حاکمیت ضد کارگر، از طریق شورای عالی کار، تیری دیگر را به قصد نابود کردن کارگران در لحظه پایانی سال با تمام قدرت شلیک کرد ، تیری که قلب میلیون‌ها کارگر را هدف قرار گرفته است تا ثابت کنند کارگر در این جامعه سرمایه‌داری حق زیستن را فقط برای زنده ماندن لازم دارد نه برای زندگی کردن.
همانطور که پیشتر نیز اعلام‌‌کردیم، نمایندگان به اصطلاح کارگری به همراه نمایندگان سرمایه‌داری با به راه انداختن نمایش های مسخره و بیهوده زندگی میلیون‌ها کارگر را به بازی گرفتند و یکبار دیگر شلاق فقر و بدبختی را بر تن کارگران حق‌طلب و خانواده‌هایشان نواختند، شلاقی که هر ساله با نواختن آن آه خانواده ده‌ها میلیونی ما را با فریادهای بلند و رسا به صدا در می‌آورد.
این حمله به سفره‌های خانواده‌های کارگران سال به سال بیشتر و آشکارتر می‌گردد تا بهتر ماهیت شورای عالی کار و دیگر هیولاهای غارتگر و به ظاهر انسان‌نما را برای عموم جامعه روشن سازد.
در کدامین کشورهای دنیا هزینه‌ها بر اساس دلار می‌باشد ولی حقوق کارگران و‌مزدبگیران بر اساس پول ملی، آنهم تا این حد بی‌ارزش شده‌ی آن کشور است؟ در کدامین کشور دنیا افزایش دستمزد کارگران بیش از صد درصد از افزایش تورم عقب‌تر است (دستمزد و مزایای ۸ میلیونی برای سال ۱۴۰۲ اما مخارج حداقل ۲۵ میلیونی)؟ در کجای این کره خاکی حق و حقوق ابتدایی کارگران که همان تشکل مستقل و اعتراض و اعتصاب است را از کارگران با خشونت تمام سلب می‌کنند؟ در کشور ما همه این موارد بالا در طول این ۴۴ سال به عینه مشاهده شده و ایران را به یکی از ارزان‌ترین کشورها از نظر دستمزد کارگران و همچنین در صدر جدول سرکوب و استثمار کارگران و مردم محروم مبدل نموده است.
این ظلم و ستم ولی پایان‌پذیر است و پایان آن هم با اتحاد و همبستگی و یکدلی کارگران و ده‌ها میلیون خانواده‌ی کارگری تحت ستم امکان‌پذیر است، اتحادی که می‌تواند بر هر قدرتی غلبه کند حتی اگر این قدرت مجهز به انواع و اقسام ابزارآلات سرکوب باشد.
نه به کلیت شورای عالی کار
حداقل دستمزد باید بالای خط فقر باشد و نه زیر خط مرگ
اعتراض و اعتصاب حق مسلم کارگران
چاره کارگران و زحمتکشان وحدت و تشکیلات
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
فروردین ۱۴۰۲
