ماشین کور و بی‌شفقت مرگ و اعدام جوانان برومند و بی‌گناه ملت ایران یک دم از حرکت شوم خود بازنمی‌ایستد. هفته‌ای نیست که چندین خانواده از هموطنان بلازده‌ی ما از مرگ بیدادگرانه‌ی فرزندانشان داغدار نشوند و ملت ایران شاهد از دست دادن چند تن از بهترین فرزندان خود نباشد. ده روزه‌ی گذشته نیز مشمول همین قاعده بود. اعدام ظالمانه‌ی جوان بیست و سه ساله محمـد قبادلو در روز سوم بهمن‌ماه، و درست چند روزی پس از آن، در دوشنبه‌ی این هفته اعدام محسن مظلوم، محمـد فرامرزی، وفا آذربار و پژمان فتحی در زندان قزل‌حصار جدیدترین نمونه‌ی این رفتار وحشیانه با جوانان میهن ماست. این قاعده‌ای است که رمز آن در رابطه‌ی ماهوی میان جمهوری اسلامی و ملتی است که بر آن حقیرانه سروری می‌کند.
این رمز چیزی نیست جز وحشت جمهوری اسلامی از نارضایی‌های بیکران و خشم ملت ایران از این رژیم غیرانسانی و ضدایرانی.
اعدام و زندان و شکنجه مهمترین ابزارهای ج. ا. برای خاموش کردن صدای ملت ایران است. بدیهی است که هیچ انسانی نمی‌تواند ادعا کند که مجازات اعدام برای او ترسناک نیست، اینهم بدیهی‌تر است که ج. ا. برای گستراندن این احساس ترس در جامعه است که از این مجازات چنین استفاده‌ی وسیعی می‌کند.
اما این مجازات‌های اعدام بی‌شمار اگر از سر پریشانی حواس یا گیجی نباشد، پس باید محرک و سبب مهم دیگری داشته باشد. این محرک و سبب دیگر چیست؟ با این پرسش است که رابطه‌ی جمهوری اسلامی با ملت ایران روشن می‌شود. حال، چه دژخیمان بدان معترف باشند و چه نباشند.
نام این رابطه‌ی جمهوری اسلامی با ملت ایران وحشت از ملت است!
نظامی که از ملت خود در وحشت نباشد نیازی به اینهمه کشتار ندارد.
مجازات اعدام امروز در اکثریت بزرگ کشورهای جهان لغو شده و در کشورهایی هم که بدان متوسل می‌شوند در برابر جرائم بزرگی مانند قتل نفس است، و در اینگونه موارد نیز تا حد ممکن در پرهیز از آن می‌کوشند، چه به این نتیجه رسیده‌اند که حتی چنین مجازاتی نیز در کاستن از شمار این جرائم مؤثر نیست.
اما در کشوری که مجازات اعدام بطور تقریبأ روزمره و به بهانه‌های موهوم، صورت می‌گیرد، «سیاست» اعدام شهروندان ناراضی یا معترض- که درواقع یک سیاست به معنی صحیح آن نیست- تنها وسیله‌ای است که نظام آن کشور برای غلبه بر وحشت خود از شهروندان می‌شناسد؛ شهروندانی که می‌داند دیگر اکثریت بزرگ آنان نه تنها ناراضی، بلکه دشمن آن نظام‌اند و بدون «سیاست» اعدام‌های پی در پی بسیاری، و زندان و شکنجه‌ی شمار بزرگتری از آنان در کمترین زمانی آن را سرنگون خواهندکرد.
اما ملت ایران، برخلاف ملت‌های دیگری چون ملت روسیه که هرگز رنگ آزادی را ندیده است، و حتی ملت چین، با آزادی و آزادگی پیوندی دیرینه دارد. در طی چهارده سده‌ی پس از ایلغار عرب ملت ایران بلاوقفه برای آزادی خود جنگیده است و هرگز تن به بردگی نداده است.
این توهم جمهوری اسلامی که با گرفتن جان فرزندان بی‌گناه مردم خواهد توانست بر اراده‌ی این ملت در کسب آزادی خود غلبه کند، تنها بر وحشت او از مردم و فرزندان دلیر مردم گواهی می‌دهد؛ وحشتی کاملاً بجا، زیرا این رژیم، به‌رغم جنایاتش، فرو خواهد ریخت و حتی به دلیل همین جنایات باز هم سریع‌تر از آنچه می‌توان تصورکرد.
آزادیخواهان ایران پیروزند.
ایران هرگز نخواهدمرد
نهضت مقاومت ملی ایران
جمعه، ۱۳ بهمن‌ماه ۱۴۰۲
