فرزاد یوشانلو – امیررضا مس‌فروش ورزشکار ایرانی حاضر در مسابقات پرس سینه قهرمانی جهان در آفریقای جنوبی پس از دریافت مدال برنز وزن ۷۴ کیلوگرم هنگامی که مدال طلای این وزن بر گردن رقیب اوکراینی آویخته می‌شد، دستش را به سمت او دراز کرد تا قهرمانی وی را تبریک بگوید. او نخست تصور کرد رقیبی که مدال طلا بر گردن دارد متوجه نشده است، پس دوباره دستش را دراز کرد تا مبادا فرصت تبریک گفتن از دست برود، ولی اینبار ایوان چوپرینکو اوکراینی به وضوح با نگاهی قهرآمیز با علامت سر نشان داد که متوجه شده و علاقه‌ای به دست دادن ندارد.
در گفت و شنود کوتاهی که با رضا سلیمانی عضو سابق تیم ملی واترپلو و یکی از بنیانگذاران «انجمن ورزشکاران آزادیخواه» ایران داشتم او آنچه را که از ایوان چوپرینکو سر زد غیرحرفه‌ای، غیرورزشی و غیراخلاقی خواند. رضا سلیمانی با اشاره به اینکه رژیم جمهوری اسلامی حکومتی ضدبشریست که برای ادامه سلطه خود از هیچ جنایتی کوتاهی نمی‌کند افزود، حساب ورزشکاران را می‌بایست از رژیم جدا دانست و در حفظ کرامت انسانی آنها دریغ نکرد. او همچنین دست دادن امیررضا مس‌فروش را به منزله پیام همدلی و همدردی با ورزشکار اوکراینی تفسیر کرد که به صراحت برخلاف دیدگاه‌های سیاسی رژیم جمهوری اسلامی و کمک‌های تسلیحاتی آن به روسیه بوده است.
فدراسیون‌های بین‌المللی ورزش و خصوصا کمیته بین‌المللی المپیک در قبال تجاوزهای جنگی و جنایت‌های ضدبشری سیاست‌های مشخص و یکسانی به نمایش نگذاشته‌اند. در همین راستا استانداردهای دوگانه و تصمیمات مقطعی کمیته بین‌المللی المپیک به بهانه حفظ حقوق ورزشکاران به دفعات با آنچه در منشور المپیک آمده در تناقض بوده است. کمیته بین‌المللی المپیک از سویی مدعی است که ورزش کردن حق انسانی همه انسان‌هاست و از سوی دیگر با تحریم ورزش کشورهای متجاوز به اوکراین، خود این حق را از انسان‌ها سلب می‌کند در حالی که در قبال سایر تجاوزات و کشتارهای بی‌رحمانه از جمله کشتار مردم ایران توسط جمهوری اسلامی یا واکنش نشان نداده و یا فقط به صدور بیانیه اکتفا کرده است. کمیته بین‌المللی المپیک در کوتاه نگه داشتن دست سیاسیون از ورزش نیز درایت به خرج نمی‌دهد. تنش‌هایی که در ورزش رخ می‌دهد حاصل همین استانداردهای دوگانه فدراسیون های بین‌المللی ورزش و کمیته بین‌المللی المپیک است که نقدهای جدی متوجه آن کرده است.
واقعیت اینست که رفتار ورزشکاران متاثر از فضای مه‌آلودیست که بر ورزش دنیا سایه انداخته است. ورزش می‌بایست پیام صلح و دوستی داشته باشد. می‌بایست سدی باشد در برابر گسترش نژادپرستی، تبعیض، زن‌ستیزی و خشونت. ورزش ابزار سیاسی نیست که چهره های سیاسی از آن برای تمایلات غیرورزشی خود بهره‌برداری کنند. ورزش حق است. حقی که انسان‌ها می‌بایست در شرایطی عادلانه و برابر از آن برخوردار باشند.
♦← انتشار مطالب دریافتی در «دیدگاه» و «تریبون آزاد» به معنی همکاری با کیهان لندن نیست.
