در چند هفته گذشته با اوج‌گیری تهدیدها، احضارها و دستگیری‌های گسترده بسیار روشن بود که نیروهای امنیتی اجازه نمی‌دهند که اول ماه مه مستقل در هیچ کجای ایران برگزار شود و در مقایسه با تمامی کشورها منحصر بفرد است. طبقه کارگر ایران جز تغییر بنیادی راهی در مقابل‌اش وجود ندارد، تمامی راه‌ها امتحان شده است. سرکوبگر نه می‌خواهد و نه می‌تواند مسیرش را عوض کند.
روز گذشته در ده‌ها شهر تجمعات کارگری برگزار شد و طبقه کارگر مستقل از هر صنف توانست از هر امکانی برای رساندن صدا و خواسته‌هایش استفاده کند. هنوز نمی‌توان یک جمع‌بندی کلی از حرکات اعتراضی ارائه داد ولی با همین اخبار محدود می‌توان گفت که روز گذشته در شهرهایی که اعتراضات برگزار شد نشان داد نه لباس شخصی، نه ماشین‌های آماده برای دستگیری و نه نیروهای ویژه نظامی- امنیتی توان مقابله با غول طبقه کارگر را ندارند.
در تهران درست همانند سی خرداد شصت با تکنیک‌های جدید و دستگیری‌های گسترده اول صبح جلوی مجلس از تجمع تظاهرکنندگان ممانعت کردند. غافل از اینکه ده‌ها هزار نیروی کار در گوشه و کنار خیابان با راه رفتن‌شان به نیروی سرکوب نه می‌گفتند. حتی توقف چند لحظه موتور و یا ماشینی با شدیدترین حملات روبرو می شد. تلفن هر کسی برای لحظه‌ای بالا می‌رفت شخص بی‌درنگ دستگیر می‌شد.
روز گذشته برای شناسایی افراد فعال با استفاده از شیوه‌ها و امکانات گسترده پلیسی و امنیتی مانند دهه شصت استفاده شد؛ تعقیب معترضین شناخته شده از درب منزل و حتی شناسایی در ماشین، دوربین‌های چهره‌شناس وعده بسیاری در اتاق‌های بسته در مقابل کامپیوتر بی‌سیم به دست هر حرکت را گزارش می دادند و تیم‌های بازجویی در ورودی و خروجی‌های مترو مستقر بودند، نیروهای امنیتی از هر نوع ابزار برای جلوگیری از برگزاری برنامه اول ماه مه استفاده می‌کردند.
خستگی و نگرانی این نیروی سرکوب بسیار عریان بود. روز گذشته تمامی دوربین های مداربسته کار می کردند تا جامعه را همچنان بسته نگه دارند غافل از اینکه طبقه کارگر در مسیر یک دنیای باز حرکت می‌کند. طبقه کارگر می‌گوید مخارج سرکوب را باید صرف بهبود زندگی خود کارگران کرد باید نیروی سرکوب آموزش ببیند و در یک شغل دیگری مهارتش استفاده شود تا شب بتواند در کنار خانواده‌اش جرأت کند نام شغلش را بگوید ، نه اینکه با زدن نان در خون طبقه کارگر به زندگی‌اش ادامه دهد.
امروز طبقه کارگر سربلند است و حتی زمزمه‌های دروغ مراسم طیف عدالتخواه را باید به سخره گرفت و اهمیتی ندارد گرچه با اسم آزادی کارگران، طبقه کارگر از این بازی‌ها گذر کرده است و می‌داند سکوی این طیف در کنار منافع سرکوبگران است نه در کنار منافع کارگران.
طبقه کارگر ایران هر روز این سرکوب را در مسیر مبارزه خود تجربه می‌کند و می‌داند بهای مبارزه سنگین است اما این سرکوب به انگیزه مبارزه باید تبدیل شود.
کانون مدافعان حقوق کارگر
اردیبهشت ۱۴۰۱
