نگار جوکار – خبر قتل فجیع مونا حیدری بازتاب بسیار گسترده‌‌ی داخلی و خارجی داشت. ویدئویی از چرخاندن سرِ بریده مونا در خیابان و رضایت قاتل از این جنایت نشان دهنده چیست؟ دیدن لبخند قاتل مونا با در دست داشتن سر بریده‌ی این دختر جوان وحشتناک و خارج از تصور است اما واقعیست! روی داده!
نکته‌ی هولناک‌تر اینست که خود سجاد حیدری قاتل مونا ن نیز سن کمی دارد! باید بررسی شود که یک مرد جوان چرا دست به چنین جنایت وحشتناکی می‌زند آنهم در قرن بیست و یکم؛ در سال ۲۰۲۲! و با توجه به اینکه او این جنایت فجیع را با همکاری برادرش مرتکب شده، باید تحقیقاتی صورت بگیرد تا مشخص شود آیا آنها پیشتر نیز شاهد چنین قتل‌ها و سر بریدن‌هایی بوده‌اند که به آسانی و با رضایت مرتکب این جنایت شده‌اند؟!
پس از قتل هولناک مونا حیدری، بسیاری از کاربران روایت‌هایی را بازگو کرده‌اند که قبلا دیده یا شنیده بودند؛ روایت‌هایی از قتل‌های «ناموسی»! بسیاری اشاره کرده‌اند که قتل‌های «ناموسی» ریشه در اسلام و باورهای اسلامی دارد و برخی دیگر قوانین و احکام شرع را که در دستگاه قضائی جمهوری اسلامی جاریست از دلایل افزایش این قتل‌ها می‌دانند.
در این میان تصویری منتشر شده از گورستانی به نام سیوان در سلیمانیه. گورستانی برای زنانی که به قتل رسیده‌اند. گورستان قتل‌های «ناموسی»! این گورستان شاید بتواند زاویه‌ای از تاریکی وجود برخی انسان‌ها را نشان دهد. ظاهرا بیش از سه هزار گور در این قبرستان وجود دارد. بیش از دو هزار گور متعلق به دختران و زنانیست که به قتل رسیده‌اند و باقی قبرها متعلق به کودکانیست که «نامشروع» بوده‌اند یا توسط متعصبان مذهبی و سنتی تصور می‌شده که «نامشروع» بوده‌اند! حال آنکه کودک و انسان «نامشروع» وجود ندارد! این عنوانی غیرانسانی برای کودکانی است که نطفه‌شان خارج از رابطه ازدواج و رد و بدل کردن چند جمله به عنوان «عقد شرعی» بسته می‌شود!
گزارش‌های مرتبط با گورستان سیوان عمدتا مربوط به یک سال پیش می‌شود. نکته تکان‌دهنده در این گورستان این است که قبرها هیچ نام و نشانی ندارند! کشته‌شدگان فقط یک عدد هستند! افرادی که این دختران و زنان را به قتل می‌رسانند معمولا پیکر آنها را در مکان‌های دورافتاده مانند بیابان رها می‌کنند. سپس شهرداری اگر آنها را پیدا کند، در این گورستان دفن می‌کند. به گفته‌ی پروین ذبیحی فعال مدنی در مریوان در گزارشی که درهمین زمینه منتشر شده، درواقع پیکر بی‌جان این زنان و دختران نیز توسط خانواده‌های ناآگاه و مذهبی و متعصب قاتلان‌شان به نوعی «عاق» می‌شود! این خانواده‌ها اجازه نمی‌دهند که نام و نشانی این زنان و کودکان بر مزار آنان نوشته شود.
این تصویری از #گورستان_سیوان در سلیمانیه میباشد.گورستانی برای دختران و زنانی که به دلایل ناموسی کشته شده اند.تعدادی از قبرها نیز متعلق به فرزندانیست که نامشروع بوده اند و کشته شده اند.قبرها نام و نشانی ندارند.تنها شماره دارند.#زن_کشی #قتل_ناموسی pic.twitter.com/dWNCxzCW8I
— Negar.khabar (@Negar07840230) February 7, 2022
به این ترتیب وجود چنین گورستان‌هایی در مناطق دیگر ایران که در آنها تعصبات مذهبی و سنتی شدید است، دور از انتظار نیست. مسئله فقط این است که هنوز یا کشف نشده‌اند و یا خبرشان رسانه‌ای نشده است. در این میان برخی مطرح کرده‌اند که چرا قتل‌های «ناموسی» که رسانه‌ای می‌شود، عموما از مناطق کردنشین یا خوزستان هستند؟ در توضیح باید به این نکته توجه داشت که با توجه به محدودیت‌های شدیدی که در ایران امروز وجود دارد و هرگونه پیگیری و پژوهش آزادانه اعم از آماری و کیفی با سد سانسور و حتا پیگرد قضائی روبرو می‌شود و امکان تحقیقات و اطلاع‌رسانی عادی وجود ندارد، نمی‌توان با تکیه بر مستندات گفت که قتل‌های «ناموسی» در چه مناطقی بیشتر روی می‌دهد. این در حالیست که اطلاع‌رسانی در مورد این قتل‌ها و همچنین تیراندازی مامورین به کولبران و بازداشت شهروندان به دلایل مختلف در مناطق کردنشین بیشتر است.
برخی از کاربران نیز اشاره به رسمی به نام «خون‌بس» کرده‌اند که گویا در میان قشقاییان دیده می‌شود. برای پایان دادن به نزاع میان طرفین ایل، دختری زیر هجده سال را به پسری از قوم مقابل می‌دهند. متاسفانه باید گفت در ایران علاوه بر آئین‌های بسبار زیبایی که وجود دارد، چنین رسومی نیز وجود دارند که در آنها دختران و زنان در قربانی می‌شوند. رسومی که ریشه در سنت و تعصباتی دارد که خود ناشی از شرایط فرهنگی و اقتصادی در قرن‌های گذشته بوده‌اند و تا امروز با سرسختی به زندگی خود ادامه می‌دهند و راهکار غلبه بر آنها چیزی جز آموزش و قوانین متکی بر نظام حقوقی مدرن نیست. مسئله زن‌کشی به بهانه «ناموس» به تعصبات کورکورانه و سنت‌های غلط برمی‌گردد و مختص منطقه و یا قوم خاصی نیست اگرچه در برخی مناطق به دلیل همان شرایط فرهنگی و آموزشی ممکن است بیشتر باشد. مسئله این است که جمهوری اسلامی و قوانین آن به این جنایات دامن می‌زند زیرا قاتلان خانواده‌ها را به عنوان جنس مذکر در پناه خود می‌گیرد.
موضوع دیگر این است که گسترش فرهنگ مدرن و متکی برحقوق بشر برای جلوگیری از وقوع چنین جنایاتی با وجود جمهوری اسلامی ممکن نیست! دور از انتظار نیست که شماری از همین مردان که به آسانی دست به قتل همسر و دختر و خواهر و دیگر زنان خانواده می‌زنند، برای سرکوب مردم در اعتراضات نیز به کار گرفته شوند! چرا که وقتی کسی با عضو خانواده خود چنین کند چه رحم و عاطفه‌ای می‌تواند به دیگران داشته باشد؟!
نه تنها قانون بازدارنده و حمایتگر از زنان در جمهوری اسلامی وجود ندارد بلکه برعکس، بسیاری از خشونت‌ها و جنایات علیه دختران و زنان به پشتوانه قانون و شرع و نظام حقوقی حاکم در ایران صورت می‌گیرند. به همین دلیل است که شاهد افزایش و فجیع‌تر شدن چنین قتل‌هایی هستیم. در این میان، هیچ آمار واقعی از شمار این قتل‌ها وجود ندارد. ضمن آنکه پرونده بسیاری از این قتل‌ها اصلا به پلیس و دستگاه قضائی نمی‌رسد تا بتوان در آنها نیز به دنبال آمار واقعی گشت. حتا برخی از این گزارش‌ها نیز قتل را «خودکشی» قلمداد می‌کنند.
به راستی چند گورستان مانند قبرستان سیوان سلیمانیه در ایران وجود دارد که رسانه‌ای نشده است؟!
*نگار جوکار فعال مدنی و حقوق بشر است.
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
