به نام خداوند جان و خرد
سال‌هاست که سازمان‌های بین‌المللی با یاد سه خواهر اهل دومینیکن که در اثر شکنجه در زندان کشته شدند؛ ۲۵ نوامبر را بعنوان روزی برای آگاهی‌رسانی و گسترش تلاش‌های عملی و نظری در زمینه منع خشونت علیه زنان تعیین کرده‌اند.
در ایران نیز چند سالی بود که نهادهای مدنی مستقل برنامه هایی برای اگاهی بخشی در این زمینه انجام می‌دادند که البته اکثر آنها با برخورد حاکمیت مواجه بود.
بی‌شک امسال و با آغاز جنبش زن زندگی آزادی، روز جهانی منع خشونت علیه زنان حداقل در ایران باید متفاوت‌تر از سالهای گذشته دیده شده و مورد توجه قرار گیرد. با جان باختن مهسا امینی در بازداشتگاه گشت ارشاد و پیامدهای خشونت‌بار آن در دو ماه گذشته از جمله جان باختن صدها انسان از جمله زنان و دختران و نیز، آسیب دیدن هزاران تن از آنان در رفتارهای غیر انسانی نیروهای امنیتی، موضوع خشونت سازمان‌یافته علیه زنان در داخل و خارج کشور مورد توجه جدی‌تر قرار گرفته‌است؛ تا جایی که امروز شاهد موج همدلی و همراهی جهانی مردمی ،افراد شناخته شده، نهادهای معتبر بین‌المللی و سیاستمداران کشورهای آزاد جهان با این خیزش انقلابی هستیم.
گرچه تبعیض و خشونتهای مبتنی بر جنسیت در ایران همواره مورد نقدهای جدی بوده اما شمار بالای قربانیان زن و دختر، برخوردهای خشن خیابانی، گزارش‌های دردناک آزار و تعرضات جنسی و … در حوادث اخیر خود نشانه‌ای تاسف‌بار و هشدار دهنده از نوع نگاه حاکمیت به زنان است. بی‌گمان خشونت علیه زنان تنها فیزیکی نیست و انواع محرومیت‌های فرهنگی، اجتماعی، آموزشی، سیاسی، مدیریتی و … زمینه نهادینه شدن خشونت سیستماتیک علیه زنان در کشور را آشکار کرده و می‌کند.
از جمله قتل‌های ناموسی سالهای اخیر، سربریدن رومینا با داس و سر بریدن دختر اهوازی( مونا حیدری) با چاقو و نمایش این جنایت‌ها با افتخار تمام در کوچه و خیابان، جز زیر لوای قانون ضد زن و یا بهتر است بگوییم بی قانونی امکان پذیر نیست.
و در تداوم این خشونت های بی پاسخ! اکنون در میانه اعتراضات برحق مردم
شاهد انواع خشونتهای جنسی و جسمی چه در کف خیابان و در انظار مردم و صدها دوربینهای ثبت کننده، و چه در سلولهای زندانهای پر از بیگناه، هستیم! و باز هم زیر چتر حمایت های قانونی.
از کجا به این مرحله رسیدیم؛
وقتی برای سالهای طولانی ارمیتاهای خردسال را کشتند و در برابر تقاضای قصاص قاتل، از خانواده داغدار تقاضای نصف دیه مرد را کردند،
وقتی در برابر شکنجه و کشتن دخترک ۹ ساله آرین به مادرش اجازه دادخواهی ندادند و شکنجه‌گر و قاتل که باز هم از نزدیکترین کسان کودک بود فقط به چندسالی زندان و شلاق محکوم شد.
وقتی افسانه‌ها و لیلاها را به جرم دفاع مشروع در برابر متجاوزین خود دار زدند و وقتی در برابر همه این موارد، خانواده‌ها بخاطر حفظ حریم و ناموس و آبرو، اگر همراهی نکردند با سکوتشان مهر تایید بر تداوم این جنایت‌ها قانونی زدند.
اکنون با اعتراضات اخیر با نماد زن زندگی آزادی، شاهدیم که تمام آن جان‌های در خون خویش غلطیده به ناحق، در رگ‌های ما مردم به جوش و خروش درآمده و دیگر سر ایستادن ندارد؛
که سینه‌ها در برابر گلوله و توپ فراخ است و نه اندیشه‌ی فرار؛
که چیزی برای از دست دادن، دیگر وجود ندارد؛
مایی که زنان و دخترانمان را از دست داده‌ایم؛
نماد زندگی و آزادی‌مان را؛
در هر کجای این وطن؛ بویژه زنان حذف شده بلوچستان و زنان مقاوم کردستان.
اما موضوع یا شعار روز جهانی منع خشونت علیه زنان در سال ۲۰۲۲ «متحد کردن تلاش‌ها برای پایان دادن به خشونت علیه زنان و دختران» است. به نظر می‌رسد این شعار بیش از هر چیز لزوم اتحاد نظری و عملی در مسیر کوشش‌ها برای پایان دادن به انواع خشونت علیه زنان را یادآوری می‌کند و تأکید دارد که تلاش‌های جداگانه‌ی نهادها، گروه‌ها و حتی کشورها در این مبارزه نتوانسته نتایج و پیامدهای مورد انتظار را به بار آورد و امروز جهان نیازمند اتحاد در این زمینه است.
در همین راستا کانون صنفی معلمان ایران بعنوان نهادی فراگیر و مدنی همچون سالهای پیش خواستار:
-افزایش آگاهی‌ها در زمینه حقوق زنان، ارتقاء جایگاه سیاسی- اجتماعی آنان و فراهم نمودن فرصت‌هایی برای بحث و گفت‌و‌گو درباره چالش‌ها و راه حل‌های رفع خشونت علیه زنان؛
-راه‌اندازی جبهه‌ای واحد برای پیگیری حقوق زنان در کشور و تلاش‌های هماهنگ برای پایان دادن به این نوع خشونت؛
-تمرکز و سرمایه‌گذاری گسترده در آموزش کیفی بعنوان مهمترین تلاش برای آگاهی‌بخشی به مردان و زنان در این زمینه، به ویژه فراهم کردن بی چون و چرای آموزش رایگان، کیفی و تا اندازه با رویکرد تبعیض مثبت، برای دختران و زنان در مناطق نابرخوردار؛
-اصلاح و حذف قوانین حمایت از خشونت کنندگان علیه زنان و گنجاندن قوانین حمایتی قدرتمند از زنان و دختران؛
-اعمال و گسترش حمایت‌های عاطفی، روانی و اقتصادی-اجتماعی از زنان و دختران آسیب دیده از خشونت تا بازگشت کامل و سالم آنان به جامعه است.
در پایان و در راستای شعار امسال منع خشونت علیه زنان، کانون صنفی معلمان ایران بعنوان تشکلی صنفی-آموزشی که در بخشی از تلاش خود از سویی پیگیر حقوق آموزشی میلیون‌ها دانش‌آموز دختر و از سوی دیگر خواستار یک زندگی شرافتمندانه برای صدها هزار همکار زن است اعلام می‌کند آمادگی همکاری، تجربه‌اندوزی، اثرگذاری و اثرپذیری و در کل به اشتراک‌گذاری تجربه‌های خود با نهادهای فعال در زمینه نفی خشونت علیه زنان را دارد.
کانون صنفی معلمان ایران (تهران)
۴ آذرماه ۱۴۰۱
