اعتصاب کارکنان پیمانی صنعت نفت که از پنجم اردیبهشت آغاز شده همچنان ادامه دارد. عدم توجه به شرایط کار و حقوق صنفی کارگران تخصصی صنعت نفت، هشدارهایی درباره مهاجرت این نیروها به کشورهای منطقه را در پی داشته است.
امروز شنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱ کارگران پروژه‌ای شرکت IGC شاغل در پروژه‌ی مجتمع گاز NGL۳۱۰۰ واقع در منطقه دشت عباس شهرستان دهلران به اعتصاب کارکنان صنعت نفت پیوستند.
این اعتصاب از پنجم اردیبهشت و با فراخوانی از سوی شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت آغاز شده است. مهمترین خواسته‌های کارگران اعتصاب‌کننده «افزایش دستمزد و پرداخت حقوق معوقه»، «حذف شرکتهای پیمانکاری واسطه» و «امنیت شغلی در محیط کار» و اجرا شدن قانون «بیست- ده» به معنای برخورداری از ۱۰ روز مرخصی در ازای ۲۰ روز کار، مانند کارکنان رسمی صنعت نفت است.
در روزهای گذشته کارکنان ده‌ها پروژه صنعت نفت به اعتصاب پیوستند. آنها دست از کار کشیده و در ساعات کاری در محوطه کارگاه تحصن می‌کنند.
کارگران پیمانی پروژه ای نفت در نیروگاه BOO در عسلویه، کارگرن داربست‌بند پروژه‌ای شرکت ناورود که در پتروپالایش کنگان، کارگران پروژه‌ای پیمانی شاغل پتروشیمی بوشهر، کارگران پتروکیان راکی در پتروشیمی هنگام، کارگران داربست‌بند پیمانکاری علیخانی شاغل در پتروشیمی کیان واقع در عسلویه، دو پتروشیمی پترو کیان، کارگران شرکت فرجود در عسلویه جاده پارسیان به کنگان، کارگران پروژه‌ای شاغل در فاز ۱۳ عسلویه و کارگران پروژه‌ای ساخت مخازن سبز عسلویه از جمله کارگران اعتصاب‌کننده هستند.
یکی از کارکنان پروژه‌های عسلویه نیز درباره اعتراضات اکثر پتروشیمی‌های عسلویه گزارش داده که اغلب کارکنان پیمانی در شرکت‌ها پیمانکاری در عسلویه موفق شدند پیمانکاران را به عقب نشینی وادار و بیست و روز کار و ده روز استراحت را به آنها تحمیل کنند و با افزایش حقوقهایشان با آنها تمدید قرارداد شد.
به گزارش این کارگر «کارگران فاز چهارده هنوز به نتیجه نرسیده اند و اعتراضشان ادامه دارد. همچنین در هفتم و هشتم اردیبهشت همکاران ما در پالایشگاه بهبهان و پالایشگاه بزرگ نفت ستاره بندرعباس به اعتصاب پیوستند. باقی مطالبات ما از جمله بهبود وضع خوابگاه‌ها و غذا و استاندارد قابل قبول کاری و زیستی، ایمنی محیط کار و سرویس‌های امن ایاب و ذهاب بر جای خود باقی است. هر قدم عقب‌نشینی پیمانکار ضربه‌ای به بساط این مفتخوران و تضعیف آنها است. اعتراضات ما ادامه دارد. اینبار دیگر کارگاه‌ها را ترک نمی‌کنیم. بلکه می‌مانیم و تجمع می‌کنیم و حقمان را می‌گیریم.»
کارگران پروژه‌ای نفت پیش از این نیز اعلام کرده بودند که چنانچه خواسته‌های‌شان مبنی بر افزایش دستمزد و نوبت‌کاری ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت تحقق نیابد از روز پنجم اریبهشت دست به اعتصاب گسترده خواهند زد.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت در بیانیه‌ای همزمان با آغاز اعتصاب کارکنان صنعت نفت نوشته که «شیفت کاری بیست روز کار و ده روز مرخصی و افزایش حقوق‌ها در سطوح اعلام شده ما کارگران پیمانی، از جمله مطالبات فوری ماست و باز هم تاکید می‌کنیم که حقوق‌ها باید متناسب با نرخ واقعی هزینه‌های زندگی و افزایش هر روزه آن افزایش یابد و مزد هیچ کارگری نباید کمتر از ۱۶ میلیون باشد. همچنین باید به امنیتی کردن مبارزات و تهدید همکاران، و به اخراج به خاطر طلب حق و حقوق‌شان خاتمه داده شود و شرایط کاری و زیستی در محیط‌های کار و زندگی انسانی باشد. از جمله ما خواستار بهبود قابل قبول خوابگاه‌ها، غذاخوری‌ها و وضع غذا در کمپ‌ها هستیم.»
در بخش دیگری از بیانیه تأکید شده بود که «در خیلی جاها هنوز همکاران ما با شیفت کاری ۲۴ روز کار و ۶ روز استراحت کار می‌کنند. بعلاوه اینکه قیمت‌ها روز به روز افزایش می‌یابد و تورم بیداد می‌کند و سطح زندگی و معیشت ما کارگران و ما مردم بشدت نزول کرده است و امروز پیمانکاران چپاولگر حتی همان افزایش ۵۷ درصدی دستمزد اعلام شده دولتی را هم که خود زیر خط فقر است، قبول نکرده و در برابر اعتراض همکاران چماق اخراج را بدست گرفته‌اند و با گفتن اینکه وضع همین است نمی‌خواهید تسویه حساب کنید. سعی می‌کنند اعتراضات ما را عقب بزنند.»
کارگران شاغل در شرکتهای پیمانکاری صنعت نفت که در پروژه‌های مختلف نفت، گاز، پتروشیمی و پالایشگاهی مشغول به فعالیت بودند سال گذشته و از ۲۹ خرداد ۱۴۰۰ و یک روز پس از سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری دست به اعتصاب زدند.
این اعتصاب که بزرگترین اعتصاب در دوران حکومت جمهوری اسلامی بود، از ماه‌ها پیش توسط تشکل‌های مستقل کارگری در حال برنامه‌ریزی بود و به سرعت گسترش یافت و طی کمتر از دو هفته، کارکنان بیش از ۱۱۴ شرکت پیمانکاری در استان‌های مختلف را در بر گرفت. کارگران برای اینکه به دست نیروهای امنیتی و انتظامی بهانه ندهند، تجمع و راهپیمایی نکرده و با ترک محل کار، اعتصاب کرده و به خانه‌های خود رفتند.
در نتیجه این اعتصاب گسترده برخی از شرکتهای پیمانکاری خواسته‌های کارگران را پذیرفتند اما همچنان بسیاری از شرکت‌ها شرایط دشوار کار را به کارکنان خود تحمیل می‌کردند. اعتصابی که از روزهای گذشته در پروژه‌های نفتی آغاز شده در ادامه اعتصاب سال گذشته است.
در این میان حشمت‌الله سلیمانی رئیس هیئت مدیره انجمن صنفی پالایشگاه چهارمِ مجتمع گازی پارس جنوبی هشدار داده که ممکن است نیروهای شاغل در صنعت نفت به دیگر کشورها مهاجرت کنند.
به گفته حشمت‌الله سلیمانی «پروژه‌ی گاز عسلویه یک پروژه‌ی ملی است اما این پروژه‌ی ملی را در قالب شرکتهای پیمانکاری به افراد صاحب نفوذ سپرده‌اند. پیمانکاران حقوق و مزایایِ نیروهای متخصصی که سالهای سال سرمایه‌ی صنعت کشور هستند را می‌بلعند و به جای اینکه مزد به طور مستقیم به جیب کارگران برود اول به جیب پیمانکاران می‌رود و بعد از آنکه پیمانکار سود کلان خود را برداشت به صورت ناچیز به کارگران می‌رسد.»
رئیس هیئت مدیره انجمن صنفی پالایشگاه چهارم مجتمع گازی پارس جنوبی توضیح داده که «کارگری که در عسلویه و در گرمای ۴۰ درجه، در هوای شرجی کار می‌کند با نیروی رسمی که زیر کولر کار می‌کند، یکسان نیست. کارگری که در بدترین شرایط کار می‌کند حقوق کمتری از کارگر رسمی می‌گیرد و این اصلا عادلانه نیست. در سال جدید هنوز بیمه تکمیلیِ جدیدی برای ما معرفی نکرده‌اند و با هیچ بیمه‌ای قرارداد نبستند. کمترین کاری که می‌توانند انجام دهند این است که اجازه ندهند کارگران نگرانِ هزینه‌های درمان خود باشند و سریع‌تر تکلیف بیمه‌های تکمیلی را روشن کنند.»
سلیمانی همچنین افزوده که پیمانکاران هزینه رفت و آمد به نیروی کار پرداخت نمی‌کنند و بسیاری از کارگران برای اینکه هزینه‌ی کمتری بابت رفت و آمد بدهند مجبورند بجای هواپیما با اتوبوس به شهر خود بروند و دو روز از روز تعطیلات و استراحت‌شان صرف رفت و آمد به محل کار شود.
این فعال صنفی گفته که «کار در این منطقه‌ی آلوده سلامت کارگران را تهدید می‌کند و ما انتظار داریم قانون کار نه فقط برای کارگران رسمی که برای ما هم اعمال شود.»
او هشدار داده که «در حال حاضر تنها امید ما طرح ساماندهی استخدام کارکنان دولتی و حذف پیمانکاران است. اگر این طرح به نتیجه نرسد باید شاهد کوچ نیروهای تخصصی پارس جنوبی به کشورهای همسایه باشیم که چند برابرِ اینجا به نیروها حقوق می‌دهند.»
