی مهر توضیح می‌دهد که «یکسری نظامی و پاسدار نشسته‌اند در مجلس و فکر می‌کنند کاری که دیگران پیش از این نتوانستند انجام دهند، اینها می‌توانند انجام دهند».

به بیان دیگر، جمهوری اسلامی درباره آن بخش از قرارداد ۲۵ ساله که به سرکوب و کنترل بیشتر جامعه مربوط می‌شود، با توهمات تمام‌عیار دست به مانور تبلیغاتی می‌زند اما در عرصه‌های دیگر مانند پهن کردن فرش قرمز برای ورود چینی‌ها به معادن و صنایع و بخش‌های عمرانی و زیرساخت‌های  کشور، در خفا پیش رفته و مردم را در مورد «ایرانفروشی» بی‌اطلاع می‌گذارد.

واقعیت اما اینست که چین در پس سرمایه‌گذاری گسترده در ایران، استراتژی سیاسی- اقتصادی بلندمدتی را پیش می‌برد که پیش از این کشورهای دیگر از جمله سریلانکا را به خاک سیاه نشانده است.

یکی از ویژگی‌های سیاست چین کمونیست بدهکار کردن کشورهایی با اقتصاد ضعیف از طریق سرمایه‌گذاری‌هایی است که با منّت هم انجام می‌شود! اقتصادهایی با بیماری‌های مزمن که به دنبال جذب سرمایه‌گذاری مستقیم و غیرمستقیم خارجی هستند، از طرح‌های فریبنده‌ی چین حمایت کرده و درگیر بازی خطرناکی می‌شوند که چین پیشاپیش در آن برنده است. قرارداد ۲۵ ساله جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین نیز چیزی جز این نیست!

اما با  توجه به شرایط ویژه جمهوری اسلامی و ایران باید دید آیا چین با غرب بر سر طعمه‌های بهتر چون تایوان معامله خواهد کرد یا اینکه ایران بر اساس سیاست «نگاه به شرق»، به بازار کار و مصرف چین کمونیست در خاورمیانه تبدیل می‌شود!
روشنک آسترکی |توئیتر | اینستاگرام|

[کیهان لندن شماره ۳۴۶]