تجربیات سال‌های اخیر نشان داده است مدیران دولتی حوزه سینما، اقبال و باوری به منتقدان و نویسندگان سینمایی نداشته و ندارند (افسوس) و اگر این طیف از پدیدآورندگان ادبیات سینمایی را مزاحم و اضافی ندانند، مرافقت و همراهی هم با جامعه ما نداشته و ندارند؛ و البته ما هم اصراری بر قبولاندن امور بدیهی به ایشان نداریم. تاریخ آموزنده است و کسانی که در پی حقیقت و روشنی راه آینده‌اند، می‌دانند چه می‌گوییم.
در دوره‌های اخیر مدیریت سینمایی و همچنین جشنواره فیلم فجر و سایر جشنواره‌ها، همواره دیوار بی‌اعتمادی میان مدیران و سیاست‌گذاران و منتقدان حائل بوده است و اینک با تشدید این روندها در روش شگفت‌انگیز و شکست‌خورده‌ی «یکسان‌سازی» دستگاه‌ها که قبل از همه‌جا در سینما رخ نمایانده است، فاصله‌هایی معنادار از این «عدم همگرایی» را موجب شده و می‌بینیم که چه صدماتی جبران‌ناپذیر را به‌بار آورده‌است.
از این طرف هم به رویدادهای تلخ و ناگوار ماه‌های اخیر اگر نگاهی کنیم جز بی‌عملی، تاخیر ، سردرگمی، بلاتکلیفی و بی‌توجهی‌ها به اوضاع عمومی سینما و اهالی آن چیزی نمی‌بینیم!
این امور، ما اعضای هیئت مدیره انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران را به این نتیجه رسانده که در همان مشارکت‌های حداقلی و اندک هم غایب باشیم تا خدایی نکرده به این روندها خللی وارد نشود و سیاست‌سازی‌های یکسان‌شده‌ی این مدیران هم چالشی نشود.
بنابراین در ماه‌های آتی در هیچ‌یک از جشنواره‌های پیشِ‌رو هیچ حضوری نداشته و نخواهیم داشت و هیچ مسئولیتی را هم نمی‌پذیریم.
طبعا آن دسته از همکاران و اعضای محترم انجمن که چنین نمی‌نگرند، مخیرند و می‌توانند راسا اقدام کنند.
هیئت مدیره انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران
شنبه ۱۲ آذر ۱۴۰۱
