|نگاهی از «پنجره» به اوضاع ایران و جهان|
دست‌کم از دهه هشتاد میلادی دانشمندان درباره بحران جهانی آب و جنگ آب هشدار می‌دهند.
در ایران از دهه سی و چهل خورشیدی با آگاهی به اینکه ایران سرزمینی خشک و کویریست، برنامه‌ریزی‌هایی برای حفاظت از محیط زیست و همچنین مدیریت آب و جنگل و مراتع که همگی جزو منابع ملی هستند به عمل آمد.
نخستین کوشش‌ها در سال ۱۳۳۵ با تصویب قانون شکار در جهت حفظ حیات وحش صورت گرفت که در سال‌های بعد با تبدیل کانون شکار به سازمان شکاربانی و نظارت بر صید تکمیل شد.
کنوانسیون رامسر در سال ۱۳۴۹ برای حفاظت از تالاب‌ها و آبزیان تصویب گشت. یک سال بعد سازمان شکاربانی در سال ۱۳۵۰ با تبدیل شدن به سازمان حفاظت محیط زیست، اختیارات بیشتری یافت.
پس از انقلاب ۵۷ حتی این سازمان نیز قرار بود تعطیل شود! اگرچه ماندنش با توجه به رویکرد منفعل و حتی زیانبار آن، نقشی در حفاظت از محیط زیست بازی نکرده و هر بار فعالان محیط زیست با اتهامات واهی به زندان افتادند.
امروز گذشته از سیاست و اقتصاد و اجتماع، چرخه‌ی طبیعت نیز در ایران با اختلال از مسیر عادی خارج شده.
اکوسیستمی که با آب و خاک آغاز و با چرخش در هوا و زندگی بخشیدن به گیاه و جانور و انسان دوباره با آب و خاک در می‌آمیزد، در بی‌آبی، خاک فرسوده و نابارور، هوای آلوده و پر از گرد و غبار از تشنگی در حال نابودیست.
بحرانِ آبِ ناشی از سیاست‌های سودجویانه و ناکارآمد جمهوری اسلامی، به مهاجرت‌های زیست‌محیطی دامن زده، به کشاورزی و دامپروری و صنایع آسیب‌های جدی وارد کرده و مردم را در برابر هم قرار داده، بدون آنکه با این شرایط چشم‌اندازی برای کاهش آن وجود داشته باشد.
از پنجره تماشا کنید
