محمد خزاعی رئیس سازمان سینمایی دستور داده تا به «رفتار هنجارشکنانه» و «ژست اپوزیسیونی» سینماگران ایرانی در جشنواره کن رسیدگی شود.
محمد خزاعی رئیس سازمان سینمایی جمهوری اسلامی در جریان دیدار با مدیران بنیاد سینمایی فارابی از آنچه به گفته او، «ژست اپوزیسیونی و رفتار هنجارشکنانه» سینماگران ایرانی در جشنواره کن بوده، انتقاد کرد.
خزاعی از مدیرعامل خانه سینما خواست تا به حواشی سینماگران در جشنواره کن در شورای صیات خانه سینما رسیدگی شود و نتیجه را به شورای اخلاق حرفه‌ای سینما ارائه کند. اشاره او به بوسه نوید محمدزاده و فرشته حسینی روی فرش قرمز و سخنان سعید روستایی و پیمان معادی در نشست خبری فیلم «برادران لیلا» است.
روستایی که جایزه فیپرشی فیلمش را به مردم آبادان تقدیم کرد، در کن گفت که حاضر به سانسور فیلمش نیست و اینبار توقیف اثرش را به سانسور ترجیح می‌دهد.
پیمان معادی نیز در نشست مطبوعاتی «برادران لیلا» در فستیوال کن به وضعیت اقتصادی مردم ایران اشاره کرده و در سخنانی محتاطانه گفته بود: «درصدی از آدمها در ایران اگر یخچال خانه‌شان خراب بشود طبقه اجتماعی‌شان عوض می‌شود یعنی هزینه تعمیر یک یخچال می‌تواند طبقه اجتماعی شما را ببرد پایین‌تر و این آدمها به ناچار مجبورند اخبار سیاسی را به لحاظ مسائل معیشتی دنبال کنند.»
این بازیگر سینما همچنین گفت: «چیزی که از نظر تورم در ایران دارد اتفاق می‌افتد برای خیلی‌ها قایل درک نیست. چون شاید این اتفاق از جنگ بدتر و ویرانگرتر است و امیدوارم یک اتفاقی بیفتد.»
حالا در واکنش به این اظهارات که بسیاری از مخاطبان آن را به شدت محافظه‌کارانه می‌دانند، خزاعی گفته است: «اظهارات غیرفرهنگی و غیرسینمایی در کنفرانس‌های خبری و رسانه‌ای با انگیزه‌های سیاسی و نمایش ژست‌های اپوزیسیونی، هیچگاه مشروعیت و اعتبار بین‌المللی در پی نخواهد داشت، بلکه با واکنش منفی مردم نیز مواجه خواهد شد!»
رئیس سازمان سینمایی افزود: «تجربه بزرگان سینمای ایران به ویژه بزرگانی که در آنسوی مرزها چهره‌ای شناخته‌شده‌تر دارند همچون مرحوم کیارستمی، مجید مجیدی و… نشان داده است که سینماگر نه با رفتارهای هنجارشکنانه و خلاف عرف ملی و بین‌المللی و نمایش پوپولیستی و نازل بلکه با آثار و رهیافت‌های سینمایی و هنری‌اش است که می‌تواند وجهه ماندگار و جهانی کسب کند!»
رئیس سازمان سینمایی جمهوری اسلامی سینماگران حاضر در جشنواره‌های بین‌المللی را «به مثابه سفیران فرهنگی» نظام خوانده که «انتظار می‌رود آنها صدای مظلومیت ملت ایران باشند که سال‌هاست مورد ظلم، اجحاف و تحریم کشورهای اروپایی و آمریکایی قرار دارند!»
خزاعی رفتار و گفتار سینماگران را بر طیف‌های مختلف جامعه دارای تاثیرات مثبت و منفی و آینه هویت فرهنگی جامعه و «ساحت نجیب ما» دانسته و در سخنانی عجیب که عملکرد ضدایرانی خود جمهوری اسلامی خلاف آنهاست گفته که «حضور بین‌المللی عوامل سینما باید در تمامی ساحت‌ها، از گفتار و رفتار تا پوشش، جلوه‌ای از فرهنگ و زیست عفیفانه، مومنانه، نجیبانه و غنی مردم ایرانزمین باشد. فرهنگی که ریشه در تمدن کهن ایرانی و اسلامی این مرز و بوم دارد!»
او همچنین از سکوت سینماگران در مورد «چهار دهه» تحریم‌های اروپا و آمریکا و هشت سال جنگ ایران و عراق و «جنایت‌های اقتصادی» پس از آن در فستیوال‌های جهانی از جمله کن به شدت انتقاد کرده و گفته که آیا شایسته نبود و نیست که به این موارد «اعتراض کنید؟»
رئیس سازمان سینمایی جمهوری اسلامی در حالی از سینماگران خواسته تا در عرصه‌های بین‌المللی مانند مجید مجیدی تریبون تبلیغاتی نظام و زبان آنها باشند که رفتار و سخنان محتاطانه و محافظه‌کارانه سینماگران شرکت‌کننده از ایران در این دوره فستیوال کن با اعتراض و واکنش منفی بسیاری از مخاطبان روبرو شده است.
بسیاری بر این باورند که این سینماگران از فرصت طلایی حضور در فستیوال کن نه تنها برای بیان مشکلات و شرایط دشوار و دردناک مردم ایران استفاده نکرده‌اند بلکه موقعیت آنان را با بوسه نمایشی یک زن و شوهر روی فرش قرمز به شدت عادی جلوه داده‌اند.
سکوت اصغر فرهادی از اعضای هیئت داوران امسال این فستیوال در قبال سرکوب معترضان در شهرهای مختلف آبادان از یکسو و همچنین بوسه نوید محمدزاده و فرشته حسینی روی فرش قرمز از سوی دیگر، خشم عمومی را نسبت به موضع‌گیری سینماگران در برابر سرکوب حکومت به دنبال داشته است.
حساسیت مخاطبان هنرمندانی که بسیاری از آنها به عنوان «هنربند» بین مردم تعریف می‌شوند، اکنون بجایی رسیده که با هر حضور بین‌المللی سینماگران و یا چهره‌های سرشناس، انتظار می‌رود تا از این فرصت‌های طلایی استفاده کرده و در سطح بین‌المللی صدای مردم باشند ولی در طول سال‌های گذشته، حاصلی جز ناامیدی از این انتظار نبرده‌اند.
بسیاری از ناظران معتقدند، هنرمندان ایران که شهرت و مال خود را در جمهوری اسلامی به دست آورده‌اند، نتوانسته‌اند شکاف بین خود و مردم را که هر روز عمیق‌تر شده پر کنند؛ شکافی که پس از حمایت آنان از انتخابات‌های نمایشی جمهوری اسلامی به شدت عمیق‌تر شده. بسیاری از مخاطبان این «هنرمندان» بازی دوگانه‌ی آنها را که از یکسو می‌گویند «سیاسی» نیستند و «هنر» موضوعی سیاسی نیست ولی از سوی دیگر به بازیچه تبلیغاتی سیاست‌های جمهوری اسلامی تبدیل می‌شوند، محکوم می‌کنند.
