در تاریخ هر ملتی روزهایی وجود دارند که آغازگر فصل جدیدی در زندگی اجتماعی مردم آن دیار هستند و در حافظه جمعی ثبت و ماندگار می‌شوند. آبان خونین ۹۸ نقطه عطفی است در تاریخ مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران در گذار از حکومت جمهوری اسلامی . مردم در اعتراضات آبان ۹۸ کلیت نظام و شخص علی خامنه‌ای را به چالش کشیدند. این اعتراضات را می‌توان مقدمه و بستر انقلاب بزرگ زن- زندگی- آزادی در ۱۴۰۱ دانست.
در نیمه‌شب ۲۴ آبان شرکت ملی نفت ایران بدون اطلاع‌رسانی قبلی طرح سهمیه‌بندی جدید و افزایش بهای بنزین تا سه برابر را اعلام کرد. از همان شامگاه ۲۴ آبان اعتراضات در شهرهای مختلفی چون مشهد، اهواز، سنندج، جوانرود، سیرجان ، شیراز و… شروع شد. مردم ماشین‌ها را در خیابان‌های این شهر‌ها متوقف کردند و با شعارهایی چون «دیکتاتور حیا کن، مملکتو رها کن» و یا «پول نفت گم شده، خرج فلسطین شده» خشم خود را نسبت به افزایش قیمت بنزین ابراز کردند. موتورسواران ضدشورش و نیروهای انتظامی حکومت با معترضین درگیر شدند. در روز شنبه ۲۵ آبان اعتراضات در تهران بالا گرفت و مردم اتوبان‌های پایتخت مثل همت، کرج و تهرانپارس را بستند و موج اعتراضات به بیش از صد شهر کشور سرایت کرد.
علی خامنه‌ای از تصمیم سران قوا مبنی بر افزایش قیمت بنزین حمایت کرد. او اعتراضات را به «اشرار و ضدانقلاب» نسبت داد و از مقام‌های امنیتی خواست تا اعتراضات را هرچه زودتر خاموش کنند. او عملا فرمان قتل عام معترضین را صادر کرد. حکومت برای انجام این کشتار وحشیانه، ابتدا دسترسی به اینترنت را در سراسر کشور بطور کامل قطع کرد تا در سکوت خبری بتواند نقشه شوم خود را به انجام برساند و در گام بعدی بدون هیچ توجیه قانونی با اعلام «وضعیت اضطراری» تانک‌ها را در خیابان‌ها مستقر و از سلاح گرم برای کشتار شهروندان عادی استفاده کرد. آدمکشان حرفه‌ای حکومت جنایتکار خامنه‌ای در نیزارهای ماهشهر ده‌ها نفر از مردم این شهر را که در آنجا پناه گرفته بودند با رگبار سنگین به گلوله بستند که هنوز از تعداد کشته‌شدگان و ابعاد این جنایت هولناک اطلاع دقیقی در دست نیست.
تعداد کشته‌شدگان آبان خونین مطابق گزارش خبرگزاری‌های بین‌المللی حداقل ۱۵۰۰ نفر و تعداد بازدداشت‌شدگان نیز حدود ده هزار تن ارزیابی شده است. حکومت این کشتار سازمانیافته را «پیروزی بر اشرار» نامید و با وقاحت تمام از آن دفاع کرد.
اعتراضات آبان خونین در امتداد جنبش دی‌ماه ۹۶ اتفاق افتاد، جنبشی که اولین رویارویی مستقیم زنان و جوانان ایران با استبداد دینی را به نمایش گذاشت. ریشه اعتراضات آبان خونین بطور اخص برمی‌گردد به مشکلات دولت روحانی در دو سال آخر ریاست جمهوری او و بن‌بست‌های اقتصادی- سیاسی حکومت اسلامی. خروج ترامپ در سال ۹۷ از برجام و تحمیل تحریم‌های کمرشکن بر جمهوری اسلامی، دولت روحانی را مجبور کرد که برای تامین کسری بودجه، قیمت بنزین را تا سه برابر افزایش دهد.
اعتراضات آبان ۹۸ آغاز مرحله‌ای است که جامعه ایران از غفلت جمعی خارج می‌شود و برای اولین بار بعد از انقلاب اسلامی خودش را از شعارهای حاکمیت و جناح‌های مختلف آن جدا می‌کند. لازم به یادآوری است که چند ماه قبل از آبان ۹۸، برای اولین بار موضوع استعفای خامنه‌ای در بیانیه «گروه ۱۴ نفر» مطرح شده بود. نتیجه این گسست مردم از حاکمیت را، در شکست حکومت در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ و از دست دادن پایگاه اجتماعی آن و غلبه گفتمان «نه به جمهوری اسلامی» می‌بینیم. آبان خونین ۹۸ درواقع پرده‌برداری روشن و آشکار از چهره جنایتکار حکومت اسلامی نه تنها در داخل کشور، بلکه در سطح جهان نیز بود.
زنان و جوانان ایران در انقلاب ژینا راهی را که در آبان ۹۸ آغاز شده بود، تکمیل کردند و با تعمیق و انباشت آگاهی ناشی از شناخت حکومت جمهوری اسلامی راه خود را به تمامی از آن جدا کردند. حکومت اسلامی امروز فاقد مشروعیت است و مردم ایران همانطور که در جریان جنگ غزه به خوبی نشان دادند، اولویت‌هایشان با این حکومت کاملا متفاوت است. حکومت اسلامی اولویتش همچنان گسترش تروریسم اسلامی و برپایی یک حکومت آخرالزمانی است و مردم ایران خواهان بک دموکراسی سکولار متعارف در قرن بیست و یکم با تکیه بر حقوق شهروندی و حکومت قانون هستند.
سازمان‌های عضو پیمان همکاری، ضمن گرامیداشت یاد از دست رفتگان رهرو آزادی در آبان ۹۸، خود را همراه و همدل خانواده‌های داغدار آنان می‌دانند و بر این باور هستند که تنها راه پیروزی و پایین کشیدن این حکومت قرون وسطایی جنایتکار، تکیه بر همبستگی ملی برای نجات ایران است.
سازمان‌های عضو پیمان همکاری
۲۵ آبان ۱۴۰۲
