سپیده حجامی – در کارنامه ۴۴ ساله جمهوری اسلامی موارد بسیاری از مخالفت و دشمنی آشکارِ بنیانگذاران و زمامداران این رژیم با فرهنگ، هنر و آیین‌های ایرانی به چشم می‌خورد. روح‌الله خمینی بانی جمهوری اسلامی در همان سال‌های ابتدایی هدف خود را برپایی هلال شیعی در منطقه عنوان کرد. این رژیم ایدئولوژیک اسلامگرای افراطی، در ۴۴ سال گذشته تلاش کرده رسوم دینی ومذهبی مانند عید فطر، غدیر و محرم را جایگزین آیین و سنت‌های ملی و کهن ایرانی کند.
جمهوری اسلامی همواره «هنر» را به مثابه تهدید عنوان کرده و از هنرهای هفتگانه، بیشترین خطر را از جانب هنرمندان نمایش حس کرده است. به همین دلیل با انواع سانسور، ممیزی و تعیین خط قرمزها، طی سالیان گذشته، تلاش کرده هنر نمایش را که همواره یکی از ارکان مهم و جریان‌ساز فرهنگ اعتراضی بوده، به کنترل خود درآورد.
آمار نمایش‌های توقیف شده و هنرمندان ممنوع از کار نشان از هراس رژیم از شکل گرفتن کنش اعتراضی روی صحنه و تاثیر آن در آگاهی‌رسانی به جامعه دارد.
چندی پیش مراسم سخنرانی حسن نصرالله رهبر حزب‌الله لبنان که از سوی والد خود، جمهوری اسلامی تأمین مالی و تسلیحاتی می‌شود، در محوطه تئاتر شهر با تصمیم آگاهانه و عامدانه‌ی حکومت جهت اجرای پروژه تغییر کاربری این مکان فرهنگی و هنری بازمانده از دوران پهلوی اجرا شد. حسن نصرالله رهبر یکی از تندروترین گروه‌های اسلامی است و انتخاب تئاتر شهر برای پخش سخنرانی او، مُشت نمونه خروار و مصداق بارز ویرانی ایران به دست جمهوری اسلامی به شمار می‌رود.
تئاتر شهر تهران که یکی از نمادهای فرهنگی و هنری مهم پایتخت به شمار می‌آید، در سال ۱۳۵۱ به ابتکار شهبانو فرح پهلوی بر اساس طرحی از علی سردار افخمی یکی از شاگردان هوشنگ سیحون معمار سرشناس ساخته شد و طی دهه‌ها بزرگترین مجموعه تولید و آفرینش هنر نمایش در ایران بوده است.
حال در تازه‌ترین رویداد، خبری مبنی بر حصارکشی محوطه تئاتر شهر منتشر شده است! این تصمیم در ادامه تلاش‌های مذبوحانه و بی‌وقفه جمهوری اسلامی جهت خاموش کردن صدای هنر نمایش گرفته شده است. گویا رژیم به این نتیجه رسیده که وقتی نمی‌تواند حتی با تولید آثار هنری توسط هنرمند‌نماهای حکومتی، گوی سبقت را از هنرمندانِ واقعی و مردمی برُباید، با جداسازی فیزیکی محوطه تئاتر شهر از بافت شهری، میان جامعه و هنر مرزکشی کند!
جمهوری اسلامی به باور خود، پس از اقدام نمادینی مانند پخش سخنرانی حسن نصرالله سعی دارد با حصارکشی، تیر خلاص را به هنر نمایش شلیک کند. منتها بی‌خبر است که پیکر هنر نمایش در ایران به واسطه فشارهای فراوان امنیتی و مدیران ناشایست، گرچه نیمه‌جان شده، اما مصمم، راه خود را حتا در تاریک‌ترین زمان و مکان پیدا خواهد کرد.
تاریخ گواه ماندگاری، استواری و پیروزی همیشگی «هنر» در برابر «قدرت» بوده است.
