فرید خلیفی – جمهوری اسلامی با واگذار نمودن نیروگاه اتمی بوشهر به روس‌ها عملاً سفره‌ای رنگین برای حکومت نوپای روسیه پهن کرد که میراثدار اقتصاد ورشکسته اتحاد جماهیر شوروی بود. با آنکه دانش اتمی شوروی با فاصله کمی پس از غرب شکل گرفت اما اعتماد چندانی به تجهیزات اتمی آن در دنیا وجود نداشت. به ویژه آنکه پس از فاجعه نیروگاه اتمی چرنوبیل این بی‌اعتمادی تشدید هم شد. ارزش قراردادی که حکومت پهلوی برای ساخت دو رآکتور اتمی آب فشرده با ظرفیت تولید ۱۲۰۰ مگاوات با شرکت آلمانی «کرافتوِرک یونیون» امضا کرده بود ۴ تا ۶ میلیارد دلار برآورد می‌شد. تا هنگام سیطره حکومت اسلامی بر ایران در بهمن ۵۷، ساخت یک رآکتور در بوشهر به ۵۰ درصد پیشرفت و رآکتور دیگر به ۸۵ درصد پیشرفت رسید. مهمتر آنکه ۲٫۵ میلیارد دلار از این قرارداد به شرکت آلمانی پرداخت شده بود. با همه اینها مسئولان تازه به دوران رسیده و فاقد سواد جمهوری اسلامی پیشرفت قابل توجه نیروگاه اتمی بوشهر را نادیده گرفتند و پیگیر تکمیل آن نشدند. با عدم پرداخت مابقی قرارداد و همچنین ناامنی ناشی از غرب‌ستیزی اسلامگرایان، شرکت آلمانی از ادامه کار منصرف شد و از ایران رفت.
