با گذشت نزدیک به دو سال از خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» و سرکوب میدانی آن، زنان و توده‌های ستمدیده مردم ایران با در هم شکستن الگوهای حکومتی تفکر و زندگی، دوقطبی سازش‌ناپذیری را در سپهر سیاسی کشور خلق و آنرا نهادینه کرده‌اند.
دوقطبی سازش‌ناپذیری که در یکطرف آن حکومت جمهوری اسلامی با تمام دم و دستگاه سرکوب و ماهیت ضد انسانی‌اش ایستاده و در سوی دیگرش، زنان و اکثریت توده‌های مردم آزادیخواه و برابری‌طلبی صف‌آرایی کرده‌اند که بنیان‌های ایدئولوژیک و هستی حکومت را نفی و زیست فکری- عقیدتی و اجتماعی – فرهنگی خود را آشکارا و در ابعادی میلیونی، آنگونه که خود می‌خواهند به منصه‌ی ظهور رسانده‌اند.
خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» هر چند که تا بدینجا به یک انقلاب تمام‌عیار تبدیل نشده است اما بیش از همه خیزش‌های انقلابی در طول دوران حاکمیت جمهوری اسلامی، چنان شرایط و توازن قوای سیاسی را فیمابین حکومت و مردم ایجاد و تثبیت کرده است که حاکمیت به‌رغم هر درجه از سرکوب وحشیانه‌ی جنبش آزادیخواهی زنان و دیگر جنبش‌های اجتماعی، قادر نشده است اوضاع سیاسی و اجتماعی- فرهنگی کشور را به قبل از شهریور ۱۴۰۱ و سرآغاز خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» بازگرداند.
پدید آمدن چنین صف‌بندی تعیین کننده‌ای در پس خیزش انقلابی «زن زندگی آزادی» و درماندگی مفرط حکومت در جلوگیری از بحران هر دم فزاینده‌ی سیاسی- اقتصادی، در حالی است که جمهوری اسلامی تلاش دارد با ماجراجویی‌های نظامی منطقه‌ای و وحشت‌آفرینی داخلی از طریق صدور و اجرای احکام ضد انسانی اعدام و تعرض ددمنشانه به زنان و دختران مخالف حجاب اجباری، موقعیت در حال احتضار خود را حفظ و سدی در برابر خیزش‌های محتمل و بنیان‌کن مردمی ایجاد کند.
اما اراده اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران و پیشاپیش آنان، زنان، جوانان، معلمان، بازنشستگان و ما کارگران به سرانجام رساندن یک انقلاب عظیم اجتماعی- سیاسی برای گذار از بیش از یکصد سال عقب‌ماندگی، استبداد و اختناق، تحجر و ستم و سرکوب، و شکل دهی به جامعه‌ای آزاد و دموکراتیک، مرفه، عاری از استثمار، بردگی انسان، ستم جنسیتی و هرگونه تبعیض و نابرابری است.
ما با فراخوان به کارگران در سراسر کشور برای برگزاری هر چه با شکوهتر مراسم اول ماه مه روز جهانی کارگر و اعتراضات گسترده به فقر و گرانی و ناامنی اقتصادی، خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط فعالین صنفی و مدنی در بند و زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم و بدینوسیله با تاکید بر شکل‌دهی به آینده کشور بر اساس مواد دوازده گانه منشور مطالباتی بیست تشکل صنفی و مدنی، هرگونه جنگ‌افروزی در منطقه و کشتار غیرنظامیان و زنان و کودکان فلسطینی و اسرائیلی را قویا محکوم می‌کنیم و عمیقا بر این باوریم که تنها یک انقلاب اجتماعی- سیاسی مردمی و شکل‌دهی به حکومتی سکولار و دموکراتیک و مبتنی بر آزادی و برابری و نفی استثمار می‌تواند برای همیشه به شرایط ضد انسانی موجود در کشور و بحران و جنگ‌افروزی و انسان‌کشی در منطقه خاورمیانه نقطه پایانی بگذارد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران
یازدهم اردیبهشت ۱۴۰۳
