جامعه بشری همواره در تلاطم بوده و دوره‌های صلح و جنگ را به تناوب تکرار کرده. ایران خود از این دوره‌ها کم نداشته است. با اینهمه انتظار می‌رفت و می‌رود که با رشد آزادی در جوامع که ناشی از خرد مدرن و دستاوردهای تکنولوژیک و همچنین حقوقی است که در خدمت صلح و آرامش و امنیت شهروندان به کار گرفته می‌شود، دوره‌های صلح و امنیت نیز طولانی‌تر شود.
البته چنین شده اما عمدتا در غرب و همچنین کشورهایی در آسیای جنوب شرقی که به برکت رشد اقتصادی توانسته‌اند با دمکراسی یا بدون دمکراسی، صلح و امنیت را درون مرزهای خود حفظ کنند. در خاورمیانه و برخی کشورهای آفریقایی اما چنین نیست! این دو و همچنین برخی کشورهای آمریکای لاتین با همکاری «ضدامپریالیستی» دولت‌های چپگرای آنها، به کنام و مأمن اسلامگرایی جنگ‌‌افروز و تروریست تبدیل شده‌اند. بیهوده نیست که مقامات جمهوری اسلامی به دنبال «سوراخ موش» در ونزوئلا هستند!
اسلامگرایی یک غده سرطانی مغزی و بیش از صد ساله است که از میانه قرن بیستم و همزمان با گسترش رسانه‌های همگانی و راه‌های ارتباطی بین جوامع که قادر به تأثیرگذاری بر همدیگر هستند، در مقابله با جهان مدرن و آزادی در پیکر جوامع مسلمان‌نشین فعال شده ولی به آنها محدود نمانده و متاستاز آن به صورت تروریسم و ناامنی به جوامع باز و کشورهای آزاد نیز رسیده است.
کانون عفونت و مرکز تکثیر و بازتولید بنیادگرایی اسلامی با فرقه‌های مختلف که گاه متفاوت به نظر می‌رسند اما همگی هدف مقابله با آزادی و به انقیاد درآوردن جوامع را دنبال می‌کنند، در جمهوری اسلامی قرار دارد و از آن تغذیه می‌شود چرا که بیش از چهار دهه قدرت دولتی و منابع عظیم یک کشور استراتژیک را در دست داشته تا همه چیز را در خدمت بقا و گسترش اسلامگرایی به کار بگیرد. طبیعی است توان جوامع باز و دولت‌های غربی در محافظت از خود در برابر هجوم اسلامگرایی به مراتب بیشتر از مردمانی است که زیر سلطه‌ی آن، از جمله در ایران، بسر می‌برند و همواره قلع و قمع شده‌اند. چنانکه پس از ۱۱ سپتامبر، هم آمریکا توانست آن را در مرزهای خود مهار کند و هم کشورهای اروپایی! ایران و خاورمیانه اما همچنان در آتش اسلامگرایی و حکومت‌های فرقه‌ای می‌سوزند.
با اینهمه اگرچه رشد این سرطان بدخیم فعلا در غرب مهار شده، اما جمهوری اسلامی فقط مشکل مردم ایران که سال‌هاست فریاد می‌زنند آن را نمی‌خواهند، نیست! تا این غده‌ی سرطانی در محلی که در آن رشد یافته از بین نرود، همواره احتمال و امکان گسترش آن به همه جهان وجود دارد! از همین رو، مبارزه مردم ایران را می‌بایست از این زاویه دید که آنها برای دست یافتن به آزادی و صلح و امنیت در یکی از مناطق بحرانی تلاش می‌کنند که می‌تواند دوران صلح و آرامش طولانی‌تری برای کل جهان به ارمغان بیاورد.
الاهه بقراط| توئیتر | اینستاگرام|
