گیتی پورفاضل – مردم گرامی استان زرخیز خوزستان که دو رویداد دهشتناک را یکی در نخستین سال‌های خروشیدن نابهنگام مردم و به آتش کشیدن سینما رکس به دست منقلب شدگان تب‌کرده و دیگری فرو ریختن بنای متروپل را از سر گذرانده و می‌گذرانید باید بی‌پرده بگویم که:
آوارها از هنگامی فرو ریخت که زمزمه های ناخشنودی بی‌پایه مردم که از سر شکم‌سیری به جنب و جوش آمده بودند بانگی هراسناک گشت و کشور را در کام سیاهچاله‌ای بی‌بُن فرو انداخت.
اینک ۴۴ سال است که مردم ایران تاوان نادانی ۴۴ سال پیش خود را می‌دهند؛ گرچه گروهی به آب و نان و جایگاه‌های بلندی که در خورشان نبود و درخواب هم نمی‌دیدند رسیدند و از این رو که شایستگی این جایگاه‌ها را نداشتند با نادانی و ناکار آمدی کشوری را که چون رودی خروشان می‌رفت تا به دریا بپیوندد راهش را کژ به گرداب پیوندش دادند تا مردم به چرخ آمده را در گرداب برای همیشه، گَردان کنند که کردند.
نان سنگک یک تومانی کنجدی را امروز پنجهزار تومان می‌خریم وبه همین نسبت همه آنچه با زیستن در پیوند است سرسام‌آور گران شده و شکیبایی را از مردم ربوده است.
زندگی کردن و زنده ماندن امروز گرهی به بزرگی کوه گشته که تاب‌آور برای پیکرهای لاغر و استخوانی نیست.
شکم‌های برآمده آقایان مسئولان که نشان از سیری بیرون از اندازه دارند گویا همچنان گرسنه گردآوری مال و منال از هر راهی هستند گرچه در آن راه شماری هم بی‌گناه جان از کف بدهند.
همانندهایی چون سازنده ساختمان متروپل کم نداریم که شیره جان مردم را تا واپسین پَرژَک می‌نوشند و جام‌هایشان هرگز تهی از نوشیدن نمی‌ماند.
این خائنان کشورفروش و مردم‌کُش برای رد گم کردن و بیرون کشیدن خویش از گرداب خودساخته مبارزان راستین را می‌خواهند از میدان دور کنند غافل از اینکه مردم با بینشی که در این سال‌ها پیدا کرده‌اند به تروک کارهای ازمابهتران پی برده و دریافته‌اند که چگونه و به چه شیوه‌هایی برای شستن خویش از کارهای پلیدشان دست می‌یازند.
این بی‌خِردان کورچشم که تنها بینای خویشند نمی‌دانند مردم دانای امروز را دیگر نمی‌توان فریب داد.
مردم شهرهای گوناگون به پا خاسته‌اند و خواستار حقوق از دست داده‌شان هستند.
در سراسر کشور آوای شیونی جانسوز به گوش می‌رسد که با خویشان جانباختگان همدلانه می‌گریند وخود را در این غم بزرگ و توانفرسا اَنباز می‌دانند.
مسئولان بی‌مسئولیت! چشم‌ها و گوش‌هایتان را باز کنید ببینید و بشنوید که مردم چه می‌گویند: حس بیزاری از سیستم بار معنایی واژگان را سنگین‌تر از همیشه کرده است، شماها را که دستان چپاولگرتان در آستین پنهان و اکنون اشکار شده است را دیگر نمی‌خواهند.
هرچه بیشتر بکُشید بر بیزاری بیشتری می‌افزایید.
*گیتی پورفاضل وکیل بازنشسته دادگستری و از امضاکنندگان بیانیه ۱۴ فعال حقوق زنان
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
