این گزارش تحلیلی کیهان لندن علیه فراموشی در تیرماه ۱۳۹۸ به مناسبت دهمین سالگرد جنبش ۸۸ منتشر شد.
*****
در تمام سال‌هایی که مردم در انتخابات استصوابی جمهوری اسلامی «رأی» دادند، رهبری نظام همه را به جیب مشروعیت خود ریخت.
«پروژه اصلاحات» که چیزی جز استمرار و دست به دست شدنِ قدرت و غارت، میان خودی‌ها و دو جناح نظام نبود، نه در دوران روحانی و اعتراضات سراسری دی‌ماه ۹۶ بلکه در انتخابات سال ۱۳۸۴ که اکبر هاشمی رفسنجانی در دو مرحله، ۲۷ خرداد و ۳ تیر، از فرد گمنامی به نام محمود احمدی‌نژاد شکست خورد، به بستر احتضار افتاد و با جنبش ۸۸ مُرد.
دولت اول احمدی‌نژاد آنقدر خرابی و نفرت در جامعه آفرید که میرحسین موسوی و مهدی کروبی، نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری ۸۸، نه با شعار «اصلاحات» بلکه با شعار «تغییر» آمدند! وفاداران نظام شعار می‌دادند: درود بر موسوی، رأی ما احمدی!
احمدی نژاد شعار می‌داد: «می‌شود و می‌توانیم!» او پس از آنکه «توانست» و پیروز «شد»، بی‌پایگی شعار «تغییر» در جمهوری اسلامی را به اوج رساند و گفت: من خودم نماد تغییرم!
جنبش ۸۸ با سرکوب خونین خاموش شد. «تغییر» به شعار مردم از دی ۹۶ به بعد تبدیل شد تا با ستایش از دستاوردهای دوران پهلوی‌ها کابوس بزرگ جمهوری اسلامی را رقم بزنند.