سرکار خانم ندا النشیف معاون کمیساریای عالی سازمان ملل،
با احترام
«بشر نام تمامی کسانی است که هیچ نامی در وضعیت موجودِ برساختِ حاکمان ندارند.»
بشر، با زبان بشر معنا نمی‌یابد. بشر تنها با زبان قدرت معنا می‌شود و با خواست او بازتولید می‌شود. موجودی که این حقوق را دارد:
حق مردن، حق شکنجه شدن، حق زندان رفتن، حق نادان ماندن. آری، حق محرومیت‌های فزاینده اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و حق بزرگ محرومیت از زندگی!
این بشر عصر ماست. اگر برای دیدار با این «بشر» می‌آیید، تنها حق دارید به گورستان‌ها، زندان‌ها، حاشیه شهرها، کارخانه ها، مدارس، در غرب، شرق، جنوب، شمال و مرکز ایران بروید.
شما اگر مادران کشته‌شدگان، اعدامیان، معلمان، دانش‌آموزان، دانشجویان، اساتید دانشگاه، کارگران، زندانیان در صف اعدام، سلول‌های انفرادی، کودکان محبوس و زنان محروم از «زندگی و حق انتخاب» در زندان‌ها را نبینید، رنج سفر بر جان خویش نخرید، و برای حاکمان مشروعیت دروغین نسازید، که در سفرتان جز بازتولید این مناسبات اجتماعی ضد بشر توفیقی حاصل نخواهد شد.
خانم ندا النشیف گرامی!
کدام نهاد حقوق بشری مستقل از حکومت، شما را میزبانی می‌کند؟ با همراهی نمایندگان کدام تشکل‌های مستقل، به زندان‌ها می‌روید؟ با همراهی چه کسانی از گورستان‌های ما دیدن می‌کنید؟ چگونه از این سفرتان سیاست‌زدایی می‌کنید؟ چگونه سیاستمداران را از دایره تحقیقات خود و گزارش آن به جهانیان دور می‌کنید؟
چگونه به فرایند احکام اعدام‌ها و حبس‌ها مطلع می‌شوید؟ چقدر به استقلال قوه قضائیه و عدم سیاسی‌کاری‌ها در آن اعتماد دارید؟
شما چقدر حق دارید واقعیات را از زبان غیرحاکمان بشنوید؟ شما نماینده «موجود انسانی» هستید یا بخشی از قدرت دولت‌ها؟
پاسخ این سوالات دغدغه امروز مردم ایران است.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران به عنوان یک نهاد مستقل، از شما و تیم همراه انتظار دارد نماینده بشری باشید که «هیچ نامی در وضعیت موجود ندارد».
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
بهمن ۱۴۰۲
