سپیده حجامی – در حالی که بسیاری از زنان و دختران ایرانی صرفاً به دلیل عدم پذیرش حجاب اسلامی در زندان‌های حکومت جمهوری اسلامی محبوس هستند، سفیر آلمان و استرالیا در ایران با حجاب کامل اسلامی از اماکن مذهبی دیدن کرده و عکس یادگاری می‌گیرند.
در همین زمان در حالی که زنان در افغانستان در خانه‌های خود هم از ترس طالبان امنیت ندارند، دولت نروژ با هزینه شخصی هیئتی از این مردان ضدزن متحجر را با جت اختصاصی به کشور خود دعوت می‌کند و در میز مذاکره، زنان نروژی در کشور خودشان نیز با حجاب روبروی هیئت طالبانی می‌نشینند.
مماشات با طالبان در افغانستان و آخوندها در ایران به نقطه خطرناکی رسیده است. غرب عامدانه و آگاهانه چشم به روی اتفاقات تلخ و غیرانسانی، بی‌عدالتی‌های ایران و افغانستان بسته و به این جغرافیا فارغ از هرگونه ارزشی برای انسان‌هایی که محکوم به زیستن در آن هستند، به عنوان «گاو نُه من شیرده» می‌نگرد!
زنان اما در این معاملات و مذاکرات قربانیان همیشگی و دوطرفه‌ی معادلات هستند. از طرفی در افغانستان و ایران زنان از تبعیض، نابرابری جنسیتی، مردسالاری و قوانین ضدزن ضربه‌های بزرگی خورده و می‌خورند؛ از طرف دیگر دولتمردان برای رسیدن به خواسته‌های خود در جهت نشان دادن حسن نیت در برابر حاکمان جمهوری اسلامی و طالبان، زنان را در چادر کادوپیچ کرده و برای رام کردنِ طرفِ مذاکره‌کننده، وارد صحنه می‌کنند.
درواقع از زنان برای رسیدن به نتیجه مورد نظر خود استفاده ابزاری می‌کنند. زمانی از زنان به عنوان طعمه برای نزدیک شدن به مردان در معادلات سیاسی سوء استفاده می‌شد و اصطلاح بازی «تله جنسی» باب بود، امروزه اما روش بازی تغییر کرده و زنانی از کشورهای آزاد با حق انتخاب پوشش، با حجاب اسلامی در قالب سفیر، وزیر و غیره به عنوان «کارت» برای «تفاهم» استفاده می‌شوند.
به این ترتیب نتیجه چنین مذاکره و معاملاتی برای حاکمان جمهوری اسلامی، طالبان و طرفین غربی دو سر بُرد و برای جامعه زنان دو سر باخت است.
در این بازی تصمیم‌گیرندگان اصلی مردانی هستند که گه‌گاه هرگز دیده نمی‌شوند! زنان اما در فیلم‌ها و تصاویری که منتشر می‌شود بر اساس سناریوی از پیش تعیین شده، در نقطه طلایی کادر قرار دارند و به صورت گل‌درشت به رؤیت همگان می‌رسند!
اولین واکنش جامعه جهانی و شهروندان معترض به این عمل، به پرسش کشیدن زنانی است که در فیلم‌ها و تصاویر می‌بینند. برخی به آنها انگ همراهی در خشونت «زنان علیه زنان» می‌زنند. این افراد بی‌خبر از بازی پشت پرده زنان را مورد هجوم قرار داده و ناخواسته آنها را آزار می‌دهند.
مهمترین بخش این اتفاقات نادیده گرفتن و درک نشدن زنان به عنوان قربانی است.
به پرسش کشیدن قربانی و مقصر جلوه دادن آنان «قربانی‌نکوهی»ست. فعالان حقوق زنان می‌بایست با روشنگری در این موارد توجه پرسشگران و معترضانِ خشمگین را به سوی مقصران واقعی جلب کنند و این نکته مهم را یادآور شوند که پرسش واقعی باید از دولتمردانی پرسیده شود که تصمیم‌گیرنده و گرداننده مذاکرات بین‌المللی هستند، نه زنانی که قربانی‌اند. کسانی که نخ عروسک‌ها را در دست گرفته و گرداننده این خیمه‌شب‌بازی زشت هستند، باید پاسخگو باشند نه عروسک‌ها.
از سوی دیگر، نیاز مبرم جامعه زنان، آگاهی به این سوء استفاده‌های ابزاری است. زنان باید راه مقابله با این نوع سیاست‌ها را یاد گرفته و برای خارج شدن از بازی، نخ عروسک را قیچی کنند.
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
