بسیاری از زندانیان سیاسی از جمله کیوان مهتدی و آنیشا اسدالهی ممنوع‌الملاقات شده‌اند. این در حالی است که اکنون ۴۶ روز از بازداشت مهتدی و اسدالهی می‌گذرد و بنا به اعلام خانواده، آنها پیش از این در ملاقات‌ها و تماس‌هایشان گفته بودند «بازپرسی تقریبا تمام شده است و دیگر چیزی برای گفتن نیست».
روز پنجشنبه ۲ تیر فرزانه امیری‌جاه، مادر کیوان مهتدی، با اعلام این خبر در صفحه‌ی اینستاگرامش افزود: «گفتند همه‌ی کسانی که در رابطه با این پرونده هستند فعلا ممنوع‌الملاقات هستند. پرسیدیم چرا؟ گفتند ما نمی‌دانیم، بروید از دادسرا بپرسید. ما مادران قطعا شنبه به دادسرا مراجعه خواهیم کرد.»
در ادامه‌ی موج اخیر فشارهای حکومت، ۱۹ اردیبهشت‌ماه ماموران امنیتی با یورش به خانه‌ی کیوان مهتدی، نویسنده، مترجم و عضو کانون نویسندگان ایران و آنیشا اسدالهی، مترجم، پس از تفتیش خانه و توقیف وسایل شخصی، آنها را بازداشت و به بند امنیتی ۲۰۹ زندان اوین منتقل کردند.
پس از چند روز بی‌خبری و با پخش اخبار و ویدئوهای حکومت‌ساخته، روشن شد که نام مهتدی و اسدالهی در کنار نام دیگر فعالان صنفی و معلمان بازداشتی از جمله رضا شهابی، ریحانه انصاری‌نژاد، حسن سعیدی، رسول بداقی، اسکندر لطفی، محمد حبیبی، جعفر ابراهیمی، مسعود نیکخواه، شعبان محمدی و… به تقلای تکراری حاکمیت برای پرونده‌سازی علیه فعالان مدنی گره خورده است.
اکنون دیگر بر کسی پوشیده نیست که این پرونده‌سازی‌ها به کار ارعاب دیگر فعالان صنفی و مدنی می‌آید و به کار سرپوش گذاشتن بر فساد و تباهی گسترده‌ی حاکمیت. آنهم در شرایطی که هر روز فشار این تباهیِ سازمانیافته بر شانه‌های مردم بیشتر می‌شود.
کانون نویسندگان ایران پیش از این نیز در بیانیه ۱ خرداد ۱۴۰۱ اعلام کرده است که پرونده‌سازی‌هایی از این دست خبر از هراس حاکمیت می‌دهند؛ هراس از حق طبیعی و مدنی فعالان صنفی برای داشتن تشکل‌هایی مستقل، از هم‌صدایی آنها در بیان خواسته‌ها و اعتراض‌هایشان و از تقویت این تشکل‌ها از طریق پیوند با همتایانشان در سراسر دنیا. اکنون نیز تکرار اعتراف‌گیری‌های اجباری، تولید مستندهای جعلی، صدور حکم‌های درازمدت، نسبت دادن صداهای آزادیخواه و حق‌طلب به «منشأ خارجی» و موج جدید ربودن‌ها و احضارها و آزارها خبر از تشدید این هراس و تشدید سرکوب‌ها می‌دهد.
کانون نویسندگان ایران ممنوعیت ملاقات با زندانیان سیاسی از جمله کیوان مهتدی و آنیشا اسدالهی و پرونده‌سازی برای آنان را محکوم می‌کند، حمایت خود را از حق تشکل‌یابی و ارتباط با نهادهای همسو اعلام می‌دارد و از نویسندگان و آزادی‌خواهان مستقلِ سراسر دنیا می‌خواهد که صدای رسای اعتراض به این سرکوب‌ها و آزارها باشند.
کانون نویسندگان ایران
۳ تیر ۱۴۰۱
