فرید خلیفی – در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم زمانی که هنوز هواپیماهای غول‌پیکر تا تکامل امروزی خود فاصله داشتند، آسمان محل جولان پرنده‌هایی غول‌پیکر به نام کشتی هوایی سخت بود. کشتی‌های هوایی سخت اگرچه از مکانیزم مشابه بالن‌ها برای به آسمان رفتن استفاده می‌کردند اما تفاوت مهم آنها در محفظه هوای سخت و محکمی بود که به واسطه اسکلت درونی شکل ثابتی داشت. هیندنبورگ LZ 129 Hindenburg با طول ۲۴۵ متر و قطر ۴۱ متر از بزرگترین کشتی‌های هوایی جهان، از ۱۹۳۶ تا ۱۹۳۷ در سرویس بود و می‌توانست به وسیله چهار موتور دیزل دایملر-بنز به سرعت ۱۳۵ کیلومتر در ساعت برسد. در حالی که گنجایش حمل ۶۱ خدمه و ۷۰ مسافر را داشت حتا از اقیانوس اطلس هم عبور می‌کرد و به وسیله‌ی سفری محبوبی تبدیل شده بود که مسافران را بین اروپا و آمریکای شمالی جابجا می‌کرد.
