فرید خلیفی – ورود تکنولوژی هسته‌ای به کشور در دوران پادشاهی پهلوی از مهمترین اقداماتی بود که می‌توانست مسیر دستیابی به ایرانی مدرن و از نظر اقتصادی پیشرفته را هرچه بیشتر هموار کند. در عین حال اسلامگرایان که پیش از بهمن ۵۷ نیز از هیچ عملیات خرابکاری برای تخریب حکومت پهلوی و رسیدن به قدرت دریغ نمی‌کردند، همواره با هر طرح و برنامه سازنده‌ای که موجب پیشرفت بود مخالفت می‌کردند. استفاده از انرژی هسته‌ای هم از این قاعده مستثنا نبود. آینده‌نگری از خصوصیات بارز محمدرضا شاه پهلوی بود. او که نفت را ثروتی ارزشمند می‌دانست و معتقد بود تا حد امکان باید از خام‌فروشی و یا سوزاندن آن برای تولید انرژی حذر کرد، به دنبال به کار گرفتن روش‌های نوین تولید انرژی مانند انرژی خورشیدی و انرژی هسته‌ای بود تا ایران نیز همگام با کشورهای پیشرفته به سوی آینده گام بردارد.
در اسفند ۱۳۳۵ برابر با مارس ۱۹۵۷ یکی از نخستین گام‌های شاه برای استفاده از انرژی هسته‌ای در ایران برداشته شد و طی آن توافقنامه‌ای میان ایران و آمریکا با هدف همکاری در تحقیقات و انتقال دانش هسته‌ای به کشور، در راستای برنامه «اتم برای صلح» آیزنهاور امضا شد.
