گَرچه فُزون است به ایران سِتَم
گَرچه بُرون است زِ حد درد وُ غم
گر نکُنی خَم تو کمر زان ستم
گر بِنِهی در رهِ ایران قدم
گر شکنی اَهْرِمنان را عَلَم
گر بشِکانی کمرِ درد وُ غم
گر بسِتیزی تو ستم با قلم
گر بزُدایی تو زِ عالم اَلَم
این شب یلدا گُذَرد نیز وُ هم
پاک شود کشور جم از ستم
نوبت شادی برسد بعدِ غم
باز شود کشور دارا* اِرَم
کیومرث سیاه
* هم اسم و هم صفت
