دو کارگر اخراجی پتروشیمی چوار ایلام با حلق‌آویز کردن خود در محوطه پتروشیمی اقدام به خودکشی کردند. خودکشی به دلیل اخراج از کار پدیده‌ای در حال رواج در ایران است و طی یک سال گذشته دست‌کم شش کارگر فقط در پتروشیمی چوار ایلام اقدام به خودکشی کردند.
منابع کارگری گزارش داده‌اند که روز پنجشنبه ۳۰ آذرماه ۱۴۰۲ جواد نوروزی و مصطفی عباسی دو کارگر اخراجی پتروشیمی چوار ایلام در محوطه این کارخانه «از طریق حلق آویز کردن» اقدام به خودکشی کردند.
اتحادیه آزاد کارگران از عبارت «خودکشی اعتراضی» برای اقدام این دو کارگر خبر داده و نوشته همکارانشان توانستند آنها را نجات دهند اما این دو کارگر با وضعیت وخیم جسمی به بیمارستان منتقل شدند.
اتحادیه آزاد کارگران از «رحمت اللهی» معاون حراست و «گرشاسبی» مدیرعامل پتروشیمی به عنوان دو فردی که در اخراج کارگران معترض نقش دارند نام برده است.
پیش از این و در فاصله دی ۱۴۰۱ تا امرداد ۱۴۰۲ چهار کارگر دیگر اخراج شده در پتروشیمی چوار ایلام اقدام به خودکشی کردند که هر چهار تن جان باختند.
حیدر محسنی متاهل و پدر دو فرزند یکی از کارگران اخراج شده پتروشیمی چوار ایلام شامگاه چهارشنبه چهارم امرداد اقدام به خودکشی کرد و جان خود را از دست داد.
کارگران این پتروشیمی هفتم امرداد در محوطه‌ی مجتمع تجمع کردند و خواستار برکناری و مجازات همه‌ی آنهایی شدند که حکم اخراج را بعد از ۱۸ سال کار و زحمت، به دست حیدر محسنی دادند؛ در آن روز شورای تأمین چوار اطلاعیه داد که «تعدادی از مدیران پتروشیمی ایلام ممنوع‌الورود شدند».
در این اطلاعیه آمده بود که «بنا بر مصوبه جمعه شب تاریخ ششم مردادماه ۱۴۰۲ و در پی اتفاق تلخ و ناگوار خودکشی یکی از پرسنل شرکت پتروشیمی ایلام، تعدادی از مدیران و دست اندرکاران آن به مجتمع پتروشیمی ممنوع‌الورود شده‌اند».
محمد منصوری ۳۲ ساله و پدر دو کودک شانزدهم امرداد ۱۴۰۱ خود را در خانه حلق آویز کرده بود و علی محمد کریمی نیز بعد از گذشت ۲۴ ساعت از حادثه اول، خود را به ضرب گلوله از پای درآورد.
در روزهای ابتدای دی‌ماه ۱۴۰۱ نیز یک کارگر پیمانکاریِ دیگر پتروشیمی چوار ایلام با نام آرش تبرک پس از اخراج با خوردن قرص برنج خودکشی کرد و جان باخت.
چهار خودکشی در پتروشیمی ایلام در یک سال؛ پایان زندگی برای کارگران درگیر با فقر و فلاکت و اخراج
پس از خودکشی حیدر محسنی خبرگزاری «ایلنا» در گزارشی به مشکلات کارگران خودکشی چهار کارگر این پتروشیمی طی یک سال پرداخت بود.
در این گزارش آمده بود که کارگران یکی از بزرگترین پتروشیمی‌های غرب کشور با بیش از ۱۰۰۰ نیروی شاغل با مشکلاتی همچون دستمزدهای ناچیز، عدم امنیت شغلی، و سال‌ها انتظار برای اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل روبرو هستند. این کارگران همچنین اجازه نیافته‌اند تا یک تشکل صنفی برای پیگیری مشکلاتشان تشکیل دهند.
بر اساس این گزارش، خبر خودکشی حیدر محسنی در پتروشیمی چوار ایلام که اکثریت کارگران آن پیمانکاری و فاقد امنیت شغلی و امید به آینده هستند و مدت‌های مدید است در انتظار اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل و بهبود نسبی حقوق ماهانه روز را به سختی به شب گره می‌زنند، غوغا برپا کرد.
در این گزارش تأکید شده بود که در پتروشیمی چوار «دستمزدها پایین است، امنیت شغلی حتی برای باسابقه‌ها تعریف نشده و خبری از تشکل و اجازه‌ی اعتراض نیست.»
یکی از همکاران حیدر محسنی با خشم و اندوهِ از دادن دوست و همکارشان به خبرگزاری ایلنا گفته بود که «مشکل ما با پتروشیمی یکی دو تا نیست، مشکلات باید ریشه‌ای حل بشه؛ همه‌ی دغدغه‌ی ما این شده که پیمانکار جدید کی هست و کِی میاد؛ اگه همین پیمانکار فوق‌الذکر نبود، شاید حیدر محسنی تعیین تکلیف می‌شد، شاید این اتفاق براش نمی‌افتاد…»
کارگر دیگری گفته بود که «کاسبانِ شرکت‌های پیمانکاری نمیذارن حیدر محسنی و ماها تعیین تکلیف بشیم؛ البته علاوه بر پیمانکارها، خیلی‌ها این وسط دارن سود می‌برن، سود مناقصه‌ها کم نیست.»
یکی دیگر از همکاران حیدر محسنی گفته بود که «باید مسئولین مرتبط چاره‌اندیشی کنن؛ خیلی راجع به حذف پیمانکار وعده دادن ولی نتیجه چی شد؟ چرا همه‌ی مجموعه‌ی پتروشیمی باید زحمت بکشن تا جیب چند نفر خاص پُر بشه؟!»
این گزارش افزوده که حیدر محسنی در توسعه‌ی پتروشیمی نقش داشت، آن کارگران دیگری که دست به خودکشی زدند یا بعد از اخراج بیمار و خانه‌نشین شدند و سکته کردند، همه در توسعه‌ی پتروشیمی نقش داشتند، اما نه تنها جیب‌هایشان پُر نشد، بلکه شفاهی یا در یک تماس تلفنی به آنها گفتند «شرمنده دیگر شما را نمی‌خواهیم، همه آنچه با دستان پینه بسته‌ی شما بالا آمده، حالا مال ماست، فقط مالِ ما…»
