نهادینه کردن شکنجه، اعم از جسمی، روحی و روانی موضوعی است که از چهل و چهار سال پیش به اینسو، رژیم اسلامی آن را به عنوان ابزاری برای کنترل هر چه بیشتر جامعه مورد توجه ویژه قرار داده و در سیستم قضایی، اداری، آموزشی خود پیاده نموده است.
این موضوع (نهادینه شدن شکنجه در جامعه ایران و در درون زندان‌های آن)، توسط سازمان عفو بین‌الملل طی گزارشی تحقیقیِ یکصد و پنجاه صفحه‌ای خود از درون زندان‌های رژیم جمهوری اسلامی در تاریخ ششم دسامبر دوهزار و بیست و سه ، به وضوح آمده است.
شوربختانه با خبر گشتیم که یکی از هزاران زندانی سیاسی در بندِ رژیم اسلامی، به نام مهدی مسکین نواز که سال‌ها زیر شکنجه‌های جسمی، روحی و روانی قرار دارد، و به سبب محرومیت از ارتباط تلفنی با تنها فرزند خود، بر اثر وارد آمدن فشار روحی و روانی دست به انتحار زده و جان خویش را به خطر انداخته است.
رژیم اسلامی با توجه به ذات اهریمنی خود، داشتن هر حقی برای مردم و جامعه را فاقد هرگونه جنبه ارزش‌گذاری دانسته و به آن اهمیتی نمی‌دهد.
یکی از حقوق عادی برای تمامی انسان‌ها حقِ داشتن حق و بمثابه اهم حقوق شهروندی می‌باشد که تحت هیچ شرایطی قابل تضییع و انکار نیست.
حکومت حق‌کُش ولایی، در جامعه‌ی ایران (به مثابه بزرگترین زندان روی زمین)، و در درون زندان‌های فاجعه‌خیز خود، این حقِ اولیه را از تمامی زندانیان سلب کرده و بدون شک به زندانیان در بند خود، فارغ از نوع اتهامی که به آنها وارد کرده انواع فشارهای روحی و روانی را وارد آورده است.
کمیته دفاع از حقوق بشر خانه مشروطه ایران بر این باور است که حقِ داشتن حق، منتزع از گرایش‌های دینی، عقیدتی، جنسی و سیاسی موضوعی حیاتی برای بودنِ یک انسان در مقام عضوی از جامعه می‌باشد و تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند از انسان گرفته شود.
کمیته دفاع از حقوق بشر خانه مشروطه ایران بر این عقیده ایستاده و پافشاری می‌کند که همه انسان‌ها دارای حق هستند و هیچ انسانی را نمی‌توان به دلیل گرایش جنسیتی، عقیدتی و سیاسی خود، خارج از پهنه حق قرار داد.
کمیته دفاع از حقوق بشر خانه مشروطه تاکید می‌ورزد که هیچ انسانی چنانچه حتّی و حتی! مجرم تشخیص داده شود، نباید از حق زندگی محروم گردد.
بر همین پایه، کمیته دفاع از حقوق بشر خانه مشروطه ایران از این طریق از سازمان عفو بین‌الملل، مجامع بین‌المللی، سازمان پزشکان بدون مرز، سازمان‌های مرتبط با حقوق بشر، صلیب سرخ، سازمان «هلال احمر» کشورهای اسلامی، و نیز ناظران حقوق بشر سازمان ملل متحد می‌خواهد تا از تمام توان خود برای مجاب کردن مقامات رژیم ایران برای همکاری با این سازمان‌ها و نهادها، جهت بازدید بی قید و شرط از زندان‌ها و شرایط نگاهداری زندانیان از یکسو و گفتگو با زندانیان (البته نه آن زندانیانی که توسط مقامات زندان‌ها برای مصاحبه‌ها از پیش دستچین می‌شوند)، ملاقات با آسیب دیدگان درون زندان‌ها که مورد ضرب و شتم نیروهای رژیم قرار گرفته و نیز زندانیانی که بر اثر فشار روانی دست به انتحار می‌زنند (تا به نوعی اعتراض خود نسبت به تضییع و نادیده گرفته شدن حقوق خود را اعلام کرده باشند)، و دریافت گزارش از خانواده آنان، ضمن تلاش برای زیر فشار گذاردن رژیم جمهوری اسلامی برای گرفتن تضمین‌های رسمی برای توقف انجام چنین جنایاتی (حتی اگر چنین ضمانتی غیر قابل دسترس باشد با توجه به سابقه و رفتار رژیم ایران پیرامون عدم رعایت حقوق بشر)، دست‌کم این امید را در نهاد زندانیان زنده نگاه دارند که جامعه بین‌الملل و سازمان‌های حقوق بشری از فجایعی که بر سر این زندانیان آورده شده آگاه هستند و به دنبال استیفای حقوق آنانند.
ما (کمیته حقوق بشرِ خانه مشروطه ایران)، از این طریق اعلام می‌داریم، تا زمان گرفتن تضمین‌های مجاب کننده از رژیم سراسر تباهیِ حاکم بر ایران، پیرامون توقف بدرفتاری، شکنجه، نگاه داشتن زندانیان در سلول‌های انفرادی و در نهایت قتل و اعدام زندانیان در زندان‌های رژیم اسلامی، بدون در نظر گرفتن دلیل بازداشت و زندانی شدن آنان، از هیچ تلاش و کاری فروگذار نخواهیم کرد.
کمیته دفاع از حقوق بشر خانه مشروطه ایران
