ما کارگران نفت لُب و اساس حرفمان را در بیانیه بیست و یکم دیماه خود بر سر اوضاع خطیر جاری زده‌ایم.
در آن بیانیه بر آزادی اعتراض، تجمع، اعتصاب، تظاهرات و تحزب و آزادی‌های بدون قید و شرط تأکید کردیم.
خواستار پایان دادن به هرگونه ستم و تحقیر و تبعیض علیه زن شدیم.
بر حقوق برابر همه شهروندان کشور مستقل از عقیده، مذهب، قومیت، جنسیت، و از بین رفتن هرگونه تبعیض و نابرابری ای در جامعه تاکید نمودیم.
گفتیم باید به پرونده سازی‌های امنیتی پایان داده شود و هیچکس نباید بخاطر عقیده در زندان باشد.
بر آزادی فوری و بدون قید و شرط همه دستگیرشدگان اعتراضات اخیر مردمی و لغو احکام اعدام تأکید کردیم و فریاد زدیم که اعدام قتل حکومتی است.
و امروز در پاسخ به هیاهوی کمپین «وکالت سیاسی» به این و آن محکم‌تر و استوار‌تر بر روی خواست‌هایمان اصرار داریم و بار دیگر و با صدای بلند اعلام میکنیم که اجازه نمیدهیم با چنین هیاهوهایی صدای ما کارگران و ما مردم را حاشیه ای کنید.
تصمیم‌گیرنده ما کارگران و ما مردم هستیم و همینجا همگان را به بند ششم بیانیه ۲۱ دیماه خود جلب کرده و اعلام میکنیم:
ما هیچگونه اعمال قدرتی از بالای سر خود را چه در کار و چه در زندگی بر نمی‌تابیم. خواست ما اداره جمعی جامعه است. اعلام این خواست‌های حداقلی اولین قدم برای اعمال اراده جمعی ما مردم برای اتحاد و رقم زدن به سرنوشت و آینده مان است.
کارگران! اوضاع خطیر است.
اتحاد، اتحاد
تاکید ما همچنان بر اعتصابات سراسری است.
سوم بهمن هزار و چهار صد و یک
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
