اعدام در ایران همچنان بیداد می‌کند. در ده روز گذشته بیش از ۵۰ نفر در نقاط مختلف ایران اعدام شده‌اند. شمار اعدامی‌ها در سیستان و بلوچستان دست کم ۲۵ تن بوده که ۱۲ نفر از آنان یکجا اعدام شده‌اند و رژیم ادعا کرده است که نیمی از آنها به جرم قتل عمد و نیم دیگر در رابطه با مواد مخدر اعدام شده‌اند.
در این شرایط هر انسان با خردی از خود می‌پرسد که جرم این افراد در کدام دادگاه، توسط کدام قاضی، در چند جلسه، با چه مدارکی، با کدام وکیل و طی چه مدت صورت گرفته است؟ متهمان چه کسانی بوده‌اند؟ چه شخصیت و چه سابقه‌ای داشته‌اند، آیا شکنجه شده‌اند و…؟ بالاخره اینکه در کجای دنیا ۱۲ نفر را با هم اعدام می‌کنند؟
سازمان حقوق بشر ایران در اینباره گفته است: «بطور سیستماتیک در جریان بازداشت‌ها، ما شاهد شکنجه متهمان با هر عنوان جرمی‌هستیم. اقرار و اعتراف آنها هنوز معمولی‌ترین و مهم‌ترین راه اثبات اتهامات در ایران است. بعد از اقرار هم پرونده، حتی اگر وکیلی هم وجود داشته باشد، به دادگاه انقلاب فرستاده می‌شود. آنجا هم از وکیل کاری ساخته نیست».
فعالان سیاسی درباره وضعیت حقوق بشر در سیستان و بلوچستان می‌نویسند: «اولا میزان شکنجه و اعتراف‌گیری بسیار شدیدتر و بالاتر از بقیه نقاط کشور است. دوما افرادی که به کار مواد مخدر روی می‌آورند از خانواده‌های بسیار فقیری هستند که تحت هیچ شرایطی بضاعت مالی گرفتن وکیل مدافع را ندارند. سوما بسیاری از زندانیان بلوچ به زندان‌های آنسوی کشور تبعید می‌شوند تا امکان ملاقات با خانواده (عمدتا فقیر) را نداشته باشند. چهارم اینکه بلوچ‌ها حتی با مقادیر کمی از مواد مخدر حکم اعدام می‌گیرند».
مردم سیستان و بلوچستان عموما در فقر مطلق، بیکاری و بی‌آبی بسر می‌برند. آنها در اسفندماه ۱۳۹۹ در واکنش به کشتن سوخت‌بران توسط سپاه پاسداران در شهرستان سراوان دست به اعتراض زدند و از همبستگی تمام مردم ایران برخوردار شدند. همه می‌دانند که عامل اصلی روی آوردن برخی از این هموطنان به قاچاق سوخت یا مواد مخدر، فقر مطلق است.
نظام جمهوری اسلامی در عرض ۴۳ سال گذشته نشان داده که توان مدیریت کشور را ندارد و هر روز ، مشکلات را بیشتر، زندگی را بر مردم سخت‌تر و بحران‌ها را گسترده‌تر و پرشمارتر می‌کند. مسئولان این نظام همچنان حفظ حکومت خویش را با ایجاد تنش، تهدید، ارعاب، سرکوب و اعدام ممکن می‌دانند در حالی که رشد روزافزون اعتراضات مردمی عدم کارآیی این روش‌ها را به روشنی نشان می‌دهد. در این نظام فردی به ریاست جمهوری می‌رسد که در جنایت علیه بشریت و اعدام هزاران زندانی شرکت کرده و جنایتکاری خود را به اثبات رسانده باشد. مسئولان نظام به سبب ترس از مبارزات مردم اعدام و شکنجه و بازداشت شهروندان را به امری روزمره تبدیل کرده‌اند و جمهوری اسلامی ایران همچنان نسبت به جمعیت بالاترین شمار اعدام در دنیا را دارد.
شمار جنایات و اعدام‌ها چنان بالاست که افکار عمومی و رسانه‌ها نیز گاه حساسیت‌های لازم را در برابر آن از دست می‌دهند.
برتولت برشت شاعر آلمانی می‌گوید:
وقتی جنایت انبوه می‌شود، دیگر به نظر نمی‌آید،
وقتی دردها غیرقابل تحمل می‌شوند، فریادها شنیده نمی‌شوند،
ضرب و شتم یک انسان، بیننده را بیهوش می‌کند، این عادیست.
وقتی جنایت مانند باران از آسمان فرو می‌ریزد، کسی پایان آن را فریاد نمی‌زند.
سازمان‌های جبهه ملی ایران در خارج از کشور ضمن محکوم دانستن هرگونه اعدام، به ویژه اعدام‌های ناعادلانه و جنایت‌آمیز جمهوری اسلامی، بار دیگر اعلام می‌دارد که بدون پایان دادن به نظام فاسد و جنایتکار جمهوری اسلامی، مردم ایران به آزادی، تحقق حقوق خویش، آبادی و پیشرفت و تعالی دست نخواهند یافت.
سازمان‌های جبهه ملی ایران در خارج از کشور
۲۴ خرداد ۱۴۰۱ برابر ۱۴ ژوئن ۲۰۲۲
[email protected]
http://www.iranazad.info
