شکوه میرزادگی – روز نهم ژانویه ۲۰۲۴ مسئولین وزارت میراث فرهنگی اعلام کردند «۲۱۱» اثر ارزشمند تاریخی (و به گفته دارابی قائم مقام وزیر «۲۱۶» اثر از دوران آهن تا صفوی) به قصد چین از ایران خارج شد.
پیشتر، ضرغامی وزیر میراث فرهنگی رژیم، به خبرنگاران گفته بود که تفاهم‌نامه‌ای با چین برای نمایش در نمایشگاه «شکوه ایران باستان» امضا و بر اساس آن هیئت دولت مصوبه‌ای برای خروج این آثار به مدت شش ماه صادر کرده است.
دارابی ضمن توضیحی درباره اهمیت معرفی تمدن کشور به دیگران، به خبرنگاران گفته است که: «تمام تلاش‌مان حفظ ۲۱۶ اثر تاریخی ایران است که در شهر پکن و سایر شهرهای چین به نمایش در خواهد آمد».
نزدیک به بیست سال است که هر گاه می‌شنوم آثاری را از ایران به قصد نمایش در نمایشگاهی به خارج می‌برند قلبم می‌لرزد. و یاد نقل و انتقال اشیای تاریخی چند هزارساله‌ای می‌افتم که ظاهرا برای رفتن به نمایشگاهی در مکزیک با کامیون به جاهای دیگری برده شد و هیچوقت هم نه درباره آنها توضیح داده شد و نه کسی دنبالش را گرفت.
هربار که آثاری را می‌خواهند به خارج بفرستند (به ویژه به کشورهایی که با آنها زد و بندهای سیاسی و مالی دارند) یاد دزدی‌های مرتبی می‌افتم که در چهار دهه گذشته در موزه‌ها اتفاق افتاده (موزه یعنی جایی که زیر نظر مستقیم حکومت است)(۲)،
یاد گم شدن آثار تاریخی در حفاری‌های (ظاهرا غیرمجازی) می‌افتم که زیرچشم‌های ماموران امینی انجام می‌شود، یاد انبارهای انباشته از آثار تاریخی بنیاد مستضعفان می‌افتم که مرتب پر و خالی می‌شود و به هیچکسی حساب پس داده نمی‌شود.
شاید افرادی که با مسائل مربوط به میراث فرهنگی و تاریخی آشنایی درستی ندارند از آنجا که نمی‌توانند اهمیت این آثار (چه از نظر مادی و چه از نظر معنوی) را درک کنند مسائل مربوط به آنهم برایشان اهمیتی نداشته باشد. شاید خیلی‌ها هم که به این میراث علاقه دارند و قدرش را می‌دانند با حسن نیت خوشحال می‌شوند که تمدن و فرهنگ ایرانی‌مان را در نمایشگاه‌های مختلف به چشم مردمان کشورهای دیگر بکشند؛ اما متاسفانه متوجه نیستند که هیچ اعتمادی نمی‌توان به حکومت ایران ستیز و فرهنگ ستیزی داشت که رهبرانش همیشه این آثار را «طاغوتی» نامیده‌اند، حکومتی که حتی پول بلیت دیدار موزه‌ها و محوطه‌های آثار تاریخی مردمان فرهنگ‌دوست را بجای مرمت آن آثار، خرج ساختن مساجد و امامزاده‌های قلابی‌شان می‌کنند.
و اکنون ۲۱۱ یا ۲۰۱۶ اثر تاریخی (که حتی حساب درست آن را کسی نمی‌داند و هیچ فهرست، مشخصات و عکس دقیقی هم از آنها منتشر نشده) دارد به کشوری می‌رود که حکم یکی از اربابان حکومت اسلامی را دارد. کشوری که سانسورهای سختگیرانه‌اش نمی‌گذارد خبری از آنجا درز پیدا کند.
البته در خبر مربوط به فرستادن این آثار در «ایسنا »گفته شده که: «وزارت میراث فرهنگی از دولت چین برای این آثار «تضمین صیانت از اموال» گرفته‌است». اما چه ضمانتی؟! تازه اگر چین این آثار را پس ندهد و یا حتی نابودش کند چه دست مردمان ایران، این مالکان واقعی را می‌گیرد؟ پولی که چین بابت آن به حکومت اشغالگر سرزمین‌مان می‌دهد؟!
منابع:
نقل و انتقال مشکوک آثار چندهزار ساله تاریخ ایران
شکوه پرشیا در ژاپن
بی اهمیت دانستن اشیای گم شده از سوی رییس یک موزه
دزدی از موزه‌های ایران
